Μεταναστευτικό: Η προδοσία της «Μεγάλης Αντικατάστασης»

Το Υπουργείο Μετανάστευσης κινείται τώρα, καθυστερημένα και σχεδόν ενοχικά, για να μαζέψει τα συντρίμμια της πολιτικής που επί χρόνια δεν είχε το θάρρος ούτε να διατυπωθεί καθαρά ούτε να εφαρμοστεί με συνέπεια. Ψηφίστηκε νομοσχέδιο – με δήθεν αυστηρές διατάξεις – για να ανακοπεί μια πλημμύρα που δεν αντιμετωπίστηκε όταν έπρεπε, να επιστραφούν άνθρωποι που δεν έπρεπε ποτέ να έχουν εισέλθει, να επιβληθεί μια τάξη που εδώ και καιρό έχει διαλυθεί

Οι αντιφάσεις ανάμεσα στην τρέχουσα «γραμμή» και τις πολιτικές που ακολούθησε η κυβέρνηση τα προηγούμενα χρόνια είναι κραυγαλέες, εξοργιστικές, σχεδόν προσβλητικές για την κοινή νοημοσύνη. Από τη μια εξαγγελίες για επιστροφές, αποτροπές, έλεγχο των ροών, από την άλλη λιμενικοί να καμαρώνουν για «διασώσεις» εκατοντάδων παράνομων μεταναστών, ΜΚΟ να συνεχίζουν αμείωτα τη δράση τους με κρατική χρηματοδότηση, δημόσιες δομές να γεμίζουν και να θεσμοθετούν την παραμονή ανθρώπων που δεν έπρεπε καν να πατήσουν στο έδαφος της Ελλάδας

Δεν υπάρχει αντίφαση απλώς μεταξύ υπουργών ή υπηρεσιών. Υπάρχει αντίφαση με την ίδια την κορυφή της πυραμίδας. Τον ίδιο τον Πρωθυπουργό. Τον άνθρωπο που υπέγραψε την εγκατάσταση μιας πολιτικής μηδενικής αντίστασης στις επιταγές των Βρυξελλών, που άνοιξε τον δρόμο για την παρουσία εκατοντάδων ΜΚΟ, που ανέχθηκε – αν δεν ενθάρρυνε – την παράνομη είσοδο δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων, που επέβαλε στη χώρα την ανάγκη να εξετάζει αιτήσεις ασύλου σαν να πρόκειται για ηθική υποχρέωση και όχι για εργαλείο πληθυσμιακής μετάλλαξης

Και τώρα, που η ζημιά έχει γίνει, τώρα που ο κοινωνικός ιστός έχει ήδη διαβρωθεί, τώρα που το πρόβλημα δεν κρύβεται πια ούτε με χαμόγελα ούτε με λογιστικές αλχημείες, εμφανίζεται ξαφνικά η βούληση να ληφθούν μέτρα. Ποιος κοροϊδεύει ποιον; Ποιος έδωσε την εντολή να λειτουργήσουν αυτές οι ΜΚΟ; Ποιος ενέκρινε τα κονδύλια; Ποιος αποδέχτηκε την ενορχήστρωση μιας παράνομης και ανεξέλεγκτης μετακίνησης μουσουλμανικών πληθυσμών προς μια χώρα μικρή, ευάλωτη, γερασμένη, με σύνορα που ήδη αιμορραγούν;

Και πάνω απ’ όλα: ποιος υπέγραψε, χωρίς την παραμικρή λαϊκή νομιμοποίηση, το κατάπτυστο, ισλαμικής έμπνευσης Σύμφωνο Μετανάστευσης του ΟΗΕ; Ποιος πήρε την απόφαση να υποθηκεύσει το μέλλον του ελληνικού λαού στο όνομα ενός ανθρωπισμού που ισχύει μόνο για τους άλλους; Ποιος αποφάσισε ότι η εικόνα της Ελλάδας στις Βρυξέλλες έχει περισσότερη αξία από την ασφάλεια των πολιτών της;

Το παραμύθι τελείωσε. Οι ροές δεν ήταν «ασύμμετρες απειλές». Ήταν εργαλείο. Μέσο. Όχημα μιας σιωπηρής πολιτισμικής επίθεσης. Όχι με όπλα, αλλά με αριθμούς. Όχι με στρατούς, αλλά με πληθυσμούς. Όχι με πολέμους, αλλά με γεννήσεις, παροχές, ιθαγένειες και πρόθυμους κρατικούς μηχανισμούς που νομιμοποιούν το παράνομο, χρηματοδοτούν το ξένο, περιθωριοποιούν το εγχώριο

Κι ενώ η κοινωνία καταρρέει ψυχικά, δημογραφικά, πολιτισμικά, το κράτος σιωπά ή παριστάνει ότι ξύπνησε. Αλλά είναι αργά. Η ελληνική κοινωνία έχει ήδη διαποτιστεί με ιδεολογήματα ανοχής, υποτιθέμενης συμπερίληψης, με μια ένοχη σιωπή που δαιμονοποιεί κάθε φωνή λογικής ως ακροδεξιά. Ακόμα κι έτσι, έστω και τώρα, οι όψιμες προσπάθειες να μπει φραγμός είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, όμως η ζημιά είναι τόσο βαθιά που δεν αρκεί μια αλλαγή υπουργού, ούτε ένα νομοσχέδιο, ούτε ένα μπλόκο στον Έβρο

Διότι απέναντί μας δεν έχουμε απλώς ανθρώπους σε ανάγκη. Έχουμε πολιτισμούς που δεν αφομοιώνονται, θρησκείες που δεν εκκοσμικεύονται, κοινότητες που δεν θέλουν να ενταχθούν αλλά να συνυπάρξουν ισότιμα, απαιτώντας δικαιώματα, χρηματοδότηση, νομοθετική προστασία, θεσμική αναγνώριση

Η Malika Zeghal, στο βιβλίο της The Making of the Modern Muslim State, το λέει καθαρά. Το Ισλάμ δεν είναι απλώς θρησκεία. Είναι πολιτικό πλαίσιο. Είναι συνταγματική αφετηρία. Είναι κρατική προτεραιότητα. Και οι κοινωνίες που το υπηρετούν – από την Τυνησία έως την Τουρκία, από τη Συρία έως την Αίγυπτο – δεν απεξαρτήθηκαν ποτέ από αυτό. Όσο κι αν φλέρταραν με τον εκσυγχρονισμό, δεν τον έζησαν ποτέ χωρίς την επιρροή της θρησκείας. Ποτέ δεν απομάκρυναν το κράτος από το τζαμί, ποτέ δεν μετέτρεψαν την πίστη σε ιδιωτική υπόθεση

Αυτό φέρνουν μαζί τους όσοι εισέρχονται καθημερινά στην Ελλάδα. Όχι όλοι. Αλλά αρκετοί για να μεταβάλουν τον πολιτισμικό χάρτη της χώρας. Και αρκετοί για να επηρεάσουν τις ισορροπίες σε γειτονιές, σχολεία, εργασιακούς χώρους, αυτοδιοίκηση, εθνική ασφάλεια

Δεν είναι ρατσισμός να αναγνωρίζεις τον κίνδυνο. Είναι ένστικτο επιβίωσης. Και η Ελλάδα οφείλει να επιλέξει: θα συνεχίσει να παριστάνει το ηθικό παράδειγμα μιας Ευρώπης που αυτοκαταστρέφεται ή θα αποφασίσει επιτέλους να υπερασπιστεί τον εαυτό της;

Γιατί η τελευταία πράξη δεν γράφεται στα νομοσχέδια. Γράφεται στα σύνορα, στην κοινωνία, στο αν η πατρίδα θα συνεχίσει να υπάρχει όπως την ξέραμε ή θα μετατραπεί σε ένα ακόμα κομμάτι ενός πολυπολιτισμικού πειράματος που απέτυχε παντού, αλλά εφαρμόζεται εδώ με ευλάβεια.

Και τότε, κανένα μέτρο δεν θα είναι αρκετό, γιατί απλούστατα δεν θα έχει μείνει τίποτα για να προστατευτεί.