Η Μπακογιάννη ζητά να ξεχάσουμε το πολιτικό σκέλος της τραγωδίας – Σιωπή για τις πραγματικές ευθύνες

Η Ντόρα Μπακογιάννη δεν θα μπορούσε να απουσιάζει από τη σκηνή της πολιτικής πανηγυρικής διάθεσης που στήθηκε από τον πρωθυπουργό, υπουργούς και βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, με αφορμή το πόρισμα του εφέτη ανακριτή Καρώνη για την τραγωδία των Τεμπών. Παρά το γεγονός ότι το κείμενο του πορίσματος παρουσιάζει εμφανή κενά, ερωτήματα χωρίς ξεκάθαρες απαντήσεις και βασίζεται σε σειρά από αβέβαιες εικασίες, η κυβέρνηση έσπευσε να το υιοθετήσει πλήρως και να το αναδείξει ως επιχείρημα-κλειδί στη δημόσια υπεράσπισή της. Ειδικά το σημείο που αναφέρεται στην έκρηξη πυρόσφαιρας λόγω των ελαίων σιλικόνης φαίνεται να αξιοποιείται για να υποστηριχθεί ότι δεν υπάρχει ούτε κάλυψη ούτε υπεκφυγή από την πλευρά της εξουσίας. Η προσήλωση σε αυτή τη συγκεκριμένη εκδοχή των γεγονότων λειτουργεί ως εργαλείο πολιτικής αυτοπροστασίας και οικοδόμησης ενός αφηγήματος που απενοχοποιεί τις κυβερνητικές ευθύνες. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η παρουσία της Μπακογιάννη προσθέτει βάρος στο πολιτικό θέατρο επιβεβαίωσης μιας γραμμής που, για την ώρα, φαίνεται να θυσιάζει την αλήθεια στον βωμό της πολιτικής διαχείρισης.

Η βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας και αδερφή του πρωθυπουργού, Ντόρα Μπακογιάννη, φαίνεται να συναγωνίζεται τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη σε πολιτικό θράσος, ενισχύοντας την κυβερνητική προσπάθεια να παρουσιάσει το πόρισμα Καρώνη ως αδιαμφισβήτητο και αθωωτικό εργαλείο. Σε απόλυτη ευθυγράμμιση με τη ρητορική του πρωθυπουργού, ο οποίος δήλωσε πρόσφατα ότι «το ψέμα έχει κοντά ποδάρια», η Μπακογιάννη υπερασπίστηκε με επιθετικότητα το κυβερνητικό αφήγημα, επιτιθέμενη έμμεσα σε όσους εκφράζουν αμφισβήτηση ή αντίθετη άποψη. Οι χαρακτηρισμοί της για «φαντασιώσεις» και «τρελά πράγματα» απέναντι στις αντιδράσεις πολιτών και ειδικών για τα ανεπαρκή και θολά σημεία του πορίσματος, φανερώνουν μια στάση που δεν επιδιώκει διάλογο αλλά αποδόμηση κάθε διαφορετικής φωνής.

Η κυβερνητική γραμμή επιχειρεί να μετατοπίσει τη συζήτηση από την ουσία της τραγωδίας και τις ενδεχόμενες πολιτικές ή διαχειριστικές ευθύνες, εστιάζοντας αποκλειστικά στη διαχείριση της εικόνας και της κοινής γνώμης. Η παραδοχή της ίδιας της Μπακογιάννη ότι «επικοινωνιακά το πράγμα πήγε πάρα πολύ στραβά» είναι ενδεικτική. Δεν αποτυπώνει αναγνώριση ευθυνών στην ουσία των αποφάσεων και των παραλείψεων, αλλά μόνο ως προς τον τρόπο που αυτές προβλήθηκαν ή αποσιωπήθηκαν. Το πρόβλημα, με βάση την επίσημη στάση, δεν είναι το τι έγινε αλλά το πώς φάνηκε. Μια ομολογία που δεν επιχειρεί κάθαρση αλλά μετάθεση του βάρους από την πολιτική ευθύνη στη διαχείριση εντυπώσεων.

Η Ντόρα Μπακογιάννη εμφανίστηκε καυστική απέναντι σε όσους ασκούν κριτική για την υπόθεση των Τεμπών, χαρακτηρίζοντας ως «φαντασιώσεις» και «τερατώδη πράγματα» όσα ειπώθηκαν τον τελευταίο ενάμιση χρόνο σχετικά με την τραγωδία. Δεν δίστασε να μιλήσει για «τρελά πράγματα» που ακούστηκαν στη Βουλή, φτάνοντας στο σημείο να δηλώσει ότι δεν έχει νιώσει ποτέ ξανά τόσο άσχημα, εξαιτίας των διαλόγων μεταξύ βουλευτών, κάνοντας ειδική αναφορά σε χαρακτηρισμούς όπως «είστε δολοφόνοι».

Σύμφωνα με την ίδια, «όλα αυτά τώρα μπαίνουν στην κανονική τους διάσταση», καθώς –όπως είπε– η πραγματική τραγωδία είναι απλώς η σύγκρουση των δύο τρένων και τίποτε παραπέρα. Υποστήριξε πως το πολιτικό σύστημα αναλώθηκε άδικα, επί ενάμιση χρόνο, σε ανύπαρκτα ζητήματα, αντί να επικεντρωθεί στο πώς θα βελτιωθεί το σιδηροδρομικό σύστημα και θα αποδοθούν ευθύνες σε όσους πραγματικά φταίνε.

Ωστόσο, η ίδια δεν απάντησε ποτέ στο κρίσιμο ερώτημα: ποιος φταίει που συγκρούστηκαν δύο τρένα; Ποιος ευθύνεται για την απουσία τηλεδιοίκησης, για την έλλειψη βασικών μηχανισμών ασφάλειας, για τις ανεπάρκειες στη λειτουργία του δικτύου, για τις προειδοποιήσεις που αγνοήθηκαν και τις υποδομές που έμειναν ανοχύρωτες; Ποιος κυβερνούσε, ποιος είχε την ευθύνη των αποφάσεων, ποιος έκανε τις επιλογές ή τις παραλείψεις που οδήγησαν σε μια καταστροφή με δεκάδες νεκρούς;

Αντί απαντήσεων, η κυρία Μπακογιάννη επιλέγει να συρρικνώσει τη δημόσια συζήτηση στην «ουσία» όπως την ορίζει η ίδια: μια γενική διαπίστωση ότι υπήρξε μια τραγωδία, χωρίς να κατονομάζεται κανείς, χωρίς να αγγίζεται το πολιτικό υπόβαθρο αυτής της τραγωδίας. Το κάδρο που στήνεται προσπαθεί να απονευρώσει τη συζήτηση, αποδίδοντας τις αντιδράσεις σε υπερβολή και συναισθηματισμό. Είναι όμως προφανές πως η κοινωνία δεν ζητά απλώς αναβάθμιση των τρένων, αλλά εξηγήσεις. Και πάνω απ’ όλα: ευθύνες.