Ο Νικηφόρος Βρεττάκος ανέφερε ότι η Ελληνική γλώσσα, είναι η γλώσσα των Αγγέλων και η γλώσσα της Ειρήνης ενώ ο Κικέρων ανέφερε χαρακτηριστικά ότι οι Θεοί ομιλούν την Ελληνική γλώσσα. Δυνάμει των ανωτέρω, παρέλκει οιαδήποτε περαιτέρω διασάφηση περί της Ελληνικής γλώσσης και του υποβάθρου αυτής, διότι η Ελληνική αποτελεί το θέμεθλον της παγκόσμιας ιστορίας και του πολιτισμού, δια της οποίας δύναται η Ελλάδα να αναγεννηθεί. Η Ελληνική γλώσσα, πέραν από τις επιμέρους επίπλαστες διαφοροποιήσεις της ή φαινομενικούς κατακερματισμούς της όπως η αρχαία ελληνική (συλλήβδην παρά τις διαφόρους διαλέκτους όπως ενδεικτικώς η Αττική) η καθαρεύουσα και η δημοτική, δεν παύουν να συνιστούν ανυπερθέτως όψεις, ή συνιστώσες, της αυτής γλώσσας. Αποτελούν απλώς απεικάσματα και πολυποίκιλες αποχρώσεις της Ελληνικής μήτρας, της κοινής Ελληνικής, διότι απηχεί προς την σύνθετη και διαχρονική έννοια του Ελληνισμού, διαχρονικώς και αιέν. Είναι πρόδηλον ότι είμεθα Έλληνες, εις την διάλεκτο και το Γένος, εντούτοις όμως βαπτισμένοι εις τα νάματα της ζώσης Ελληνο-Ορθοδόξου παραδόσεως, σφυρηλατώντας την δομή του πυρήνα της εθνικής μας συνειδήσεως η οποία στερρώς ερείδεται εις τον τρίτο Ελληνικό Πολιτισμό ήτοι εις τον ΕλληνοΧριστιανικό. Η Ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού, διελαύνει δια μέσου του Χριστιανισμού και τούτο το αγαστό μάγμα, διαφυλάττει εις του αιώνας των αιώνων τον πολιτισμό μας. Η παράδοση της γλώσσης, ουδαμώς ακρωτηριάζεται, δεν αποκηρύσσει εαυτόν ,διότι οι διάφορες τάσεις της Γλώσσης, αποτελούν εκφάνσεις του ενός
και αυτού πολιτισμού, αποδεικνύοντας και υποδηλώντας την ύπαρξη απλώς διαφορετικών συνθηκών. Η γλώσσα δομεί της εθνικολαϊκή παράδοση, υπό τον Παπαδαμαντική δρύν, καθότι η παράδοσή μας συνιστά την σωτήρια κιβωτού του Γένους, τον ακοίμητο θησαυρό διότι εν τοις πράγμασι αποτελεί την άφθαρτη πηγή του Ελληνισμού. Ως εκ τούτου, το εθνοκτόνο έγκλημα διεπράχθη, ήδη εκ της Μεταπολιτεύσεως, ένθα, τότε, επεχείρησαν να ταυτίσουν λίαν υπούλως, ένια κέντρα εξουσίας, την γλώσσα, με τις ιδεολογικές περιχαρακώσεις και τα σχήματα της Δεξιάς και Αριστεράς, απολύτως εσκεμμένα, ούτως ώστε ο ακρωτηριασμός της Ελληνικής γλώσσης, να αιτιολογηθεί ως αποτέλεσμα ψευδεπίγραφου προοδευτισμού και κίβδηλου εκσυγχρονισμού. Το 1976, επί Υπουργίας Παιδείας του κ. Ράλλη, κυβέρνηση Καραμανλή, κατεργήθη, διαμιάς η καθαρεύουσα, ως η επίσημος γλώσσα του Ελληνικού Κράτους και συνακολούθως, η ταφόπλακα, επήλθα, ολίγα χρόνια αργότερα, επί κυβερνήσεως του Πασόκ, εν έτει 1982, με τη κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων, επί Υπουργίας Παιδείας του Βερυβάκη, όπου επεβλήθη βιαίως το διάτρητο μονοτονικό επιφέροντας αυτοδικαίως, σωρεία προβλημάτων εις την εκπαίδευση και την συνακόλουθη ορθή έκφραση των Ελληνοπαίδων εις τα σχολεία. Ειδικότερον , παρατηρήθηκε το φαινόμενο πέρα της απλουστευμένης σκέψεως των μαθητών, την κατάργηση της γλωσσικής προσωδίας, της άρση οιασδήποτε ποιοτικής διαφοράς των μερών του λόγου, έτι περαιτέρω, παρατηρήθηκε το φαινόμενο τα παιδιά να αντιμετωπίζουν οξέα προβλήματα, εις την εκφορά του λόγου, εις την ορθογραφία και την σύνταξη, με αποτέλεσμα σήμερον, η γλώσσα να φθίνει και η αναδρομή προς το παρελθόν, προς την κοινή Ελληνική του Ιερού Ευαγγελίου καθώς και την γλώσσα των προγόνων μας να ταυτίζεται δήθεν, με τον συντηρητισμό. Εν κατακλείδι και εις τον αντίποδα, φρονώ, ότι σκοταδισμός είναι ή ξύλοις και ροπάλοις επιβολή της δημοτικής, μίας μη ακριβούς γλώσσης, δια της οποίας ακρωτηριάζεται ο διαχρονικός πολιτισμικός ρόλος της γλώσσας, εν άλλοις λόγοις, αποσκορακίζεται εκ του σώματος του πολιτισμού μας ο γόνιμος δίαυλος ο ομφάλιος ρόλος με την ταυτότητα του ΕλληνοΧριστιασνιμού, δίκην ενός αποτυχημένου προοδευτισμού.
