Ας σκεφτούμε τα δεινά του καλοκαιριού όταν θα ψηφίζουμε για Τοπική Αυτοδιοίκηση

Το απρόβλεπτο αποτέλεσμα των φετινών πυρκαγιών είναι ότι θα επηρεάσουν τις προσεχείς δημαρχιακές και περιφερειακές εκλογές. Μάλλον διά της αποδοκιμασίας των υποψηφίων εκείνων που έχουν λάβει το χρίσμα από την κυβέρνηση. Ανεξόδως μεν πολιτικώς, αφού η κυβέρνηση έχει μπροστά της τέσσερα χρόνια, επώδυνα δε διά τους δήμους της χώρας. Δεν διαφαίνεται κάποια ποιοτική αλλαγή στις υποψηφιότητες των δημοτικών αρχόντων. Δηλαδή, την ανάδειξη ικανών και ακομμάτιστων προσώπων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στο αξίωμα του δημάρχου και του περιφερειάρχη. Πρόσωπα που να επιδείξουν ενδιαφέρον για τα δημοτικά συμφέροντα, παρά δια τα ίδια.

Στην περιφέρεια της Αθήνας και της Αττικής, οι έχοντες το κυβερνητικό χρίσμα υποψήφιοι δεν πρόκειται να “προσκομίσουν τίποτα στην τέχνη” του δημοτικού άρχοντα. Απέτυχαν παταγωδώς στα καθήκοντα τη λήγουσα τετραετία. Ο “Μεγάλος Περίπατος” εξακολουθεί να ταλαιπωρεί τους Αθηναίους που τον αποφεύγουν ώσπερ ο διάολος το λιβάνι. Οι δε αυτοκινητιστές στο κέντρο των Αθηνών χάνουν χρόνο, που ισοδυναμεί με χρήμα.

Ο νυν δήμαρχος σπαταλά δανειακούς πόρους, που θα μπορούσαν ν’ αναστυλώσουν την Αδριάνειο βιβλιοθήκη ή να ανασκάψουν την Ακαδημία Πλάτωνος, χωρίς βέβαια «να βρουν την “Πολιτεία”» όπως είπε – προφανώς αστειευόμενος(;) – ο νυν δήμαρχος. Ο περιφερειάρχης Αττικής το μόνο αντιπυρικό μέτρο που πήρε τελευταίως ήταν να κλείσει τα αστικά πάρκα για το θερμόπληκτο κοινό, αντί να τα καθαρίσει από πυρίμαχα υλικά κι εμπρηστές που, άνευ εργασίας, έφθασαν μέχρις… Ρόδου και Κέρκυρας.

Αλλά και στις άλλες πόλεις της χώρας η αποτυχία της κομματικής διοικήσεως είναι πανθομολογουμένη. Τι να πρωτοθυμηθεί ο εκλογέας; Τις ομπρέλες και ξαπλώστρες σ’ όλες τις παραλίες, από Χαλκιδικής μέχρις Κυθήρων, που δεν αφήνουν ούτε ένα μέτρο χειμερίου κύματος να βρέξει τα πόδια του ο λουόμενος (αν δεν πληρώσει ένα μεροκάματο ανειδικεύτου εργάτη);

Την διασπάθιση 155 εκατομμυρίων ευρώ που διατέθηκαν από το κράτος, για τον καθαρισμό των περιαστικών δασών και πήγαν «υπέρ της αεροπορίας», όπως λέγει ο λαός; Ή μήπως τα “στραβά μάτια” των δημάρχων στις πολεοδομικές παραβάσεις των “έξυπνων”, αλλά παρανομούντων δημοτών;

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση πάσχει στον τόπο μας από τον κομματισμό, όπως κι η διακυβέρνηση απ’ το “Σύνδρομο της Παρέας”. Αντί να διοικεί μέσω των ειδημόνων, διορίζει τους αυλοκόλακες σε θέσεις εξουσίας, με πρώτο διδάξαντα τον “εθνάρχη”. Σήμερα όμως προβάλλει ένας αδόκητος κίνδυνος: Η πατριωτική Δεξιά που σαρώνει εκλογικά σ’ όλη την Ευρώπη, αλλά στην χώρα μας επιδιώκει να εμφανισθεί στον δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών.

Πράγμα βεβαίως που θα αποφευχθεί με νομοθετική παρέμβαση της κυβερνήσεως – οριακής αξίας συνταγματικώς – αλλά κι αυτή μόνο η εμφάνιση της πατριωτικής Δεξιάς ως εναλλακτικής λύσεως στο δράμα της Τοπικής Αυτοδιοικήσεως , θα στείλει ηλεκτρόπληκτα κύματα εις όσους αμφιβάλλουν δια την ποιότητα της δημοκρατίας μας, παρά την είσοδο της στην Τρίτη ηλικία που εορτάζεται σήμερα. Ευτυχώς άνευ δεξιώσεων (επιμνημόσυνων δια την Κυπρο).

Ας βγάλουμε το φίδι από την τρύπα…

Με τις πυρκαγιές και τον καύσωνα να έχουν προστεθεί στα όποια καθημερινά μας βάρη, μικρά και μεγάλα, είναι αναμενόμενο το ενδιαφέρον για άλλα θέματα να έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα. Και όμως! Λίγες εβδομάδες μόνο μας χωρίζουν από τις εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση και την ανάδειξη Δημοτικών και Περιφερειακών Αρχών. Από τις οποίες ακριβώς περιμένουμε, για μια φορά, να σταθούν δίπλα μας σ’ αυτές τις έκτακτες, αλλά επαναλαμβανόμενες, καλοκαιρινές αναποδιές.

Από τα αποτελέσματα των εκλογών δεν κρίνεται μόνον η “πολιτική προστασία” και η αποτελεσματικότητα της. Κρίνεται η, εν γένει, ποιότητα της καθημερινότητάς μας και το κόστος της βελτίωσης των συνθηκών της ζωής μας. Κρίνεται η διαχείριση σημαντικών πόρων για την ανάπτυξη και τον διατηρήσιμο χαρακτήρα της και την καταπολέμηση της ανεργίας. Τέλος κρίνεται, και η δημοκρατική μας συνείδηση, ευαισθησία και τάξη.

Πραγματικά αποτελεί θέμα δημοκρατικής τάξης, σε κάθε εκλογική διαδικασία, το πολιτικό σώμα να κρίνει τους απερχόμενους, να τους επιδοκιμάζει όποτε τα κατάφεραν, αλλά και να τους αποδοκιμάζει όποτε αστόχησαν. Είναι θέμα δημοκρατικής ευαισθησίας να σταματήσουν οι ορισμοί υποψηφίων (χρίσματα έχουμε συνηθίσει να τους ονομάζουμε). Με την παρακμή των κομμάτων, έχουν αρχίσει “το ίδιο βιολί” και κάθε λογής παράγοντες. Με κριτήριο πια το, μικρότερο και από το κομματικό, ιδιωτικό τους συμφέρον. Και θέμα δημοκρατικής συνείδησης! Να μην παραγνωρίζουμε ότι οι επιλογές μας καθορίζουν την ζωή μας, προσωπική και κοινωνική, σήμερα και αύριο.

Βεβαίως, όλα αυτά εξειδικεύονται με βάση τα πολιτικά δεδομένα της εποχής. Π.χ., θα ήταν πελώρια αποτυχία μας, στις εκλογές για τον Δήμο της Αθήνας, να περνούσε στον δεύτερο γύρο συνδυασμός με την στήριξη δυνάμεων με δηλωμένο αντιδημοκρατικό χαρακτήρα. Αυτή η κατάντια ασφαλώς θα χρεώνονταν στα κόμματα της αντιπολίτευσης (αν και όσα θα επιμείνουν ως το τέλος φυσικά). Αυτά ψάχνουν “δικούς” τους για υποψήφιους, για επιβεβαίωση ενός εικαζόμενου imperium της γραφειοκρατίας τους. Θα χρεωθεί όμως και στο κόμμα της πλειοψηφίας αν επιμείνει στην στήριξη μιας δημοτικής αρχής χωρίς αρχή, μέση και τέλος.

Τραγικό είναι η Αττική για μια ακόμα φορά να καίγεται και ο επικεφαλής της Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης με τους συν αυτώ να περιορίζεται στην “επικοινωνιακή διαχείριση” της καταστροφής και σε εκ των υστέρων σπασμωδικές κινήσεις. Και μόνο γι’ αυτό, θα επιβάλλονταν η αποδοκιμασία τους στις κάλπες. Πόσο μάλλον με τον γενικότερα αρνητικό τους απολογισμό.

Μόνο που η αναγκαία αυτή εξέλιξη κάθε άλλο παρά βέβαιη μοιάζει. Η κατάθεση δύο αξιόλογων υποψηφιοτήτων (πέρα από κομματικά χρίσματα) κινδυνεύει από ευκαιρία αλλαγής να εξελιχθεί σε σωσίβιο της αποδοκιμαστέας αρχής. Στην πραγματικότητα, στις εκλογές για την Περιφέρεια της Αττικής, το ζητούμενο είναι οι δυο υποψηφιότητες να γίνουν μια. Κοινός συνδυασμός να ασχοληθεί με την εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος και κανενός άλλου, μικρού ή μικρότερου.

Ασφαλώς, οι εκλογές δεν διεξάγονται μόνο στην Αττική και την Αθήνα. Κάθε πολίτης, σε κάθε χωριό και σε κάθε πόλη, καλείται “να βγάλει το φίδι από την τρύπα”. Ας ανάψει λοιπόν το κέντρο κάποιο “πράσινο φως” για αλλαγή προς το καλύτερο, επαρκούς ισχύος ώστε να καταυγάσει παντού. Όσο απαραίτητη είναι η αντιμετώπιση της ενεργειακής μας φτώχειας με τις διακοπές ηλεκτρικού και τους ασήκωτους λογαριασμούς της, άλλο τόσο αναγκαία είναι η αναμέτρηση με την πολιτική μας φτώχεια και τις κατά τόπους προσωποποιήσεις της.