Σε παρατεταμένη αναμονή το ασφαλιστικό

Από αναβολή σε αναβολή οδηγείται το ασφαλιστικό νομοσχέδιο του υπουργείου εργασίας, το οποίο προβλέπει παρεμβάσεις σε συντάξεις, εργόσημο, πλασματικά έτη και παροχές σε χρήμα, καθώς ενώ η κατάθεση είχε εξαγγελθεί για τις αρχές του καλοκαιριού παραμένει αβέβαιο αν θα φτάσει προς ψήφιση έως το τέλος του έτους, με αποτέλεσμα να παρατείνονται εκκρεμότητες που αφορούν χιλιάδες ασφαλισμένους και συνταξιούχους. Το κείμενο θεωρείται στρατηγικής σημασίας επειδή επιχειρεί να κλείσει χρονίζοντα κενά του συστήματος και να απαντήσει σε νέες ανάγκες που αναδείχθηκαν πρόσφατα, όμως η καθυστέρηση τροφοδοτεί ανασφάλεια και αμφιβολίες για τη δυνατότητα του πλαισίου να προσφέρει σταθερούς και δίκαιους κανόνες.

Μία από τις κομβικές ρυθμίσεις προβλέπει τη δυνατότητα εξαγοράς πλασματικών ετών και για την επικουρική σύνταξη, ώστε όσοι δεν συμπληρώνουν την ελάχιστη προϋπόθεση των 15 ετών που ορίζει ο νόμος 5078/2023 να μπορούν να αναγνωρίζουν τον χρόνο που λείπει, με τις εκτιμήσεις να κάνουν λόγο για έως και 25.000 ωφελούμενους αυτοαπασχολούμενους και ελεύθερους επαγγελματίες.

Παράλληλα θεσπίζεται ανώτατο πλαφόν στο εργόσημο και καθιερώνεται πλήρως ηλεκτρονική πληρωμή μέσω τραπεζών και πλατφόρμας για την καταπολέμηση της αδήλωτης εργασίας, αλλάζει ο υπολογισμός των συντάξεων με τις συντάξιμες αποδοχές να αποσυνδέονται από τον πληθωρισμό και να ακολουθούν τον δείκτη μισθών όλων των εργαζομένων, επεκτείνεται στον Ιδιωτικό Τομέα η περικοπή των συντάξεων χηρείας που εφαρμόζεται ήδη σε Δημόσιο και ΟΓΑ από το 2020 μειώνοντας από το 70% στο 35% μετά την πρώτη τριετία για όσους εργάζονται ή λαμβάνουν δική τους σύνταξη, και εισάγεται ενιαίος κανονισμός παροχών που για πρώτη φορά ενοποιεί όλες τις παροχές σε χρήμα των ταμείων που εντάχθηκαν στον εφκα με έμφαση σε ασθένεια, μητρότητα, εργατικό ατύχημα, αναπηρία και έξοδα κηδείας.

Η εκ νέου αναβολή δεν είναι τυπική, καθώς κρατά σε μετέωρη κατάσταση χήρες και χήρους, εργαζόμενους που αναμένουν αναγνώριση πλασματικών ετών και δικαιούχους παροχών, ενώ σε θεσμικό επίπεδο διαβρώνει την εμπιστοσύνη προς την πολιτεία και εντείνει τον φόβο για την ανθεκτικότητα του συνταξιοδοτικού. Η ψήφιση δεν είναι μόνο ζήτημα πολιτικής βούλησης αλλά κοινωνική αναγκαιότητα, γιατί ένα σύστημα ήδη πιεσμένο από τη γήρανση του πληθυσμού και τις δημοσιονομικές απαιτήσεις έχει ανάγκη από σαφείς κανόνες, και κάθε νέα καθυστέρηση ισοδυναμεί με απώλεια χρόνου, παράταση αδικιών και κλονισμό αξιοπιστίας.