Η Κίμπερλι Γκίλφοϊλ ως νέα «βιτρίνα» της αμερικανικής διπλωματίας στην Αθήνα

Σε όσους είχαν την αφέλεια να πιστεύουν ότι η Κίμπερλι Γκίλφοϊλ δεν ήταν παρά μια τηλεπερσόνα χωρίς ουσία, εκείνη φρόντισε να τους αποστομώσει — με τρόπο απολύτως προβλέψιμο. Η ακρόασή της στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας ήταν μια παράσταση σχολαστικά προβαρισμένη, σαν να είχε μόλις βγει από το καμαρίνι του Fox News. Με καθαρά αποστηθισμένο ύφος και επιμελώς σφιγμένο χαμόγελο, η υποψήφια πρέσβειρα στην Αθήνα διάβασε το ρόλο της σαν καλή μαθήτρια που απλώς περίμενε να της δώσουν το πτυχίο — ή, στη συγκεκριμένη περίπτωση, το χαρτί της πρεσβείας.

Το ότι η Γκίλφοϊλ δεν έχει καμία προφανή διπλωματική εμπειρία δεν ενόχλησε κανέναν. Ίσα-ίσα, οι προτείνοντες φαίνεται να είναι απολύτως ικανοποιημένοι: έστειλαν άλλον έναν διακοσμητικό πρέσβη σε μια χώρα που, κατά τα φαινόμενα, έχει ήδη “διευθετηθεί” γεωπολιτικά. Όπως πάντα, οι αποφάσεις έχουν ληφθεί αλλού, από άλλους, και το μόνο που μένει είναι το επικοινωνιακό περιτύλιγμα.

Αλλά μη βιάζεστε να την υποτιμήσετε. Η κυρία Γκίλφοϊλ ξέρει να προσαρμόζεται. Πολιτικός χαμαιλέοντας καριέρας, έχει υπάρξει από φλογερή Τραμπίστρια σε φανατική οπαδό της “θεσμικότητας”. Ίσως γιατί στο τέλος της ημέρας, για την αμερικανική πολιτική σκηνή της εποχής Τραμπ —και των επιγόνων του— δεν έχει σημασία τι λες, αλλά πώς το πουλάς.

Μην περιμένετε, βέβαια, ρητορικά πυροτεχνήματα υπέρ του MAGA στην Αθήνα. Στην ακρόαση, η Κίμπερλι απέδειξε ότι μπορεί να μιλήσει τη γλώσσα της διπλωματίας, ακόμα κι αν λέει κοινότοπες αλήθειες: Ελλάδα, λίκνο της δημοκρατίας· ΝΑΤΟ· “ισχυροί δεσμοί με την ομογένεια”· συνεργασία για την περιφερειακή σταθερότητα. Το γνωστό ρεπερτόριο, δηλαδή, για να γεμίζουν οι σελίδες των διπλωματικών δελτίων.

Το πραγματικό μήνυμα, φυσικά, ήταν αλλού. Με περίσσια αυτοπεποίθηση —που συχνά συνοδεύει την άγνοια— η νέα πρέσβειρα μίλησε για F-35, Apache και Black Hawk λες και παρουσίαζε νέα iPhone. Μίλησε για φυσικό αέριο σαν να επρόκειτο για εμπορική συμφωνία τύπου QVC. Και κορύφωσε με μια πινελιά “ανθρωπισμού”: θρησκευτική ελευθερία, γιατί πώς αλλιώς να κλείσει κανείς ένα πολιτικοδιπλωματικό pitch χωρίς λίγο Θεό και Πολιτισμό;

Η Γκίλφοϊλ είναι πλέον η πρέσβης-πολυεργαλείο της Ουάσινγκτον. Και η Αθήνα είναι το νέο της πλατό. Μένει να δούμε αν θα προτιμήσει μοναστήρια όπως ο Πάιατ ή απλώς φωτογραφίσεις μπροστά στον Παρθενώνα. Άλλωστε, κάθε ρόλος χρειάζεται και το κατάλληλο σκηνικό.