Χρήστος Ροκόφυλλος: Ο πατριώτης, ο νομικός, ο σοσιαλιστής

Η κηδεία του Χρήστου Ροκόφυλλου τελείται αυτή την ώρα στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών. Παρών ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, δίπλα του παλαιά και νέα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, εκπρόσωποι του πολιτικού κόσμου όλων των αποχρώσεων. Μια μορφή με ιστορικό εκτόπισμα, μια προσωπικότητα συνώνυμη με τις διαδρομές της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας και με σπάνιο βιογραφικό, περνά στην Ιστορία.

Ο Χρήστος Ροκόφυλλος γεννήθηκε το 1931 στην Αμφιλοχία και σπούδασε Νομικά στην Αθήνα και στο Παρίσι. Η μόρφωση του ήταν ευρωπαϊκού επιπέδου – ένας Έλληνας διανοούμενος με παιδεία της Σορβόννης και πίστη στην κοινωνική δικαιοσύνη. Το πολιτικό του βάπτισμα ήρθε νωρίς, στην καρδιά των σκοτεινών χρόνων της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Ήταν ένας από τους πρώτους που δεν δείλιασαν. Μαζί με τον Καράγιωργα, τον Σημίτη, τον Δελούκα και άλλους ίδρυσε τη Δημοκρατική Άμυνα – οργάνωση αντίστασης, όχι θεωρίας. Πλήρωσε τη στάση του με φυλακίσεις, απομόνωση, στρατοδικεία. Πέντε χρόνια φυλακή.

Δεν ήταν μόνο αγωνιστής – ήταν και νομικός με ήθος. Συνήγορος υπεράσπισης σε πολλές δίκες αντιστασιακών, ήταν δικηγόρος του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο της δεκαετίας του ’80. Ξεχώρισε, όχι με κραυγές, αλλά με νομικό κύρος και πατριωτική αξιοπρέπεια.

Ο υπεύθυνος πολιτικός και το ήθος του παλιού ΠΑΣΟΚ

Μετά την πτώση της χούντας, η Δημοκρατική Άμυνα συνενώνεται με το ΠΑΣΟΚ. Ο Ροκόφυλλος δεν γίνεται κομματικός υπάλληλος. Μπαίνει στη Βουλή με την ψήφο του λαού της Αιτωλοακαρνανίας, υπηρετεί ως διοικητής της Αγροτικής Τράπεζας (1981–1982), μέλος της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, αναπληρωτής υπουργός Βιομηχανίας, και έπειτα Εξωτερικών. Αναλαμβάνει και κρίσιμες αποστολές στο ΝΑΤΟ και στην ελληνική αντιπροσωπεία στο εξωτερικό.

Ήταν αυτό που σήμερα λείπει: υπεύθυνος πολιτικός. Σοβαρός. Όταν μιλούσε, είχε περιεχόμενο. Όταν αναλάμβανε ρόλο, υπηρετούσε. Δεν επιζήτησε την προβολή. Ούτε τα φώτα. Δεν ήταν σταρ. Ήταν ρεαλιστής, αλλά με αρχές. Δεν φοβήθηκε να διαγραφεί, όταν διαφωνούσε. Ούτε να επιστρέψει όταν χρειαζόταν. Παρέμεινε σταθερός στην αντίληψή του για την πατρίδα, τη δημοκρατία, την κοινωνική συνοχή.

Η παρακαταθήκη του δεν είναι μόνον θεσμική. Είναι και ηθική. Η ευγένεια, το κύρος, η πίστη σε κάτι πέρα από την πολιτική επικαιρότητα – αυτή ήταν η σφραγίδα του. Η οικογένειά του, με αξιοπρέπεια και διακριτικότητα, ζητά αντί στεφάνων να στηριχθούν τα παιδιά της «Φλόγας» και οι δομές της ΕΛΕΠΑΠ. Αντί για μνημόσυνα, πράξεις. Όπως θα ήθελε κι ο ίδιος.

Ο Χρήστος Ροκόφυλλος δεν ήταν πολιτικός του σήμερα. Ήταν πολιτικός του αύριο. Ανήκε σε εκείνη τη γενιά που δεν νοείται χωρίς το αίσθημα του καθήκοντος, της ιστορικής συνέχειας και της πίστης στην πατρίδα. Γι’ αυτό και σήμερα, στην τελευταία του κατοικία, δεν τον αποχαιρετούν μόνο οι σύντροφοί του – τον συνοδεύει το ίδιο το Έθνος.