Τρίκαλα: Ένας γάμος που δεν έγινε ποτέ

Τα Τρίκαλα σιωπούν. Δεν μιλούν. Δεν μπορούν να μιλήσουν. Ένας νέος άνθρωπος, στην πιο όμορφη και ελπιδοφόρα φάση της ζωής του, φεύγει ξαφνικά, οι λέξεις δεν έχουν χώρο. Το μεσημέρι της Κυριακής, η είδηση του θανάτου του 30χρονου Στέφανου Κέμου, γιου γνωστού επιχειρηματία της πόλης, βύθισε μια ολόκληρη κοινωνία στο πένθος. Ο Στέφανος, λίγες εβδομάδες πριν ανέβει τα σκαλιά της εκκλησίας, αποφάσισε να περάσει ένα ανέμελο Σαββατοκύριακο με τους φίλους του στη Λευκάδα. Ένα bachelor πάρτι που μετατράπηκε σε τραγωδία.

Η παραλία Κάθισμα, με τα γαλαζοπράσινα νερά και τα ορμητικά κύματα, έγινε ο υγρός τάφος του. Χωρίς ναυαγοσώστη, χωρίς προειδοποιητικές πινακίδες, χωρίς την παραμικρή ένδειξη κινδύνου. Ο Στέφανος κατέβηκε στην παραλία, μπήκε στη θάλασσα μόνος του, ενώ οι φίλοι του έμειναν έξω. Ίσως υποτίμησε τη δύναμη του καιρού, ίσως πίστεψε πως “το έχει”. Όμως τα κύματα δεν συγχωρούν την υπερβολική σιγουριά. Τον τράβηξαν προς τα μέσα. Όσοι ήταν παρόντες προσπάθησαν να βοηθήσουν. Του φώναζαν να κολυμπήσει διαγώνια, να δώσει μάχη. Κάποιος ρίσκαρε τη ζωή του, μπήκε και του έδωσε σωσίβιο. Μα δεν έφτανε. Ο Στέφανος είχε ήδη εξαντληθεί. Ένα κύμα τον πέταξε αναίσθητο στην άλλη άκρη της παραλίας. Ήταν αργά.

Το ασθενοφόρο τον μετέφερε στο νοσοκομείο Λευκάδας. Εκεί απλώς επιβεβαιώθηκε το μοιραίο. Εκεί τελείωσε βίαια ένα κεφάλαιο ζωής που μόλις ξεκινούσε.

“Άλλιως τον περιμέναμε γαμπρό, αλλιώς θα τον δεχτούμε”

Η τραγωδία δεν αφορά μόνο την οικογένεια του Στέφανου. Δεν αφορά μόνο τη μέλλουσα σύζυγό του που την ίδια ώρα, σε άλλο νησί, γιόρταζε με τις φίλες της, άγνοια έχοντας για την οδύνη που την πλησίαζε. Αφορά όλους μας. Κάθε χρόνο, η παραλία Κάθισμα –όπως καταγγέλλουν κάτοικοι της Λευκάδας– μετρά θύματα. Και κάθε χρόνο, η απουσία ναυαγοσωστών περνά στα “ψιλά”. Καμία υπηρεσία δεν παίρνει την ευθύνη. Κανένας δεν αναλαμβάνει να βάλει μία πινακίδα. Κανένας δεν τιμωρείται όταν η θάλασσα παίρνει πίσω εκείνους που τολμούν να τη διαβούν.

Η κηδεία του Στέφανου γίνεται σήμερα. Στις 12 το μεσημέρι, στον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, στη Σωτήρα. Η σορός του θα βρίσκεται από τις 11:30 εκεί, περιμένοντας φίλους, συγγενείς, ανθρώπους που ακόμη δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν πως αυτό το παλικάρι, το παιδί “με τον σταυρό στο χέρι”, όπως λένε, δεν θα ντυθεί ποτέ γαμπρός.

Ο ιερέας που θα τον πάντρευε, με τρεμάμενη φωνή είπε: “Άλλιως τον περιμέναμε γαμπρό και αλλιώς θα τον δεχτούμε αύριο στην τελετή”. Και η μητέρα του, καταρρακωμένη, ψέλλισε: “Δεν ξέρω πώς έγινε… είχα ένα παιδί άγγελο, τίποτα άλλο”.

Ο Στέφανος δεν πρόλαβε να δει τον Ιούνιο. Δεν πρόλαβε να πει “δέχομαι”. Δεν πρόλαβε να ζήσει το μέλλον που είχε ονειρευτεί. Στη θέση του γάμου, η κοινωνία των Τρικάλων στέκεται μπροστά σε ένα φέρετρο. Και όλοι όσοι γνώρισαν τον Στέφανο –αλλά και εκείνοι που απλώς άκουσαν γι’ αυτόν– αναρωτιούνται: Πόσοι ακόμη πρέπει να πνιγούν μέχρι να καταλάβει το κράτος τις ευθύνες του; Πόσες ακόμα μάναδες πρέπει να χάσουν τα παιδιά τους για να τοποθετηθεί επιτέλους ένας ναυαγοσώστης; Πόσα ακόμη “γιατί” θα πνίγονται στα νερά της αδιαφορίας;