Μητροκτονία στο Χαϊδάρι – Η κραυγή μιας κοινωνίας που σιωπά

Συναγερμός στο Χαϊδάρι. Μια περιοχή που, για δεκαετίες, συνδέεται με την καθημερινότητα της εργατικής τάξης, με ιστορίες μικρών και μεγάλων ανθρώπων, με τις φωνές των παιδιών και το άρωμα του πεύκου από το δάσος που την αγκαλιάζει. Ξαφνικά, όμως το σκηνικό αλλάζει. Το πρωινό ρήγμα στο τοπίο δεν ήταν σεισμός. Ήταν μία κραυγή. Ήταν ακόμα μία τραγωδια . Ήταν ο τρόμος μιας μάνας που δεν πρόλαβε να φωνάξει «σώσε με». Ήταν το αίμα της που έμεινε πίσω. Και μια φράση που σκίζει τον αέρα: «Εγώ σκότωσα τη μητέρα μου».

Η ματωμένη Σωκράτους

Το περιστατικό διαδραματίστηκε στην οδό Σωκράτους, στην καρδιά του δάσους Χαϊδαρίου. Εκεί όπου η φύση συναντά την πόλη. Εκεί όπου μια γυναίκα, σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, δέχθηκε την τελική μαχαιριά από το ίδιο της το παιδί. Ο 50χρονος άνδρας, γιος της, ο οποίος –από μόνος του– επικοινώνησε με την Αστυνομία για να καταγγείλει τον εαυτό του. Οι αστυνομικοί που έφτασαν στο σημείο, αντίκριζοντας τη γυναίκα νεκρή, μέσα σε λίμνη αίματος, φέροντας τραύμα στον λαιμό από αιχμηρό αντικείμενο. Ο 50χρονος στεκόταν στην οικία. Δεν προσπάθησε καν να διαφύγει. Δεν είχε την πρόθεση να κρυφτεί. Στεκόταν εκεί και φώναζε: «Εγώ το έκανα!»

Του πέρασαν χειροπέδες και τον μετέφεραν στο Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής. Και τώρα ξεκινά η άλλη, η βουβή έρευνα. Η αναζήτηση του «γιατί». Όχι μόνο από τις Αρχές. Αλλά από όλους μας.

Ο άνθρωπος απέναντι στον εαυτό του και τα φαντάσματά του

Τι άραγε να προηγείται μιας τέτοιας πράξης; Ένα ψυχιατρικό ιστορικό; Οικογενειακή κακοποίηση; Χρόνια ασθένεια; Ένα ακόμα δράμα που κανείς δεν τόλμησε να αγγίξει; Όποια κι αν είναι η απάντηση, μια κοινωνία που στέκεται αμήχανη μπροστά σε μια μητροκτονία, είναι μια κοινωνία που αρνείται να δει την αλήθεια της. Διότι το έγκλημα αυτό, όσο και αν φαντάζει μεμονωμένο, δεν είναι απλώς οικογενειακή υπόθεση. Είναι ένας καθρέφτης – παραμορφωτικός και ανελέητος.

Πόσες φορές αδιαφορούμε κλείνουμε την πόρτα και κάνουμε πως δεν ακούμε τις φωνές από το διαμέρισμα δίπλα; Πόσες φορές περνάμε μπροστά από κάποιον που μονολογεί ή φωνάζει και λέμε «έλα μωρέ, τρελός είναι»; Πόσες φορές η αδιαφορία μας χτίζει το άλλοθι της; Αυτή τη φορά, το τίμημα ήταν μια ανθρώπινη ζωή. Αύριο, ποιος;

Η υπόθεση αυτή δεν είναι ένα ακόμη περιστατικό στο αστυνομικό δελτίο. Είναι καμπανάκι. Μια προειδοποίηση. Ο κοινωνικός ιστός δείχνει να ξεχειλώνει. Και κάθε φορά που μια τέτοια υπόθεση φωτίζεται, αποκαλύπτεται και η αδιαφορία μας: η απουσία στήριξης, πρόληψης, ψυχικής φροντίδας. Η αποτυχία μας να δούμε εγκαίρως τα σημάδια.

Δεν είναι μόνον ο φονιάς. Είναι και η κοινωνία που δεν τολμά ούτε κάν να μιλήσει, που δεν ρώτησε, που δεν στάθηκε δίπλα. Αυτή η δολοφονία δεν γράφεται με αίμα μόνο του θύματος. Γράφεται και με σιωπή μας.