Ο Φάμελλος και η πολιτική της μονότονης καταγγελίας

Σε μια ακόμα εμφάνιση που περισσότερο θύμιζε déjà vu παρά πολιτική τοποθέτηση, ο Σωκράτης Φάμελλος βγήκε στα τηλεοπτικά πάνελ για να επαναλάβει όσα λέει εδώ και μήνες — με πανομοιότυπο ύφος και πανομοιότυπα συνθήματα. Για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, φταίνε όλα και πάντα οι ίδιοι: ο Κυριάκος Μητσοτάκης, η «ανάλγητη» κυβέρνηση, η «αδιάφορη» Ευρώπη. Η λύση; Εκλογές. Πάντα εκλογές.

Ο κ. Φάμελλος επιχείρησε να αναδείξει το μεταναστευτικό με έμφαση στις ροές στην Κρήτη, αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να προσφέρει άλλη μία φλύαρη εκδοχή της γνωστής συνταγής καταγγελίας. Παραγνωρίζοντας τις γεωπολιτικές διαστάσεις του φαινομένου, μίλησε με σιγουριά ειδικού για την «εγκατάλειψη» της Κρήτης, λες και η μεταναστευτική πολιτική είναι θέμα… προσωπικής προθυμίας του Πρωθυπουργού.

Στην προσπάθειά του να πείσει, δεν δίστασε να υπονοήσει ακόμη και ότι η κυβέρνηση «τιμωρεί» πρόσφυγες με πείνα — μια ακραία διατύπωση, ενδεικτική του πόσο χαμηλά έχει κατέβει ο πήχης της αντιπολίτευσης. Δεν έχουμε πλέον να κάνουμε με σκληρή κριτική, αλλά με θέατρο εντυπώσεων.

Ούτε ο Θάνος Πλεύρης γλίτωσε: ο κ. Φάμελλος τον κατηγόρησε για «εξαφάνιση», ενώ την ίδια στιγμή αποτύγχανε να εξηγήσει τι ακριβώς προτείνει ο ίδιος ή το κόμμα του για το μεταναστευτικό. Γιατί στην Κουμουνδούρου το μόνο που έχει μείνει είναι η εύκολη ρητορική. Η στρατηγική, η πρόταση και η σοβαρότητα έχουν προ πολλού εκπαραθυρωθεί.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έκανε και γεωπολιτική: «Γιατί δεν υπάρχουν κυρώσεις στη Λιβύη;» αναρωτήθηκε, με ύφος δημοσιογράφου σε talk show, λες και οι διεθνείς σχέσεις και οι ισορροπίες στη Μεσόγειο είναι τόσο απλές όσο ένα tweet. Είναι η γνωστή ρηχή ανάγνωση των διεθνών πραγμάτων, που βλέπει λύσεις παντού… εκτός από την ίδια την πραγματικότητα.

Ακολουθώντας τη δοκιμασμένη τακτική του “όλοι είναι ίδιοι”, επιτέθηκε και στον Νίκο Ανδρουλάκη. Στα μάτια του κ. Φάμελλου, το ΠΑΣΟΚ είναι απλώς εμπόδιο στην “ανασύνθεση του προοδευτικού χώρου” — μια φράση που έχει επαναληφθεί τόσες φορές, που πλέον ακούγεται σαν κακόγουστο slogan χωρίς ουσία.

Στο τέλος, επιστρατεύτηκαν και οι «γαλάζιες σκιές»: Βορίδης, Αυγενάκης, «γαλάζια παιδιά» και μηχανισμοί, όλα στο ίδιο σακί, με φόντο μάλιστα… αιγοπρόβατα. Γιατί αν δεν μπορείς να χτυπήσεις την κυβέρνηση με θεσμικά επιχειρήματα, υπάρχει πάντα η λύση της γραφικότητας.

Και μετά απ’ όλα αυτά; Μα φυσικά, εκλογές. Πάντα εκλογές. Όταν δεν έχεις στρατηγική, ζητάς κάλπη. Όταν δεν έχεις αφήγημα, φωνάζεις για ανατροπή. Όταν δεν έχεις προτάσεις, καταγγέλλεις το σύστημα. Και όταν δεν έχεις τίποτα νέο να πεις, ξαναλές τα παλιά — με όσο περισσότερο πάθος σου επιτρέπει η τηλεοπτική ώρα.