Υπάρχει φάρμακο για την πολιτισμική παρακμή της Δύσης;

Πολλοί άνθρωποι έχουν πει την άποψή τους για την εντελώς αλλόκοτη και, όπως αναμενόταν, εξαχρειωμένη τελετή έναρξης των Ολυμπιακών της Γαλλίας. Αλλά καθώς η σκόνη καταλαγιάζει από την σκ@τοθύελλα του Παρισιού, θα ήθελα να υποβάλω τρεις εξόφθαλμα εύλογες παρατηρήσεις, που καλό θα ήταν να σημειώσετε και να θυμάστε στο μέλλον.

Πρώτον, το gaslighting (φρενοβλαβοποίηση) είναι μια από τις αγαπημένες και πιο συχνές τακτικές του προοδευτισμού

Κάθε φορά που η Αριστερά αφοδεύει στα πιάτα όλων, είναι εξαιρετικά επιδέξια στο να πείθει εκείνους που αηδιάζουν, ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για κάποιο είδος σπάνιας λιχουδιάς.

Παρατηρήστε πόσο γρήγορα άρχισε να κυκλοφορεί το αφήγημα των μέσων ενημέρωσης ότι όποιοι αναστατώθηκαν από τις drag queens και τους τρανσέξουαλ που «αναδημιουργούσαν» το όραμα του Ντα Βίντσι για τον Μυστικό Δείπνο του Ιησού στον ιστορικό του πίνακα ήταν αμόρφωτοι μπούφοι.

.Με άλλα λόγια, «μην πιστεύετε στα ψευδόμενα μάτια σας».

• Μην πιστεύετε ότι η «λεσβία ακτιβίστρια της αγάπης» που υποδύεται τον Ιησού στην αναπαράσταση ήξερε πολύ καλά για τι μιλούσε, όταν δημοσίευσε στον λογαριασμό της στο Instagram μια εικόνα της τρανς παρωδίας ακριβώς πάνω από μια εικόνα του αυθεντικού πίνακα του Ντα Βίντσι με τη λεζάντα, «Ω Ναι! Ω, ναι! H Καινή γκέη Διαθήκη!»

• Μην πιστεύετε τους παραγωγούς της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων όταν παραδέχτηκαν σε μια δήλωσή τους ότι «[ο καλλιτεχνικός διευθυντής της τελετής] Thomas Jolly εμπνεύστηκε από τον διάσημο πίνακα του Λεονάρντο ντα Βίντσι για να δημιουργήσει το σκηνικό».

Φυσικά, είναι υπέροχο να παρακολουθείς όσους επιχείρησαν αυτό το κραυγαλέο gaslighting να υποχωρούν με την ουρά στα σκέλια. Αλλά είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι για τον μετα-νεωτερικό προοδευτισμό, αυτό αποτελεί τρόπο ζωής, όχι μεμονωμένο περιστατικό. Οι ίδιοι άνθρωποι που σας είπαν ότι αυτό δεν ήταν προσβολή για τους Χριστιανούς είναι αυτοί που σας λένε ότι η Καμάλα Χάρις δεν ήταν ποτέ στην πραγματικότητα η «υπεύθυνη για την φύλαξη των συνόρων» του Μπάιντεν.

Δεύτερον, η «συμπερίληψη» δεν συμπεριλαμβάνει ποτέ τον χριστιανισμό. Ποτέ

Οι πανεπιστημιουπόλεις είναι, υποτίθεται, οι παράδεισοι της συμπερίληψης. Ένας σύμβουλος εισαγωγής φοιτητών σε ένα μεγάλο πανεπιστήμιο μου είπε κάποτε ότι οι φοιτητές στην πανεπιστημιούπολη του ήταν «αποδεκτοί ανεξάρτητα από το ποιοι είναι». Απάντησα ρωτώντας απλώς, «Τι θα έλεγαν οι χριστιανοί μαθητές σας που πιστεύουν στις ρητές οδηγίες του Θεού για την ανθρώπινη σεξουαλικότητα; Θα έλεγαν ότι συμπεριλαμβάνονται και προστατεύονται από την κουλτούρα της πανεπιστημιούπολης σας;» Ο σύμβουλος απλώς είπε: «Υποθέτω ότι θα έπρεπε να τους ρωτήσεις».

Αλλά δεν χρειάζεται. Την απάντηση την ξέρουμε όλοι.

• Ο Thomas Jolly είπε για τις τελετές του: «Πάνω από όλα ήθελα να στείλω ένα μήνυμα αγάπης, ένα μήνυμα ένταξης και καθόλου να διχάσω».
• Η εκπρόσωπος της Ολυμπιακής Επιτροπής του Παρισιού 2024, Anne Descamps, δήλωσε μία από τα ίδια: «Πραγματικά προσπαθήσαμε να γιορτάσουμε την ανεκτικότητα της κοινότητας».
• Η Barbara Butch, αυτή η «χοντρή, queer, εβραία» ηθοποιός που υποδυόταν τον Ιησού στην τελετή έναρξης, περιγράφει περήφανα τον εαυτό της ως «LGBTQ+ ακτιβίστρια που διακρίνεται για την προώθηση της διαφορετικότητας και της συμμετοχής στην κοινότητα».

Έτσι λειτουργούν. Στην προοδευτική φρασεολογία, η «κατανόηση της διαφορετικότητας» δεν εννοεί ποτέ την διαφορετική σκέψη. Η «συμπερίληψη» δεν περιλαμβάνει ποτέ τον Χριστιανισμό.

Τρίτον, οι Χριστιανοί πρέπει να είναι πιο οξυδερκείς και πιο σοφοί, όταν παρουσιάζονται οι ευκαιρίες

Κατανοώ την οργή. Κατανοώ την παρόρμηση να προσβληθεί κάποιος στη θέα του Σωτήρα μας να απαξιώνεται. Όμως μας δόθηκε μια σπουδαία ευκαιρία να απαντήσουμε στον προφανή χλευασμό του Ιησού με τον τρόπο που ο ο ίδιος ο Ιησούς απάντησε στον προφανή χλευασμό του: «Πατέρα, συγχώρεσέ τους, δεν ξέρουν τι κάνουν».

Δεν κατηγορώ κανέναν Χριστιανό που στενοχωριέται, θυμώνει ή πληγώνεται από το αρκετά σοκαριστικό θέαμα. Απλώς πιστεύω ότι είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι δεν χρειάζεται να μας ζητήσουν συγγνώμη. Πρέπει να μετανοήσουν και να αφιερώσουν τη ζωή τους σ’ έναν καλύτερο τρόπο ζωής. […]

Από εκεί και πέρα, ποια είναι η τελευταία συμβουλή προς την Ολυμπιακή επιτροπή;

Πρέπει να μειώσει τη μεγάλη εξάρτησή της από την «καλλιτεχνική κοινότητα» και να συμπεριλάβει κάποιους ανθρώπους που έχουν σχέση με τον αθλητισμό στον σχεδιασμό και την παραγωγή αυτών των εκδηλώσεων.

Oι τελετές έχουν να κάνουν με την υπερηφάνεια και τον ιστορικό πολιτισμό της χώρας υποδοχής, αλλά οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ένα διεθνές αθλητικό γεγονός. Υπάρχουν διεθνή φεστιβάλ τεχνών και παρόμοιες εκδηλώσεις που σίγουρα μπορούν να δώσουν διέξοδο για διαστροφή και την εξαχρείωση, σωστά;

Ως επί το πλείστον, όσοι ενθουσιάζονται για να δουν αν η Katie Ledecky μπορεί να κερδίσει άλλο ένα χρυσό μετάλλιο, δεν ενθουσιάζονται με το να βλέπουν άντρες μασκαρεμένους σαν γυναίκες, να κάνουν χορευτικές φιγούρες γύρω από μικρά παιδιά.

Υπάρχει φάρμακο;

Πολλοί αναρωτιούνται γιατί υπάρχει έλλειψη ενδιαφέροντος για την πολιτική και συνάμα απομάκρυνση από κάθε έννοια του “κοινού”. Οι απαντήσεις είναι τόσο εύκολες, που πραγματικά απορεί κανείς γιατί ακόμα αναρωτιόμαστε για αυτή την εξέλιξη. Η Ελλάδα αποτελεί το κορυφαίο παράδειγμα προς αποφυγήν, χωρίς να υπολείπεται σε αυτό βέβαια και η Ευρώπη στο σύνολό της, με μπροστάρηδες τα μεγαλύτερα κράτη (Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία).

Μία μαγική λέξη απαντάει σε γενικές γραμμές σε πολλά ερωτήματα και αυτή είναι η λέξη “διάψευση”. Διάψευση οραμάτων, διάψευση προσδοκιών, διάψευση ιδεών, διάψευση προσώπων, διάψευση πολιτικών εφαρμογών και τελικά διάψευση της ίδιας της ζωής. Αυτή η λέξη συνοδεύεται υποχρεωτικά από την απογοήτευση, αλλά έπεται της “όρεξης για δημιουργία” και της “πίστης σε μια καλύτερη ζωή” που καλλιεργήθηκε τις μεταπολεμικές δεκαετίες σε όλη την Ευρώπη.

Ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση της ανατολικής Ευρώπης και την απουσία “κινδύνου” για το “δυτικό τρόπο ζωής”, όλα μετατράπηκαν μέσω μιας ιδιάζουσας μορφής ύπνωσης των κοινωνιών, σε έναν αγώνα κατανάλωσης και ισοπέδωσης κάθε ίχνους αρχών και αξιών σε όλες τις κοινωνίες (και μέσω της woke ατζέντας), τόσο οριζόντια όσο και κάθετα.

Λες και ένα μαγικό ραβδί κατηύθυνε τους ανθρώπους να αναζητήσουν την ευτυχία στα υλικά αγαθά και την υπερκατανάλωση, αφήνοντας στο περιθώριο τα σημαντικά της ζωής και κυρίως αδιαφορώντας για τον ίδιο τον άνθρωπο, κάτι που οδήγησε μέσω της αρχής του ατομικισμού στην απόλυτη μοναξιά, στην απομόνωση, στην περιθωριοποίηση και τελικά στην αδιαφορία για τις σχέσεις, για τη συνοχή της κοινωνίας, για τα ιδανικά, για τον αδύναμο συνάνθρωπο για την ενσυναίσθηση και το νοιάξιμο για τόσα που συμβαίνουν γύρω τους.

Το κυρίαρχο μοντέλο και ο δείκτης επιτυχίας ήταν και είναι το πόσες δεσμίδες χαρτονομίσματα σπαταλά κανείς στα κέντρα διασκέδασης, τι αυτοκίνητο και τι μέγεθος μεζονέτα διαθέτει και κανένας δεν αναρωτιέται για τον τρόπο απόκτησης ή διατήρησης αυτού του πλούτου (αλλά και για τον σκοπό) που σαφέστατα στηρίζεται σε γυάλινα πόδια. Αυτός ο τρόπος ζωής και η διαστρεβλωμένη κοσμοθέαση, δε ρίζωσε ξαφνικά ούτε επιβλήθηκε άσκοπα.

Οι κυρίαρχες εξουσιαστικές ομάδες διαχρονικά εφευρίσκουν τρόπους να ελέγξουν απόλυτα τις “μάζες” και μετά τους σκοταδιστικούς δογματισμούς, που άρχισαν να φθίνουν, πέρασαν στο στάδιο των ιδεολογικών φανατισμών και σήμερα εγκαθιστούν με ταχύτητα (λόγω της ανάπτυξης και της τεχνολογίας) τις λογικές του “META”: Μεταδημοκρατία, μετανεωτερικότητα και τελικά το μετάνθρωπο.

Έναν μετάνθρωπο χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, χωρίς φυσικές διαφοροποιήσεις, χωρίς φύλο, χωρίς προσωπικότητα. Ομογενοποίηση εξωτερικής εμφάνισης, προβλέψιμη συμπεριφορά, ένα αναλώσιμο γρανάζι σε μία μηχανή δημιουργίας πλούτου, έναν κρίκος σε μία αλυσίδα παραγωγής και κατανάλωσης, αλλά και καθορισμένων προτύπων που οδηγεί σε μία επίπλαστη και απόλυτα ελεγχόμενη “ευδαιμονία”.

Μετά την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι (και όχι βέβαια μόνο από αυτό το γεγονός) έγινε σαφές, ότι η ανθρωπότητα έχει χάσει τον προσανατολισμό της και για να επανέλθει πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να στραφεί ξανά στις ρίζες του πολιτισμού. Η απάντηση σε αυτόν τον ευτελισμό αρχών και αξιών αλλά και της ισοπεδωτικής λογικής σε κάθε θέμα που κυριαρχεί, μπορεί να είναι η επιλογή του τρόπου ζωής που προέταξε πριν δυόμιση χιλιάδες χρόνια ο ελληνικός (παγκόσμιος τότε) πολιτισμός και η φιλοσοφία.

Αυτός ο τρόπος σκέψης και δράσης στα πλαίσια της ανθρώπινης κοινότητας, δε θα γίνει με έναν μαγικό τρόπο από τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά θα πρέπει να ξεκινήσει, έστω τώρα, μέσω της εκπαίδευσης από τη νηπιακή ηλικία που θα μάθει στους μελλοντικούς πολίτες, δια της επιστήμης, της έρευνας, της σκέψης και της αναζήτησης, την αξία των πανανθρώπινων αρχών, της ανθρώπινης αλλά και κάθε ζωής, του περιβάλλοντος και της ισορροπίας του πλανήτη. Είναι αργά, αλλά προλαβαίνουμε.