Ο πρωθυπουργός της Γαλλίας Φρανσουά Μπαϊρού έπαιξε τα ρέστα του, ρισκάροντας το κεφάλι του στην εθνοσυνέλευση και φέρνοντας εκ νέου τον πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν στο επίκεντρο των εξελίξεων με περιορισμένα όμως περιθώρια κινήσεων σε ένα κατακερματισμένο κοινοβούλιο. Ζητώντας ψήφο εμπιστοσύνης τη δευτέρα, ο Μπαϊρού συνάντησε ακαριαία άρνηση από το σύνολο της αντιπολίτευσης, από την άκρα δεξιά έως την αριστερά και τους σοσιαλιστές, με τους πολιτικούς αναλυτές να επισημαίνουν ότι το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο εκτός αν μέσα στις επόμενες δέκα ημέρες ανοίξει πραγματικός δίαυλος διαπραγμάτευσης με τις πολιτικές δυνάμεις που απαιτούν αποξήλωση τμημάτων του σχεδίου προϋπολογισμού. Στο κυβερνητικό στρατόπεδο μεταφέρεται ότι ο πρωθυπουργός εμφανίζεται «σαφής, θαρραλέος και μαχητικός», λέγοντας στους συμμάχους του πως υπάρχουν δεκαπέντε ημέρες για να πεισθεί η κοινή γνώμη, την ώρα που η έντονη αντιδημοφιλία του δυσχεραίνει το εγχείρημα και βαραίνει κάθε κοινοβουλευτικό υπολογισμό.
Εάν ο μπαϊρού ηττηθεί στις 8 σεπτεμβρίου, ο Μακρόν θα μπορούσε τυπικά να του αναθέσει εκ νέου τον σχηματισμό κυβέρνησης, όμως το πρόβλημα θα παραμείνει άθικτο εκτός αν αναμορφωθεί ριζικά ο προϋπολογισμός του 2026, ο οποίος έχει απορριφθεί κατηγορηματικά από την αντιπολίτευση και προκαλεί δυσμενή αντανακλαστικά στην κοινωνία. Μια εναλλακτική για το Ελιζέ είναι ο διορισμός άλλου προσώπου εμπιστοσύνης στο ματινιόν, όπως του υπουργού άμυνας Σεμπαστιάν Λεκορνί, επιλογή που όμως δεν αλλάζει τις ισορροπίες εάν δεν παρουσιαστεί εντελώς διαφορετική δημοσιονομική αρχιτεκτονική. Σενάριο συνεργασίας με πρόσωπο από την αριστερά θεωρείται εξαιρετικά δυσχερές, καθώς όσο πλησιάζουν οι προεδρικές εκλογές του 2027 οι γραμμές των κομμάτων παγιώνονται και η διάθεση για συναινέσεις υποχωρεί.
Παραμένει στο τραπέζι η ιδέα μιας κυβέρνησης τεχνοκρατών που θα προσφέρει πρόσκαιρη σταθερότητα και θα αναλάβει το δύσκολο φορτίο των μέτρων απομείωσης του χρέους, χωρίς όμως σαφή πολιτική νομιμοποίηση για βαθιές παρεμβάσεις. Η διάλυση της εθνοσυνέλευσης επανέρχεται ως λύση «τελικής εκκαθάρισης» των συσχετισμών, αλλά μετά το πείραμα του 2024 με την αιφνίδια και ακατανόητη για πολλούς γάλλους προσφυγή στις κάλπες, ο Μακρόν εμφανίζεται πιο διστακτικός από ποτέ και, όπως λέγεται στο προεδρικό περιβάλλον, «δεν το θέλει», αν και μια νέα κυβερνητική ήττα πριν την έγκριση του προϋπολογισμού θα μπορούσε να δημιουργήσει συνθήκες που καθιστούν αναπόδραστη μια νέα διάλυση.
Στο πολιτικό παρασκήνιο ορισμένοι βλέπουν μία μόνο διέξοδο, την παραίτηση του προέδρου που κυβερνά από το 2017 και επανεξελέγη το 2022, ακόμη και μέσω διαδικασιών καθαίρεσης όπως απαιτεί ο Ζαν-Λικ Μελανσόν, ωστόσο ο ίδιος ο Μακρόν επιμένει ότι θα ολοκληρώσει τη θητεία του το 2027 ανεξαρτήτως των ενδιάμεσων αναταράξεων. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο οι «βιώσιμες» επιλογές μοιάζουν όλες προβληματικές, η επιβίωση της κυβέρνησης Μπαϊρού κρίνεται από πολλούς το λιγότερο πιθανή και η γαλλική πολιτική σκηνή εισέρχεται σε φάση παρατεταμένης αβεβαιότητας όπου κάθε κίνηση έχει υψηλό ρίσκο και κανένα μονοπάτι δεν εγγυάται σταθερότητα.
