Χαράλαμπος Κατσιβαρδάς: Νεοφιλελεύθερος φοντομετανταλισμός και οι «Σταυροφόροι» του πατριωτισμού
Είναι πρόδηλο ότι η Ελλάς βαίνει εις κρημνόν, διότι αδυνατεί να αντιληφθεί άρδην τις μεγάλες ευκαιρίες, τις οποίες η ίδια ιστορία απλοχερώς δίδει καθότι, αρέσκεται να βιάζεται συνειδησιακή και να εξαχρειώνεται, υπό του εριζωμένου κατεστημένου, καθότι αφενός η μία μερίδα των «οργανικών διανοουμένων» δογματίζει εκ του ασφαλούς, ούσα αγκυλωμένη ή ερμηνεύοντας καθολικά τα γιγνόμενα της ζωής, υπό τα οματογυάλια μίας παλαιoμαρξιστικής ρητορικής και εξ ετέρου η έτερη μερίδα, διαπλέκεται διαχρονικά και διεηνεκώς με τα υπερεθνικά διευθυντήρια.
Οι δύο τοιαύτες τάσεις, συμπηγνύονται και συναλάσσονται μεταξύ τους, με αποτέλεσμα, να δημιουργείται η κατεστημένη άποψη και εν ταυτώ, η δήθεν ασκούμενη κριτική κατ’ αυτής εις τον φαινομενικό αντίποδα, η οποία όμως εν τοις πράγμασι δεν παύει να αποτελεί, την ίδια και απαράλλακτον ανάλυση του πολιτικού γίγνεσθαι, με αντεστραμμένους όρους, διότι τούτο, εδράζεται από την ίδια ελεγχόμενη πηγή εξουσίας και εκβάλλεται εκ της ιδίας και αυτής μήτρας -κοίτης, με φερόμενα εκ διαμέτρου πρόσημα, από τους καμουφλαρισμένους εγκάθετους του συστήματος.
Ως εκ τούτου, λοιπόν, δυνάμει των ως άνω συνάγεται ότι, ουδείς εκ του κατεστημένου, παρά την εξ αντιθέτου προβαλλόμενη, δήθεν άποψη, βούλεται ή βουλεύται την αντιστροφή του κατεστημένου, προφανώς διότι εξυπηρετεί ιδιοτελείς σκοπιμότητες ή αφανή σοβούντα λυσιτελώς αλλότρια συμφέροντα.
Μία έτερη μερίδα, πέραν των, ως άνω παγιωμένων στέρεων, δύο πόλων-όψεων του κατεστημένου, καθίστανται οι καιροσκόποι, οι οποίοι υπό του μανδύου δήθεν της ιδεολογίας ή του σφετερισμού του πατριωτικού χώρου, (ή την ιδιοποίηση του εκασταχού ή αλλαχού συναφούς κατά περίσταση χώρου), εμφανίζονται ως τιμητές των πάντων, ανεδαφικά και μη στοιχειοθετημένα, πλην όμως άνευ ειδικών γνώσεων, ή πολιτικής αντιλήψεως καθότι υπολαμβάνουν ευκαιριακά την πολιτική ή ένεκεν και συνεπεία ελλείψεως πολιτικής κριτικής, ευρείας αντιλήψεως ή εντιμότητας, υπολαμβάνουν εκ του ασφαλούς αείποτε την πολιτική ως οινεί αρένα άτοπης αντιπαράθεσης γηπεδικής νοοτροπίας, εμφορούμενοι από χουλιγκανικά αντανακλαστικά, τα οποία νομοτελειακά άγουν προς την πολιτική απονέκρωση.
Εν κατακλείδι ίδιον της τελευταίας κατηγορίας ανθρώπων, είναι να δυιλίζουν τον κώνοπα και να καταπίνουν την κάμηλο, αναλωνόμενοι σε ευτελείς μικροπολιτικές έριδες και προσωπικές αμιγώς προστριβές, να παρασιωπούν το πραγματικό πολιτικό και ει μη τι άλλο ενίοτε και κοινοβουλευτικό έργο, υπό το επίχρισμα της θεσμικής νομιμοποιήσεως, κατατείνοντας εις την υπονόμευση της αξίων, προκειμένου να προβληθούν αποκλειστικά και μόνον οι ίδιοι, υπολαμβάνοντας εν τέλει την πολιτική ως μία μορφή ψυχοπαθολογικής αναλύσεως ή δόμησης της ταυτότητας τους, ως κατάλοιπο, μίας ανεξίτητλης πλην όμως όψιμα μόνιμης μετεφηβικής ευήθειας, η οποία εξ όσων φαίνεται τους κατατρύχει εκ βαθέων.
Ως έπος ειπείν, οι ως άνω τάσεις, καθίστανται καθόλα νοσηρές, οι δύο πρώτες, ως συγκινωνούντα δοχεία συντηρούν το κατεστημένο και η Τρίτη, λόγω διανοητικής ανεπάρκειας των πρωτουργών, έμμεσα συνηγορεί προς την διαιώνιση του κατεστημένου, ως εκ τούτου, φρονώ ταπεινά και σεμνά ότι η εν γένει πολιτική, δέον όπως εκκαθαρισθεί από μη υγιείς προσωπικότητες οι οποίες ενστερνίζονται τον αμοραλισμό και την αμιγώς, παντί προσφόρω μέσω και πάση δυνάμει, την ατομοκεντρική τους ανέλιξη άνευ ετέρου τινός, τα κριτήρια εντοπισμού καθίστανται εναργή και σαφή από μία εμβριθή επισκόπηση ένθεν κακείθεν.
