Το αίμα στην άσφαλτο δεν είναι είδηση – είναι εθνική πληγή

Δευτέρα νωρίς το πρωί, ώρα επτά και κάτι. Η πρωτεύουσα αρχίζει να ξυπνά σιγά-σιγά, καθώς οι πρώτοι εργαζόμενοι και δημόσιοι υπάλληλοι κατηφορίζουν τις λεωφόρους για να φτάσουν στις υπηρεσίες τους. Η Μεσογείων, μια από τις πλέον πολυσύχναστες αρτηρίες της πόλης, θυμίζει ποτάμι από λαμαρίνες. Και τότε, συμβαίνει άλλο ένα αναμενόμενο —το πλέον τραγικά αναμενόμενο— συμβαίνει: ένας ακόμη μοτοσικλετιστής πέφτει θύμα της ασφάλτου.

Το συμβάν εκτυλίχθηκε στα όρια Παπάγου – Χολαργού, στη διασταύρωση της Μεσογείων με τη Σαραντοπόρου. Η μοτοσικλέτα που οδηγούσε ένας άνδρας, για άγνωστο μέχρι στιγμής λόγο, προσέκρουσε με δύναμη στο πίσω μέρος ενός λεωφορείου του ΟΑΣΑ. Η πρόσκρουση ήταν σφοδρή. Ο ήχος της σύγκρουσης πάγωσε την κυκλοφορία. Περαστικοί προσπάθησαν να βοηθήσουν, κάποιοι απλώς κοίταζαν, σοκαρισμένοι. Η Τροχαία και το ΕΚΑΒ έφτασαν άμεσα. Ο δικυκλιστής διακομίστηκε στο νοσοκομείο ΚΑΤ με σοβαρά τραύματα.

Η είδηση αυτή δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε, δυστυχώς, θα είναι η τελευταία. Είναι άλλη μια υπενθύμιση της εθνικής μας συνείδησης. Είναι η υπενθύμιση ότι το αίμα στους δρόμους μας δεν σταματά να κυλά.

Η Ελλάδα της τυφλής καθημερινότητας και των σπασμένων φρένων

Το ζήτημα δεν είναι απλά μόνο τροχαίο. Είναι πολιτισμικό. Είναι κοινωνικό. Είναι κραυγή μέσα στη νύχτα για ένα Κράτος που δεν μπορεί – ή δεν θέλει – να προστατέψει τις ζωές των πολιτών του στους δρόμους. Ποιος ευθύνεται; Ο οδηγός; Το οδόστρωμα; Η έλλειψη σήμανσης; Η ελλιπής εκπαίδευση; Ο ανεξέλεγκτος ΟΑΣΑ και η κακή συντήρηση των λεωφορείων; Ίσως όλα μαζί. Και σίγουρα κάτι βαθύτερο: η ανοχή.

Οδήγηση χωρίς το κράνος. Λεωφορεία με τα φώτα φθαρμένα. Διασταυρώσεις που δεν φυλάσσονται. Πολίτες που μαθαίνουν να ζουν με την καθημερινή φρίκη. Τα ΜΜΕ καλύπτουν τέτοια περιστατικά με λίγες αράδες. Το πολύ ένα τηλεοπτικό πλάνο, χωρίς όνομα, χωρίς ιστορία. Σαν να πρόκειται για νούμερο.

Όμως ο τραυματίας της Μεσογείων δεν είναι αριθμός. Είναι ένας νέος άνθρωπος, μπορεί πατέρας, ίσως παιδί μιας οικογένειας που τώρα τρέμει πίσω από μια γυάλινη πόρτα στα επείγοντα. Είναι ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα της τραγωδίας και τον τροχαίων. Και εμείς; Εμείς παρακολουθούμε σιωπηλά, μέχρι να έρθει η σειρά κάποιου δικού μας.

Η τραγωδία της Μεσογείων πρέπει να σημάνει συναγερμό. Όχι απλώς να καταγραφεί. Χρειάζεται άμεση λογοδοσία για το περιστατικό. Χρειάζεται σχέδιο για την αναδιοργάνωση των μεταφορών, πραγματικό έλεγχο στα ΜΜΜ, νέα κουλτούρα οδικής ασφάλειας. Η ζωή στους δρόμους δεν μπορεί να είναι ρώσικη ρουλέτα. Η Πολιτεία, με την υπογραφή της σε κάθε άδεια κυκλοφορίας, φέρει ευθύνη.

Και εμείς, ως πολίτες, φέρουμε ευθύνη. Γιατί επιτρέπουμε αυτή την εθνική αιμορραγία να συνεχίζεται χωρίς φωνή. Το τροχαίο της Μεσογείων δεν είναι απλώς ακόμη μια «είδηση». Είναι μια στιγμή που μας φωνάζει να ξυπνήσουμε.