Η «Ελλάδα 2.0» του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν έχει καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών. Αντίθετα, η πλειονότητα των Ελλήνων αρχίζει να γυρίζει την πλάτη στη χώρα που υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός: μια Ελλάδα που βυθίζεται στην ανομία, τη διαφθορά και την κοινωνική διάλυση, με αμφιλεγόμενες ατζέντες που απομακρύνουν όλο και πιο πολύ τον μέσο πολίτη.
Το πολιτικό αφήγημα που προβάλλει το Μαξίμου, γεμάτο χλιδάτες συναντήσεις με δισεκατομμυριούχους τύπου Μέρντοχ και υπερβολές όπως τα ηλιοβασιλέματα του Σκέρτσου, δείχνει να απέχει μακράν από την καθημερινότητα των Ελλήνων. Αυτή η καθημερινότητα είναι πια αποκρουστική: αυξανόμενη ανεργία, ασταθείς εργασιακές συνθήκες, υπερφορολόγηση και μια αίσθηση εγκατάλειψης που δεν κρύβεται με φωτογραφίες δίπλα σε ισχυρούς ξένους παράγοντες.
Το αποτέλεσμα είναι μια σταδιακή αποβολή της καρικατούρας που κατασκευάζει ο θίασος του Μαξίμου, μια εικόνα που όλο και λιγότεροι πολίτες αναγνωρίζουν ως δική τους. Η «Ελλάδα 2.0» έχει ήδη αποκτήσει τα χαρακτηριστικά μιας χώρας όπου οι μίζες και η διαφθορά είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση — ακόμη και μέσω παρανοϊκών μέσων, όπως η εκμετάλλευση ζώων (γίδια, γελάδια) για οικονομικά οφέλη.
Ο Μητσοτάκης δεν είναι πια απλώς ένας πολιτικός, αλλά μια παγκόσμια πολιτική «επικηρυγμένη» φιγούρα, που συνοδεύεται από την απομόνωση της χώρας σε διπλωματικό επίπεδο και την οικονομική αποδυνάμωση των πολιτών. Η δημοκρατία, οι θεσμοί και οι μηχανισμοί ελέγχου δείχνουν να καταρρέουν με ταχύτητα, ενώ η ελληνική κοινωνία βιώνει ένα αίσθημα προδοσίας και απελπισίας.
Παρόλα αυτά, φέτος το καλοκαίρι, ακριβώς την ώρα που η κυβέρνηση προβάλλει τη δήθεν «Ελλάδα 2.0», στα πιο απλά, καθημερινά σημεία της χώρας φαίνεται να ανθίζει ένα διαφορετικό κίνημα. Ένα «αντίδοτο» που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «Ελλάδα 1.0» — η επιστροφή στις ρίζες, στις παραδόσεις και στα βασικά.
Από τις αστικές εκκλησίες μέχρι τα ταπεινά ξωκλήσια στις παραθαλάσσιες ή ορεινές περιοχές, οι ναοί ήταν γεμάτοι από πιστούς, όχι μόνο ηλικιωμένους, αλλά και πολλούς νέους. Τα πανηγύρια, με τη ζωντάνια τους και τη συλλογική τους μαγεία, γέμισαν από κόσμο σε όλη τη χώρα, από τα βουνά της Πίνδου μέχρι τα νησιά του Αιγαίου.
Αρκετοί Έλληνες επέλεξαν να περάσουν τις διακοπές τους στα χωριά τους — όχι μόνο από οικονομική ανάγκη, αλλά και από βαθιά υπαρξιακή επιθυμία. Η φούσκα της αρπαχτής που έχει εκτοξεύσει στα ύψη το κόστος των διακοπών, μαζί με την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος και την «Αμπού Ντάμπιποίηση» των τουριστικών προορισμών, ωθούν πολλούς μακριά από τα πολυσύχναστα «hot spots» και πιο κοντά σε ό,τι θεωρούν αληθινό και ουσιαστικό.
Η πίστη, τα πανηγύρια της Παναγιάς και η αυγουστιάτικη ζωντάνια των χωριών δεν είναι πια απλώς νοσταλγία. Είναι η τελευταία ανάσα που κρατάει ζωντανή την ψυχή των Ελλήνων — από τα γεμάτα ενέργεια μάτια των νέων έως τα πιο ήρεμα βλέμματα των μεγαλύτερων.
Η φθορά του φυσικού τοπίου και η αλλοίωση των κοινωνικών δεσμών δεν αφήνουν περιθώρια εφησυχασμού. Η υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, η ασφυξία στον θεσμό της οικογένειας και οι συνεχείς κοινωνικές αναταράξεις δημιουργούν μια γενιά που δεν αναγνωρίζει τη χώρα της, αλλά ψάχνει απεγνωσμένα απαντήσεις.
Και αυτές τις απαντήσεις δεν τις βρίσκει στα μεγάλα λόγια των κυβερνώντων ή στις υπερπαραγωγές των ΜΜΕ. Τις βρίσκει στα πανηγύρια, στις εκκλησιές, στη φύση που αντέχει, στην απλή ζωή που δεν έχει εκχωρηθεί σε οικονομικά συμφέροντα.
Η Ελλάδα των πολυτελών υποσχέσεων μεταμορφώθηκε σε μια χώρα που θέλει να γυρίσει στις εργοστασιακές ρυθμίσεις της — στην αυθεντικότητα, στην κοινότητα, στην πίστη. Ίσως γιατί μόνο εκεί μπορεί να ξαναβρεί την ελπίδα της.
