Στην κυβέρνηση αυτή έχουν σκάσει πιο πολλές αθλητικές “βόμβες” από κάθε άλλη. Το ποδόσφαιρο παραμένει σε Μνημόνιο από FIFA-UEFA με ξενόφερτους διαιτητές, ώστε η κυβέρνηση των συσκέψεων να αποποιείται των ευθυνών της και να μην χρεωθεί με το πολιτικό κόστος των αποφάσεων της πρόληψης και καταστολής του χουλιγκανισμού που εξελίχθηκε σε εθνικό σπορ.

Πολιτικό κόστος γιατί έχουν διαχρονικές ευθύνες οι ιδιοκτήτες των μεγάλων ομάδων, δηλαδή “εθνικοί εργολάβοι”, εξπέρ στην διαπλοκή και την μόχλευση των περιουσιακών τους στοιχείων που πλαισιώνονται από ΜΜΕ και ΠΑΕ. Μπάλα και πολιτική λίγο διαφέρουν…

Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί πως το επεισόδιο στο βόλεϊ στου Ρέντη μοιάζει ως η προδιαγεγραμμένη συνέχεια άλλης μίας αγωνιστικής αποτυχίας του ΟΣΦΠ, αυτή την φορά στον Βόλο. Η επίσημη τοποθέτηση της διοίκησης του ήταν ότι [πάλι] τον έκλεψε η διαιτησία στο Πανθεσσαλικό [καμία σχέση]. Άρα, αν μπούμε στο μυαλό των φανατικών οπαδών, “δικαιολογημένα” αυτοί δυσανασχέτησαν με συνθήματα, ρίψεις αντικειμένων και πυροκροτητών στο γήπεδο. Για τα έκτροπα εκτός γηπέδου που διέκοψαν το παιγνίδι στον Βόλο, προφανώς φταίει ο υπερβάλλων ζήλος των ΜΑΤ που έριξε δακρυγόνα για να απομακρύνει τα φίλαθλα αυτά παλληκάρια που κόπιασαν για να σιγουρέψουν την νίκη της ομάδος τους! Κατασκευάστηκε, λοιπόν, άλλος ένας εχθρός που εμποδίζει τον ιερό σκοπό της επιβολής κατά του αντιπάλου με κάθε κόστος.

Η επίσημη, δημοσιευμένη δήλωση του προέδρου του Συλλόγου έλεγε μεταξύ πολλών άλλων: «Εδώ και 3,5 χρόνια τουλάχιστον, πέντε εκατομμύρια [ψηφοφόροι] κόσμος προκαλείται συστηματικά και ένα ξέσπασμα ήταν τουλάχιστον αναμενόμενο. Συγχαρητήρια στην ΕΛ.ΑΣ. που κατάφερε να κάνει ποδοσφαιριστές και φιλάθλους να τρέχουν στ’ αποδυτήρια να σωθούν. Συγχαρητήρια στους άνδρες-ντροπή της ΥΜΕΤ που κρυμμένοι στις εξέδρες πέταξαν βόμβες κρότου λάμψης σε οικογένειες που έφευγαν μέσα σε πανικό». Θέλουν πολύ οι περιθωριακοί τύποι που συνιστούν τις οργανωμένες δυστοπικές μειονότητες να στήσουν εντός έδρας ενέδρα εκδίκησης και μετά να πάρουν μάτι τους κορίτσαρους του βόλεϊ; Τελικά ο Βαγγέλης Μαρινάκης, υπό πίεση, παραιτήθηκε από πρόεδρος της Σουπερλίγκ, έχοντας αποτύχει να ελέγξει την διαιτησία που τον “πρόδωσε”…

Θέλει η κυβέρνηση;

Η κυβέρνηση των ανεφάρμοστων μέτρων, συσκέφτηκε ξανά με την πρέπουσα δημοσιότητα, όπως μετά την δολοφονία του Άλκη στην Θεσσαλονίκη τον Φεβρουάριο του 2022 και του Μιχάλη στην Νέα Φιλαδέλφεια τον Αύγουστο του 2023. Σημειωτέον ότι αποφυλακίστηκαν οι Κροάτες – Έλληνας τελικά ο ύποπτος. Ανακοίνωσε νέα οριζόντια μέτρα ανεφάρμοστου καταλογισμού. Όμως, υπάρχει κάποια αμφιβολία για τους ηθικούς αυτουργούς της δολοφονικής επίθεσης στου Ρέντη; Η έρευνα θα δείξει αν η κυβέρνηση τους ανέχεται…

Υπενθυμίζουμε πως ο Ολυμπιακός δεν εφάρμοσε το ιδιώνυμο και το ηλεκτρονικό εισιτήριο μετά την δολοφονία του Φιλόπουλου το 2007, πάλι σε αγώνα βόλεϊ ΟΣΦΠ-ΠΑΟ, που σαν επακόλουθο εισήγαγε ο τότε υπουργός Αθλητισμού Ορφανός; Γιατί το ακύρωσε ο αντικαταστάτης του Ιωαννίδης. Και οι δύο υπουργοί κυβέρνησης της ΝΔ! Θα εφαρμοστεί άραγε τώρα;

Το να μπουρδολογείς και να αποπροσανατολίζεις το κοινό, δημιουργεί ευρύτερο πολιτικό κόστος, αλλά και οικονομικό. Γιατί σωστά θα σηκωθούν όλοι να ζητήσουν αποζημίωση για τα εισιτήρια διαρκείας που θα πρέπει να αποζημιώσουν. Αλλά η κυβέρνηση δεν σκιάζεται. Θα φορολογήσει κι άλλο το Στοίχημα για να βρει τους πόρους για να μην ζημιωθεί το ταμείο των ομάδων. Ξανά ανακοίνωσε τα μέτρα που δεν πήρε στο παρελθόν, γιατί δεν θέλει να τα πάρει. Πάλι το πρόβλημα σκουπίστηκε κάτω απ’ το χαλί…

Σε καθεστώς ατέρμονης παρακμής…

Ο Γάλλος συγγραφέας, ιατρός και κοινωνιολόγος Γκιστάβ Λε Μπον στο βιβλίο του «Η ψυχολογία των επαναστάσεων» μεταξύ άλλων αναφέρει: «Όταν αυτές οι δύο κατηγορίες, οι συστηματικοί εγκληματίες και οι περιστασιακοί κακοποιοί, ενωθούν, διαρθρώνουν έναν πανίσχυρο στρατό που αποδείχνεται ιδιοφυής στις κοινωνικές αναταραχές. Δεν υπήρξαν επαναστατικοί πρωτεργάτες, θρησκευτικοί θεμελιωτές ή ιδρυτές πολιτικών κομμάτων που να μη χρειάστηκαν επιτακτικά αυτά τα κατακάθια».

Η αλήθεια των λόγων του καταφαίνεται εμφατικά στα γεγονότα της οπαδικής βίας, όπου εγκληματικά στοιχεία βρίσκουν άσυλο για την εκδήλωση των παραβατικών και δολοφονικών συμπεριφορών τους υπό το κάλυμμα της «οργανωμένης υποστήριξης της ομάδας τους». Θα μπορούσε άνετα να ισχυριστεί κανείς ότι και ο χώρος αυτός, όπως και αυτοί των διάφορων ανά την Ελλάδα «καταλήψεων», χρησιμοποιείται ως ένα «κέντρο εκπαίδευσης νεοσυλλέκτων» εν αναμονή κοινωνικών ή πολιτικών εξελίξεων που κάποιοι ονειρεύονται ή και σχεδιάζουν.

Η Πολιτεία δείχνει ανίκανη να αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης και επιλέγει συνήθως να κρύψει τις ευθύνες της πίσω από εξαγγελίες της για «πάταξη της βίας», αλλά και λόγω της απροθυμίας της να συγκρουστεί με επιχειρηματικά συμφέροντα που τη στηρίζουν, αν όχι που την ποδηγετούν και την κατευθύνουν.

Τα πρόσφατα «μέτρα αντιμετώπισης της οπαδικής βίας» που ανακοίνωσε η κυβέρνηση μετά τη δολοφονική επίθεση εναντίον του αστυνομικού επιβεβαιώνουν αυτήν την πραγματικότητα, αφού κρίνονται ως προσχηματικά, φυσικά ανεπαρκή και ατελέσφορα. Η βασική λανθασμένη προσέγγιση του θέματος είναι ότι η αντιμετώπιση της λεγόμενης οπαδικής βίας περιορίζεται μόνο στον χώρο του ποδοσφαίρου και μάλιστα διαβαθμίζεται ανάλογα με την κατηγορία και το οπαδικό μέγεθος των ομάδων. Η παράμετρος, δηλαδή, της δράσης εγκληματικών στοιχείων, με κίνητρα είτε απλώς ποινικά είτε και πολιτικά, που έχουν παρεισφρήσει και χρησιμοποιούν αθλητικές δομές και συλλογικότητες, είναι κάτι που απλώς η κυβέρνηση «πρόκειται να το ερευνήσει», όπως τόνισε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος!

Να ερευνήσει τι ακριβώς; Δεν της αρκούν οι μέχρι σήμερα δολοφονίες νέων ανθρώπων; Ούτε όσα στοιχεία βρέθηκαν κατά καιρούς σε εφόδους της Αστυνομίας στα γραφεία οπαδικών συλλόγων; Ούτε οι πασιφανείς στενές σχέσεις μερίδας οπαδών με ποινικούς και καταληψίες;

Όλα αυτά, βεβαίως, αποτελούν την κορυφή μιας παθογένειας που είναι διάχυτη μέσα στην ελληνική κοινωνία. Που δεν είναι πια κοινωνία, αφού έχει χάσει τις κοινά αποδεκτές αξίες της και τα μέλη της είναι πια απλές μονάδες, χωρίς ιδανικά, όνειρα και φιλοδοξίες. Η κοινωνία έχει μεταβληθεί από λαό σε όχλο, με «μία μεταβατική και πρόσκαιρη νοοτροπία, όπου η σταθερότητα της προγονικής ψυχής τού είναι άγνωστη» (Λε Μπον, όπ.π.). Κι αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας Πολιτείας που έχει από καιρό αποποιηθεί τον ρόλο της και το καθήκον της να διαπαιδαγωγήσει τα παιδιά της, να τους μετουσιώσει σε πολίτες έτοιμους να την υπερασπιστούν απέναντι σε κάθε πρόκληση.

Αρωγός σε όλη αυτή την παθογένεια μία μεγάλη μερίδα του εκδοτικού και δημοσιογραφικού κατεστημένου που προωθεί με τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα του ένα συγκρουσιακό κλίμα μέσα στην κοινωνία, ιδιαίτερα στα νεαρά μέλη της. Κάτι που είναι ιδιαίτερα εμφανές στον αθλητικό έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο.

Αν η Πολιτεία δεν ανακτήσει τον παιδαγωγικό της ρόλο, καθετί άλλο που προβάλλεται ως «μέτρο» αντιμετώπισης αυτής της παθογένειας αποτελεί προσβολή της ίδιας αλλά και της νοημοσύνης μας. Είναι βέβαιο ότι και αυτά τα «μέτρα» θα αποδειχθούν ανίκανα να δώσουν λύσεις, αφού προέκυψαν από μία αναγκαιότητα και όχι από μία επάρκεια κοινωνικής θέλησης για ζωή…