Αναζήτησα την ειδηση στο google με τις λέξεις: “Κακλαμάνης“, “Κακλαμάνης άγνωστος στρατιωτης” “Κακλαμάνης υπάλληλος βουλής” ώστε να μου εμφανίσει κάποιο σχετικό αρθρο με την είδηση… και τελικά εμφανίστηκε ένα μόνο άρθρο, κι αυτό, ως θετικό για την ενέργεια του ευθέως προϊστάμενου της βανδάλου του Αγνώστου Στρατιώτη.
Το μοτίβο γνωστό: θυματοποίηση του δράστη (κουβαλάει μια άγνωστη δακρύβρεχτη ιστορία) και ηθική εξύψωση του “ελεήμονος” προϊσταμένου. Ας μην μείνουμε στο γεγονος. Ας πούμε καποια πράγματα πέραν από αυτό, που πιθανώς δεν θα διαβάσετε αλλού στις μέρες μας…
Κατά την εξέλιξη της θεωρίας για την διάκριση των Εξουσιών (Μοντεσκιέ) και μετά τα έκτροπα της Γαλλικής Επαναστάσεως και της υψηλής σημασίας που αποδείχθηκε πως έχει ο Τύπος και η Δημοσιογραφία για τα δημοκρατικά (και όχι μόνο) πολιτεύματα, πρώτος ο αλήστου μνήμης πατέρας του συντηρητισμού Έντμουντ Μπερκ, διετύπωσε τον όρο “Τέταρτη Εξουσία” καθώς φέρεται να αναφέρθηκε στον Τύπο ως μια δύναμη ικανή να επηρεάζει και να ελέγχει τις άλλες εξουσίες.
Δυστυχώς, αυτή την “ιερή” λειτουργία του ελέγχου των Εξουσιών, παρ’ όλο που είναι απολύτως τεκμηριωμένη και ζωτικώς απαραίτητη, δεν θα βρείτε σε κανένα Σύνταγμα δημοκρατικής πολιτειας να καθορίζεται δια νόμου ως καθήκον, αλλά μόνον ως δικαίωμα.
Αυτό επιτρέπει αφενός (όταν υπάρχει πολιτευματική υγεία) την κριτική των μέσων στην πολιτική προς άπασες κατευθύνσεις, αλλά δεν απαγορεύει (εμφανές ειδικά σε νοσηρές καταστάσεις πολιτευμάτων) την (ίσως και μισθωμενη) εθελοτυφλία απέναντι στην Εξουσία. Κι αυτη η εθελοτυφλία στις μέρες μας και στον τόπο μας έφτασε να εξαγοράζεται φανερώς, με “λίστες Πέτσα”, εγκαθιστώντας μια ιδιόμορφη κοινοβουλευτική δικτατορία με εξαπτέρυγα και παραστάτες της τα ΜΜΕ.
Στο δικό μας Σύνταγμα ορίζεται η Ελευθερία του Τύπου, αλλά δεν αναγνωρίζεται και δεν αναφέρεται το άτυπο θεσμικό καθήκον αυτού, προς την εύρυθμη λειτουργία του Δημοκρατικού Πολιτεύματος. Έτσι, μπορεί ένας δημοσιογράφος, να γίνεται ένα καθ’όλα επίσημο φερέφωνο μιας κυβέρνησης, (όλοι μπορείτε να σκεφτείτε σχετικό παράδειγμα), καθώς έχει την ελευθερία να λέει μονοθεματικά ο,τι θέλει υπέρ της κυβέρνησης και κατά των αντιπάλων της.
Κι όμως, η Ελευθερία των ΜΜΕ δεν ειναι αυτοσκοπός, αλλά προστατεύεται σχετικά και όχι απόλυτα από το Σύνταγμα με την σχετική “επιφύλαξη του Νόμου” σε περίπτωση καταπάτησης άλλων δικαιωμάτων και αγαθών (π.χ. προσωπική υπόληψη και φήμη σε περιπτώσεις συκοφαντίας, βλ. σχετική αναφορά Αριστοβουλου Μάνεση στο “Ατομικές Ελευθερίες”).
Θα εκπλαγείς λοιπόν εδώ φίλε αναγνώστη για το γεγονός πως ενώ ακούμε τόσο συχνά και εμφατικά το “η Τέχνη δεν γνωρίζει όρια, και δεν (πρέπει να) λογοκρίνεται” και έτσι επετράπη να καθυβριστούν Όσια και Ιερά μέσα σε (πρώην) εθνικές πινακοθήκες, αντιθέτως υπάρχει μνεία στο Σύνταγμα για την κατάσχεση/απόσυρση εντύπων και κατά συνέπεια κάθε προϊόντος Τύπου που προσβάλλει την Χριστιανική και κάθε άλλη γνωστή θρησκεία (Αρ.14, παρ. 3α).
Η Τέχνη λοιπόν, με αυξημένα δικαιώματα έναντι του Τύπου. Ο Τύπος με μειωμένη λειτουργία ένεκα εξαγοράς του. Οι Εξουσίες άνευ φυσικού και θεσμικού κριτή. Και το Πολίτευμα στον τάφο.
Ίσως, ένεκα όλων των παραπάνω να εξηγείται το γιατί όταν ο Βουλευτής ΝΙΚΗΣ πέταξε κάτω μερικές κορνίζες υβριστικών δημιουργημάτων ο Τύπος εξεμάνη επί δύο εβδομάδες, ενώ όταν η υπάλληλος της Βουλής επιχείρησε να βανδαλίσει το ιερότερο εθνικό μνημείο και ο προϊστάμενός της την χάιδεψε γλυκά, ο Τύπος σφύριξε αδιάφορα και επικρότησε… Η δυσλειτουργία του Τύπου εχει γίνει “τέχνη”, και η Τέχνη έχει γίνει όπως την ξέρουμε λόγω δυσλειτουργίας του Τύπου.
