Η Ελλάδα θα σωθεί μόνο αν θυμηθεί και αγκαλιάσει εκ νέου το παρελθόν της

Δυστυχώς, πολιτικοί από όλους τους χώρους, ελλείψει συνείδησης της ιστορικής διαδρομής του Ελληνισμού, χαρακτηρίζουν απαξιωτικά ως «εθνικισμό» κάθε αναφορά στην πατρίδα και στο έθνος μας, κάθε προσπάθεια προβολής του ελληνικού πολιτισμού, της ελληνικής γλώσσας και της ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού, πιστεύοντας ανοήτως ότι με τη στάση τους αυτή βαπτίζονται προοδευτικοί. Κάποιοι μάλιστα προσπαθούν να μας πείσουν ότι «είμαστε 200 χρόνια Έλληνες» και, σε μια εποχή που άλλες χώρες στηρίζουν τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών στα σχολεία τους, εμείς περιορίζουμε τη διδασκαλία τους.

Ο Αντώνης Τρίτσης υπήρξε μια ιδιαίτερη προσωπικότητα στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας, με ισχυρές απόψεις και μια διάθεση να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της χώρας με οραματισμό και καινοτόμες προσεγγίσεις. Η δήλωσή του σχετικά με τις κατηγορίες για “εθνικισμό” αναδεικνύει την πολυπλοκότητα της πολιτικής του σκέψης και την αντίθεσή του σε απλοϊκές ερμηνείες του πολιτικού του λόγου. Αντί να ακολουθήσει την παραδοσιακή γραμμή του εθνικισμού, ο Τρίτσης υποστηρίζει τον διεθνισμό και τη διατήρηση της ελληνικής ταυτότητας, θεωρώντας ότι η επανάσταση του μέλλοντος απαιτεί τη συντήρηση και αναγέννηση των αξιών της πατρίδας και του έθνους.

Αυτή η φράση του αναδεικνύει την αντίληψή του για την πολιτική, ως μια ισχυρή σύνθεση των διεθνιστικών αρχών με την ανάγκη για τη διατήρηση της εθνικής και πολιτιστικής κληρονομιάς. Η αναφορά του στον Οδυσσέα, ως σύμβολο του Έλληνα πολίτη της οικουμένης, συνδυάζει την εθνική υπερηφάνεια με μια αίσθηση παγκόσμιας αλληλεγγύης και προσφοράς.

Η προειδοποίησή του για την απώλεια αξιών όπως της πατρίδας, του έθνους και της ελληνικής ταυτότητας, προφανώς αντανακλά την ανησυχία του για την εξασθένιση αυτών των παραδοσιακών εννοιών μέσα στην τρέχουσα πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. Αντιλαμβανόταν την ανάγκη να «ζωντανέψουν» αυτές οι έννοιες για το μέλλον της Ελλάδας, σε μια εποχή όπου οι πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες ήταν εντυπωσιακά διαφορετικές από τις εποχές που είχε ζήσει και παλέψει ο ίδιος.

Η σημερινή πολυεπίπεδη κρίση που βιώνει η Ελλάδα δείχνει καθαρά ότι ο Ελληνισμός χρειάζεται μια αναγέννηση, που μπορεί να έλθει μόνο αν θυμηθούμε και ξαναβιώσουμε τις διαχρονικές ελληνικές αξίες. Πρέπει να αναζητήσουμε το πλαίσιο αρχών με βάση το οποίο ο Ελληνισμός, σε δύσκολες στιγμές, διαμόρφωνε θεσμούς που εξασφάλιζαν την επιβίωση και δημιουργούσαν προοπτική. Μόνο έτσι θα ξεθαμπώσει ο ορίζοντας, θα δούμε μπροστά, θα εμπνευστούμε και θα υπηρετήσουμε το όραμα μιας νέας Ελλάδας, που πρέπει να προσφέρει στην ταλανιζόμενη Ευρώπη τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα του πολιτισμού της ως τρόπο σκέψης και ζωής.

Σήμερα, η Ελλάδα βιώνει οικονομική αλλά και πολιτισμική κρίση. Η κρίση αυτή είναι επικίνδυνη, γιατί το πολιτικό μοντέλο της Μεταπολίτευσης, που επέβαλε το πολιτικό μας σύστημα, εν ονόματι ενός ψεύτικου κοσμοπολιτισμού, προσπάθησε να απομακρύνει τον Ελληνισμό από τις ρίζες του, καλλιεργώντας ένα καθαρά ωφελιμιστικό πλαίσιο αρχών νεοπλουτισμού. Έτσι, φτάσαμε στο σημείο να χαρακτηρίζεται βάρος για τους νέους η στρατιωτική θητεία από υπουργό Αμύνης προηγούμενης κυβέρνησης, ενώ την εκπλήρωση αυτής απέφυγαν αρκετοί πολιτικοί μας…

Το ήθος θεωρήθηκε αδυναμία και το θράσος αρετή, ενώ η εντιμότητα μειονέκτημα. Τα κόμματα εξουσίας, αντί να αναζητούν στελέχη με προσωπικότητα και ήθος, επέλεγαν -και επιλέγουν, δυστυχώς, ακόμα- πρόσωπα «πολλαπλά ελεγχόμενα» και μερικές φορές διαβλητά ή μετριότητες της οικογενειοκρατίας για να διαιωνίζονται το τέλμα και η διαπλοκή.

Ξεχάστηκε η πανάρχαια αρχή της κοινωνικής αλληλεγγύης και, με εξαίρεση την Εκκλησία, οι «έχοντες και κατέχοντες» (με λίγες εξαιρέσεις), αντί να βοηθούν ατυχήσαντες πολίτες, ασχολούνται με την εξασφάλιση των κεφαλαίων τους σε φορολογικούς παραδείσους.

Μας έρχονται θεσμοί από την Ευρώπη και τους δεχόμαστε έκθαμβοι σαν ευρωπαϊκούς «προοδευτικούς θεσμούς», ξεχνώντας ότι η Ευρώπη τούς πήρε από εμάς. Ενδεικτικό είναι ότι εισήχθη τα τελευταία χρόνια στο νομικό μας σύστημα ο θεσμός της διαμεσολάβησης, στηριγμένος στον πανάρχαιο ελληνικό θεσμό της διαιτησίας. Ελάχιστοι όμως ξέρουν στην Ελλάδα ότι ο θεσμός αυτός χρησιμοποιήθηκε από το υπόδουλο γένος στα χρόνια της Τουρκοκρατίας για να εξασφαλίζει την αυτονομία του.

Οι Σαρακατσάνοι (εκλεκτό κομμάτι του Ελληνισμού) στα χρόνια της Τουρκοκρατίας (και μέχρι τη δεκαετία του 1950 όσοι αποκλείστηκαν στα Σκόπια και στη Βουλγαρία) για να ζουν αυτόνομοι έλυναν τις διαφορές τους με τα «εσναφικά» δικαστήρια, που αποτελούνταν από τους αρχηγούς των οικογενειών, οι οποίοι την απόφασή τους την έκαναν τραγούδι για να μένει στη μνήμη των μεταγενέστερων και να αποτελεί κάποιας μορφής νομολογία (βλ. Δ. Γαρούφα, «Με το βλέμμα στο μέλλον», εκδ. Ιανός, 2014, σ.111-122), διασώζοντας στοιχεία από την αρχαία Ελλάδα, από την εποχή που η νομοθεσία ήταν προφορική, υπό μορφή ποιημάτων.

Σήμερα πρέπει να ξαναθυμηθούμε τις ρίζες μας, να χρησιμοποιήσουμε ως εφαλτήριο για το μέλλον τις διαχρονικές αξίες του Ελληνισμού, την αγάπη στην πατρίδα και στο έθνος μας, με οδηγό τις αρχές της ελευθερίας, δημοκρατίας και της αξιοκρατίας, με πίστη στον θεσμό της οικογένειας, με αίσθημα δικαιοσύνης σε όλα τα επίπεδα και με εργατικότητα και ολιγάρκεια ως τρόπο ζωής. Αυτές οι αρχές, αν διδαχθούν και βιωθούν, ως ζωογόνος άνεμος θα διαλύσουν την ομίχλη της παρακμής, και στη ζωή της χώρας θα πνεύσει άνεμος αναγέννησης. Αν μπολιαστούν οι νέοι μας με αυτές τις αρχές, θα καταλάβουν κι αυτό που έλεγε ο Α. Τρίτσης: «Η εθνική ανεξαρτησία δεν είναι ένα απλό τέλεξ προς τον πρόεδρο των ΗΠΑ. Είναι να μπορεί η χώρα να στέκεται στα πόδια της σε όλους τους τομείς».