Η Ευρωπαϊκή Ένωση έτοιμη να αποδεσμευτεί και εκείνη από την «Πράσινη Συμφωνία»

Οι ευρωπαϊκοί αξιωματούχοι της Κομισιόν, έχοντας προκαλέσει σοβαρές βλάβες στην ευρωπαϊκή αγροτική παραγωγή μέσω της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ), στη βιομηχανία μέσω των υψηλών ενεργειακών τιμών και στην οικονομία λόγω του ευρωπληθωρισμού των τελευταίων δέκα ετών, τώρα επιδεικνύουν μεταμέλεια και φαίνεται να προετοιμάζονται για την αναθεώρηση ή και κατάργηση της λεγόμενης «πράσινης συμφωνίας». Ωστόσο, η αλλαγή αυτή δεν συνδέεται τόσο με την επικείμενη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσο με τον φόβο της επιστροφής του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο, ο οποίος επανήλθε στην εξουσία παρά τις έντονες επιθέσεις του Τζορτζ Σόρος, των παραδοσιακών ΜΜΕ και του βαθέος αμερικανικού κράτους.

Όπως ανέφερε ο νέος εμπορικός «τσάρος» της αμερικανικής κυβέρνησης, Χόουαρντ Λάτνικ (Howard Latnick), οι Ηνωμένες Πολιτείες προτίθενται να χρησιμοποιήσουν «νέα εμπορικά εργαλεία» για να προστατεύσουν τις αμερικανικές επιχειρήσεις από τους αυστηρούς ευρωπαϊκούς περιβαλλοντικούς κανονισμούς, δίνοντας τη δυνατότητα στις ΗΠΑ να επανακαθορίσουν τη σχέση τους με την Ευρώπη.

Ωστόσο, η ζημιά που έχει προκαλέσει η «πράσινη συμφωνία» είναι ήδη ανεπανόρθωτη, τουλάχιστον στην Ευρώπη. Όπως δηλώνει η γενική γραμματέας της Ένωσης Ευρωπαίων Αγροτών και Ευρωπαϊκών Συνεταιριστικών Οργανώσεων, κα Έλλη Τσιφόρου, οι αποφάσεις που λαμβάνονται στις Βρυξέλλες σχετικά με τον αγροτικό τομέα απομακρύνονται συνεχώς από την πραγματικότητα της υπαίθρου. Οι άνθρωποι που λαμβάνουν αυτές τις αποφάσεις επηρεάζονται από ισχυρές Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) που έχουν μεγάλη δύναμη στην άσκηση λόμπινγκ και εξαγοράς συνειδήσεων, ενώ η Ευρωπαϊκή Επιτροπή φαίνεται να έχει αποκοπεί από τα κράτη-μέλη. Οι εθνικοί εκπρόσωποι έχουν σχεδόν εξαφανιστεί από το ευρωπαϊκό επίπεδο, ενώ ο αντιπρόεδρος της Επιτροπής, Φραντς Τίμερμαν, που έχει αναλάβει την κλιματική δράση, έχει επιδείξει σαφή αρνητική στάση απέναντι στους Ευρωπαίους αγρότες. Η πρόεδρος της Κομισιόν, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, χρειάστηκε να περιμένει μέχρι τα τελευταία χρόνια της θητείας της για να αναγνωρίσει την ανάγκη για διάλογο με τους αγρότες.

Η επιρροή της πρώην καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ στην Κομισιόν, η οποία είχε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση αυτής της πολιτικής, έχει αφήσει το αποτύπωμά της, και η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης μεταξύ των αγροτών και των ευρωπαϊκών θεσμών απαιτεί χρόνο και σοβαρές προσπάθειες για να ξαναχτιστεί αυτή η σχέση.

Αναμφίβολα, το ζήτημα της διατροφικής επάρκειας στην Ευρώπη έχει προκαλέσει σοβαρές επιπτώσεις στην οικονομία, με την αύξηση του πληθωρισμού να είναι χαρακτηριστική, όπως καταγράφεται από τον δείκτη τιμών καταναλωτή. Η αγροτική παραγωγή πλήττεται ιδιαίτερα, καθώς οι τράπεζες έχουν διακόψει τη χρηματοδότηση του αγροτικού τομέα, εστιάζοντας στις κλιματικές πολιτικές και τη “κλιματική ουδετερότητα” που έχει οριστεί για το 2050. Αυτό έχει οδηγήσει σε έλλειψη πόρων για τις αγροτικές εκμεταλλεύσεις, θέτοντας σε κίνδυνο τη βιωσιμότητα πολλών από αυτές, καθώς η έλλειψη χρηματοδότησης καθιστά αδύνατη την προσαρμογή στις νέες απαιτήσεις.

Ωστόσο, οι συνέπειες της «Πράσινης Συμφωνίας» για την ΕΕ δεν περιορίζονται στην αγροτική παραγωγή. Οι επιπτώσεις επεκτείνονται και στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, με την ευρωπαϊκή βιομηχανία να βρίσκεται σε μειονεκτική θέση στον διεθνή ανταγωνισμό με χώρες που δεν τηρούν τα αυστηρά περιβαλλοντικά πρότυπα, όπως η Κίνα και η Ινδία. Αυτό δημιουργεί σοβαρές δυσκολίες για τις ευρωπαϊκές βιομηχανίες, οι οποίες αδυνατούν να ανταγωνιστούν σε ισχυρές αγορές υπό τους περιοριστικούς περιβαλλοντικούς όρους της ΕΕ.

Επιπλέον, οι διεθνείς μεταφορές πλήττονται από την αύξηση των τιμών των καυσίμων, τα οποία απαιτούνται από την υπερπόντια ναυτιλία, χωρίς να υπάρχουν επαρκείς υποδομές ανεφοδιασμού στην Ευρώπη – για παράδειγμα, στην Ελλάδα δεν υπάρχει καμία υποδομή ανεφοδιασμού για τα νέα καύσιμα. Οι κανονισμοί των Βρυξελλών, οι οποίοι προωθούν μια επιθετική περιβαλλοντική πολιτική, έχουν προκαλέσει αδιέξοδο ακόμα και στην ισχυρότερη οικονομία της Ευρώπης, τη γερμανική. Η υπερβολική γραφειοκρατία και οι υψηλές απαιτήσεις έχουν δημιουργήσει σοβαρές δυσκολίες για τις επιχειρήσεις, οι οποίες πλέον αντιμετωπίζουν αυξημένο κόστος και περιορισμένες ευκαιρίες ανάπτυξης.

Η «Πράσινη Συμφωνία» φαίνεται να έχει δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα παρά να προσφέρει λύσεις, και οι οικονομικές συνέπειες που αυτή έχει προκαλέσει στην Ευρώπη απαιτούν άμεσες αναθεωρήσεις και προσαρμογές, αν η ΕΕ επιθυμεί να παραμείνει ανταγωνιστική και βιώσιμη στον παγκόσμιο στίβο.

Οι αντιδράσεις που πυροδοτεί η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης από διάφορους κοινωνικούς και πολιτικούς φορείς είναι αναπόφευκτες και αυξάνονται. Ευρωπαϊκές επιχειρήσεις, εργαζόμενοι, δεξιά κόμματα, αλλά και νομικές αρχές, καταγγέλλουν τις αποφάσεις που λαμβάνονται στις Βρυξέλλες και αναζητούν τους χρηματοδότες εκείνων των αξιωματούχων που είναι υπεύθυνοι για την προώθηση αυτών των πολιτικών. Υποστηρίζουν ότι αυτοί οι «Μανδαρίνοι» έχουν εξαγοραστεί από ισχυρά συμφέροντα και είναι υπεύθυνοι για τη σταδιακή, αλλά σίγουρη, μετατροπή της Ευρώπης σε μια νέα μορφή ολοκληρωτικού καθεστώτος, παρόμοιο με το σοβιετικό σύστημα που κατέρρευσε το 1989 στην κομμουνιστική Ρωσία.

Το «ξήλωμα» της διεφθαρμένης USAID από τον Ίλον Μάσκ θεωρείται από ορισμένους ως το πρώτο βήμα για να αποκαλυφθεί η διαπλοκή και οι πολιτικές επιρροές που διαστρέβλωσαν τις πολιτικές αποφάσεις και τις στρατηγικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτή η διαδικασία, σύμφωνα με τους επικριτές, αποσκοπεί στην αποσταθεροποίηση του ευρωπαϊκού πολιτικού τοπίου, με σκοπό την δημιουργία ενός νέου τύπου εξουσίας που εξυπηρετεί συμφέροντα μακριά από τα συμφέροντα των λαών της Ευρώπης.

Η ιδέα της μετατροπής της Ευρώπης σε ένα νέο «σοβιέτ» δεν είναι απλώς μια υπερβολή, αλλά μια προειδοποίηση για τους κινδύνους που ενδέχεται να προκύψουν από την υπερβολική συγκέντρωση εξουσίας σε ένα κεντρικό επίπεδο και την αδιαφορία για τις τοπικές ανάγκες και τα συμφέροντα των πολιτών. Αν οι εξελίξεις αυτές δεν ανατραπούν σύντομα, τότε η Ευρώπη κινδυνεύει να βρεθεί σε μια πορεία που θα την απομακρύνει από τις αρχές της δημοκρατίας και της ελευθερίας, καταλήγοντας σε ένα σύστημα ολοκληρωτικού ελέγχου που θυμίζει το παρελθόν του ανατολικού μπλοκ.