Σε απόγνωση οι κερασοπαραγωγοί

Το 2025 θα καταγραφεί στη συλλογική μνήμη της ελληνικής αγροτιάς ως μία από τις πιο καταστροφικές χρονιές για την παραγωγή κερασιών. Δεν πρόκειται απλώς για μια κακή σοδειά. Δεν είναι απλώς ένας κύκλος μειωμένης απόδοσης όπως συμβαίνει κάποιες χρονιές. Μιλάμε για βιβλική καταστροφή. Η φύση –ανελέητη και απρόβλεπτη– έδειξε το πιο σκληρό της πρόσωπο με συνεχείς επιθέσεις στον κορμό της εγχώριας κερασοπαραγωγής. Ημαθία και Πέλλα, τα ιερά τοπόσημα του καρπού, οι περιοχές που κρατούν ψηλά την παραγωγική σημαία της χώρας, επλήγησαν καίρια.

Ο Μάρτιος, μήνας που θεωρείται κρίσιμος για την ανθοφορία, χτύπησε με ακραίες θερμοκρασίες. Μείον επτά, μείον τέσσερις βαθμοί Κελσίου. Ο παγετός «χάιδεψε» τις ανθισμένες κερασιές και τις έκαψε κυριολεκτικά. Μέσα σε ώρες χάθηκαν τα δύο τρίτα της παραγωγής. Κι αν κάποια δέντρα κατάφεραν να επιβιώσουν από το πρώτο κύμα, ήρθε το δεύτερο: χαλάζι και παρατεταμένες βροχές που δεν άφησαν τίποτα όρθιο.

Ο Νίκος Παυλίδης, παραγωγός από την Πέλλα, το είπε καθαρά: «Η χειρότερη χρονιά από το 2003». Οι αριθμοί που επικαλούνται οι συνεταιρισμοί, αλλά και οι ίδιοι οι αγρότες, είναι εφιαλτικοί. Έως και 80% απώλεια στη συνολική παραγωγή. Ένα ολόκληρο οικοσύστημα, οικονομικό και κοινωνικό, που βασίζεται στην καλλιέργεια του κερασιού, κλυδωνίζεται.

Ακριβά κεράσια, φτηνές υποσχέσεις

Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, η αγορά επιφύλαξε το δικό της σκληρό μάθημα. Οι καταναλωτές βλέπουν τα κεράσια να πωλούνται σε τιμές απλησίαστες. Από 5 ευρώ μέχρι και 9 ευρώ το κιλό. Το κεράσι μετατράπηκε από ένα αγαπημένο, λαϊκό φρούτο του ελληνικού καλοκαιριού σε είδος πολυτελείας, προσιτό μόνο σε λίγους. Αλλά ποιος κερδίζει από αυτό; Όχι οι παραγωγοί. Αυτοί βρίσκονται σε απόγνωση. Ο κόπος τους, μήνες δουλειάς, χαμένος. Περιμένουν αποζημιώσεις που καθυστερούν, παρατηρούν έναν αγροτικό τομέα που έχει αφεθεί να μαραζώσει.

Η πολιτεία οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες της. Δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται το αγροτικό επάγγελμα σαν ένα απομεινάρι του παρελθόντος. Δεν είναι απλώς θέμα οικονομικό – είναι θέμα εθνικής αυτάρκειας, πολιτιστικής συνέχειας και κοινωνικής σταθερότητας. Χωρίς γεωργία δεν υπάρχει περιφέρεια. Και χωρίς περιφέρεια δεν υπάρχει Ελλάδα.

Η φετινή κρίση στην κερασοπαραγωγή δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό. Είναι προειδοποίηση. Για τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής. Για την αδιαφορία της κρατικής μηχανής. Για το μέλλον της ελληνικής παραγωγής. Αν δεν υπάρξει άμεση, δομική, ουσιαστική στήριξη του πρωτογενούς τομέα, πολύ σύντομα δεν θα μιλάμε για ακριβό κεράσι, αλλά για κεράσι που δεν υπάρχει καθόλου.