Η αλαζονεία, η ιδεολογική μετάλλαξη και η θεσμική παρακμή Mητσοτάκη, δημιουργούν μια χιονοστιβάδα που έρχεται κατά πάνω του
Ενάμιση χρόνος έχει περάσει από εκείνες τις πρώτες δημόσιες προειδοποιήσεις στο «Πολεμικό Μουσείο», όταν δύο πρώην πρωθυπουργοί μίλησαν ανοιχτά για τον εκτροχιασμό της κυβερνητικής πολιτικής στα εθνικά θέματα και τη διολίσθηση της Νέας Δημοκρατίας σε μια αλλόκοτη, υβριδική εκδοχή κόμματος που δεν αναγνωρίζει ούτε η ιστορία της ούτε οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι της.
Η κριτική εκείνη δεν ήταν εύκολη, ούτε τυχαία. Σήμανε το τέλος μιας εποχής σιωπής και τον αρχισμό της δημόσιας αμφισβήτησης απέναντι σε έναν πρωθυπουργό που έπαψε προ πολλού να συνομιλεί με την παράδοση της παράταξής του.
Από τότε μέχρι σήμερα, η Νέα Δημοκρατία γνώρισε τη μεγαλύτερη εκλογική συντριβή της ιστορίας της στις ευρωεκλογές, όχι λόγω συγκυρίας αλλά λόγω βαθιάς ηθικής και πολιτικής αποσύνθεσης. Οι ψηφοφόροι δεν γύρισαν απλώς την πλάτη· έστειλαν ένα ηχηρό μήνυμα ότι το κόμμα που κάποτε ταυτιζόταν με τον πατριωτισμό, τη σταθερότητα και τη μεσαία τάξη μετατράπηκε σε μηχανισμό διαχείρισης συμφερόντων και παραγωγής προπαγάνδας.
Στο δεύτερο «Πολεμικό Μουσείο», η εικόνα ήταν σαφέστατη: μια παράταξη που παραπαίει, μια κυβέρνηση που έχει χάσει τον έλεγχο της πολιτικής της και μια βάση που αναζητά απελπισμένα κάποια μορφή αξιοπιστίας σε ένα οικοδόμημα που καταρρέει.
Αντί να διαβάσει τα σημάδια, ο Κυριάκος Μητσοτάκης διάλεξε να κλείσει τα αυτιά του. Δεν δέχθηκε την κριτική, δεν αναστοχάστηκε, δεν αναγνώρισε τα λάθη. Επέλεξε τον συνηθισμένο δρόμο: την αποπομπή όσων τολμούν να αμφισβητήσουν την «αλάθητη» πορεία του. Και με αυτό τον τρόπο αποκάλυψε πόσο εύθραυστο είναι το αφήγημα της «απόλυτης διακυβέρνησης». Μια ηγεσία που στηρίζεται στην πειθαρχία του φόβου, όχι στον σεβασμό.
Από κει και πέρα, τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους: η χώρα συρρικνώθηκε γεωπολιτικά, η εικόνα της Ελλάδας στις ΗΠΑ εξευτελίστηκε, οι «επιτυχίες» στη Σινά και στην Κάσο εκτέθηκαν ως εθνικές αποτυχίες μεταμφιεσμένες σε θρίαμβο, ενώ η εξωτερική πολιτική σταμάτησε να υπηρετεί τα ελληνικά συμφέροντα και άρχισε να υπηρετεί τα συμφέροντα όσων πιέζουν για διαρκή κατευνασμό απέναντι στην Τουρκία.
Η πλήρης διπλωματική απαξίωση φάνηκε με τρόπο αμείλικτο στην Ουάσιγκτον. Η εκλογή Τραμπ αποκάλυψε πόσο βαθιά είχε επενδύσει η κυβέρνηση σε ένα λανθασμένο, σχεδόν παιδικό, αφήγημα περί «ειδικών σχέσεων» που δεν υπήρξαν ποτέ.
Η εικόνα ενός πρωθυπουργού που κυνηγά μια χειραψία ή μια φωτογραφία με τον νέο Αμερικανό πρόεδρο —και απορρίπτεται επιδεικτικά— ήταν παραπάνω από προσβλητική. Ήταν αποκαλυπτική του πραγματικού βάρους της Ελλάδας στα μάτια εκείνων που διαμορφώνουν τη διεθνή πραγματικότητα. Όχι λόγω της χώρας, αλλά λόγω της ηγεσίας που την εκπροσωπεί.
Μετά ήρθε η νέα Αμερικανίδα πρέσβης, η οποία με μια σειρά γρήγορων ενεργειών ξήλωσε ολόκληρη την ιδεοληπτική «πράσινη ατζέντα» της κυβέρνησης και επανέφερε στο τραπέζι την πραγματική, σκληρή ενεργειακή πολιτική: γεωτρήσεις, κοιτάσματα, φυσικό αέριο, ανάπτυξη. Με μια λέξη: στρατηγική.
Η Ελλάδα έχασε επτά ολόκληρα χρόνια επειδή η κυβέρνηση είχε αποφασίσει να παίξει το παιχνίδι της κλιματικής μόδας, τρέχοντας πίσω από ευρωπαϊκά φαντάσματα περί μηδενικών εκπομπών, αντί να αξιοποιήσει τον δικό της πλούτο. Και τώρα οι ίδιοι άνθρωποι που έβριζαν τα υδρογονάνθρακα, εμφανίζονται ξαφνικά ως ενθουσιώδεις υποστηρικτές του «drill baby drill». Όχι επειδή πίστεψαν σε κάτι. Αλλά επειδή η πρέσβης τους τράβηξε από το αυτί.
Μέσα σε αυτό το χάος, η κυβέρνηση πανηγύρισε για ένα… δείπνο. Όμως αυτό ακριβώς είναι το επίπεδο της πολιτικής τους: επιφανειακό, κενό, γεμάτο συμβολισμούς χωρίς ουσία.
ΟΠΕΚΕΠΕ – Το σκάνδαλο που δεν θα ξεχαστεί
Στον ΟΠΕΚΕΠΕ, η κυβέρνηση πίστεψε πως μια εξεταστική θα λειτουργούσε ως καθυστέρηση, ως τακτική αποσυμπίεσης και κάλυψης ευθυνών. Δεν αντιλαμβάνονται ότι όταν μοιράζεις ψίχουλα σε έναν κόσμο που ζει από την παραγωγή, ενώ κάποιοι άλλοι απομυζούν εκατομμύρια από επιδοτήσεις και ευρωπαϊκά κονδύλια, η αλήθεια θα βγει αργά ή γρήγορα στην επιφάνεια.
Οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι δεν είναι «συντεχνία». Είναι το οξυγόνο της χώρας. Και αυτή τη στιγμή το οξυγόνο κόβεται.
Το ίδιο ισχύει και για τα Τέμπη. Νομίζουν ότι οι πολίτες θα κουραστούν και θα ξεχάσουν. Νομίζουν ότι ο χρόνος είναι σύμμαχος της συγκάλυψης. Αλλά όταν η αλήθεια βγαίνει κομμάτι-κομμάτι και δείχνει ευθύνες, παραλείψεις, ψέματα, συσκοτίσεις, τότε η κοινωνική μνήμη δεν εξασθενεί· οργίζεται.
Και οργή σωρευμένη είναι πιο ισχυρή από κάθε κυβερνητική προπαγάνδα.
Λεηλασία δημοσίου χρήματος
Η λεηλασία του δημοσίου χρήματος έχει πλέον προσλάβει διαστάσεις θεσμικής κανονικότητας. Τα ΕΛΤΑ, όπου χάθηκαν 250 εκατομμύρια μέσα σε ένα κλίμα πλήρους ατιμωρησίας, αποτελούν μόνο την κορυφή. Ούτε αξιολόγηση, ούτε λογοδοσία, ούτε φόβος δικαιοσύνης. Μόνο η αίσθηση ότι οι διοικήσεις λειτουργούν εν λευκώ, με την ανοχή ή και συνενοχή του Μεγάρου Μαξίμου.
Και όλα αυτά τη στιγμή που η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία διερευνά υποθέσεις που η ελληνική δικαιοσύνη αρνείται να αγγίξει. Η χώρα γίνεται όλο και περισσότερο κράτος υπό επιτήρηση, όχι επειδή δεν έχει θεσμούς, αλλά επειδή οι θεσμοί της έχουν αδρανοποιηθεί από την ίδια την κυβέρνηση.
Η υπόθεση Novartis άφησε βαθύ ίχνος: ψευδομάρτυρες προστατεύθηκαν, αλήθειες θάφτηκαν, υπολήψεις σύρθηκαν στη λάσπη. Και οι πρωταγωνιστές της σκευωρίας κυκλοφορούν ελεύθεροι, έτοιμοι να επαναλάβουν το έργο τους σε νέα σκάνδαλα.
Και μέσα σε όλα αυτά, οι τράπεζες και τα funds κάνουν πάρτι: κατασχέσεις, πλειστηριασμοί, υπερκέρδη πάνω στα σπίτια των πολιτών, με πλήρη στήριξη της κυβέρνησης. Η μεσαία τάξη πληρώνει την πιο βαρειά φορολογία στην Ευρώπη και ταυτόχρονα βλέπει την περιουσία της να απειλείται. Είναι μια μορφή οικονομικού εκβιασμού που παρουσιάζεται ως «σύγχρονη διακυβέρνηση».
Η καθημερινότητα: ο τελικός κριτής
Όσο κι αν προσπαθούν να χτίσουν success story, η πραγματικότητα φωνάζει:
– Ακριβότερο ρεύμα στην Ευρώπη – Ακριβότερα προϊόντα παντού – Υψηλότερη φορολογία – Χαμηλότεροι μισθοί
Αυτή δεν είναι «πρόοδος» αλλά κοινωνική αποσάθρωση.
Και σαν να μην έφτανε η ακρίβεια, προστέθηκε και η ηλεκτρονική γραφειοκρατία, που αντί να απλοποιήσει τη ζωή των πολιτών, τη δυσκόλεψε. Για να αποδείξεις ότι ένα ακίνητο σου ανήκει, πρέπει να περάσεις από πέντε υπηρεσίες, να πληρώσεις τέλη, να χάσεις ώρες, να παρακαλάς για υπογραφές που θα έπρεπε να είναι αυτονόητες.
Όταν μια κυβέρνηση δεν μπορεί να διαχειριστεί ούτε τα βασικά, δεν έχει δικαίωμα να μιλά για μεταρρυθμίσεις.
Διεθνής απομόνωση και ιδεολογικό χάος
Ο Μητσοτάκης βρέθηκε στη λάθος πλευρά σχεδόν κάθε διεθνούς ισορροπίας: από τον χλευασμό προς τον Τραμπ μέχρι την υιοθέτηση της woke ατζέντας, επέλεξε να μετατρέψει τη Νέα Δημοκρατία σε ένα ημι-τεχνοκρατικό, ημι-προοδευτικό μόρφωμα που δεν εκπροσωπεί κανέναν. Όχι τους κεντροδεξιούς, όχι τους φιλελεύθερους, όχι τους πατριώτες, όχι καν τους ίδιους τους βουλευτές της.
Η Ελλάδα έχει αποδυναμώσει τις σχέσεις της με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, ακόμη και με την Κύπρο, δείχνοντας στον διεθνή παράγοντα ότι οι συμμαχίες μας δεν είναι σταθερές. Την ίδια ώρα, η Τουρκία απολαμβάνει πλήρη άνεση να επιβάλλει τη δική της ατζέντα στην περιοχή, ενώ η Αθήνα επιλέγει «ήρεμα νερά» — μια πολιτική που στην πραγματικότητα κρύβει φόβο και απουσία στρατηγικής.
Και όταν οι Γερμανοί, οι Αμερικανοί, οι Ιταλοί και οι Βρετανοί κινούνται φανερά ενάντια στα συμφέροντά μας, η κυβέρνηση αντί να αναζητήσει νέες ισορροπίες, προσποιείται ότι τίποτα δεν συμβαίνει. Λες και η Ελλάδα έχει την πολυτέλεια της αδράνειας.
Η ώρα της αλήθειας πλησιάζει
Όσο κι αν η κυβέρνηση πιστεύει ότι ο χρόνος γιατρεύει όλα, εδώ ισχύει το αντίθετο: ο χρόνος αποκαλύπτει. Και αποκαλύπτει συνεχώς. Τα σκάνδαλα δεν έκλεισαν. Οι υποθέσεις δεν τελείωσαν. Οι ευθύνες δεν καλύφθηκαν. Νέα ονόματα θα βγουν στο φως, νέες διαδρομές χρήματος, νέες συγκρούσεις συμφερόντων.
Και όταν όλα αυτά συσσωρεύονται, δεν υπάρχει τρόπος να σταματήσεις τη χιονοστιβάδα.
Η κυβέρνηση δεν βρίσκεται πλέον σε πολιτική κρίση. Βρίσκεται σε θεσμική, κοινωνική και ηθική κατάρρευση. Και η κοινωνία, όσο κι αν καθυστέρησε, βλέπει πλέον καθαρά.
Το τέλος της εποχής αυτής δεν θα είναι ομαλό. Δεν θα είναι ήπιο. Και δεν θα προκύψει επειδή κάποιος εσωκομματικός παράγοντας «έβλαψε το κόμμα». Θα προκύψει επειδή η ίδια η πραγματικότητα τιμωρεί εκείνους που την αγνοούν, την παραμορφώνουν και τη λοιδορούν.
Και αυτή η τιμωρία δεν θα έρθει από πρόσωπα. Θα έρθει από μια κοινωνία που έχει χάσει την υπομονή της.
