Θεσσαλονίκη: Ποινικοποιείται η ανατροφή των παιδιών

Στο Αυτόφωρο Μονομελές Πλημμελειοδικείο στη Θεσσαλονίκη οδηγήθηκε μία μητέρα, κατηγορούμενη για χειροδικία εις βάρος του 12χρονου γιου της. Το περιστατικό σημειώθηκε την περασμένη Κυριακή, μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, ένα διαμέρισμα όπου -όπως φαίνεται- η ένταση δεν είναι περιστασιακή αλλά συσσωρευμένη. Η ίδια η μητέρα ήταν εκείνη που κάλεσε την Αστυνομία. Όχι για να αποφύγει τις ευθύνες της, αλλά γιατί φοβήθηκε – φοβήθηκε ότι το πράγμα θα ξέφευγε.

Οι αστυνομικοί έφτασαν, και τότε ο ανήλικος δήλωσε πως η μητέρα του όχι μόνο τον χτύπησε, αλλά επιχείρησε και να τον πνίξει. Η δήλωσή του αυτή οδήγησε στη σύλληψή της και στη δημιουργία δικογραφίας για ενδοοικογενειακή βία. Ήταν μία στιγμή όπου μια ολόκληρη πραγματικότητα, ένα κουβάρι από κόπωση, συναισθηματικό φορτίο και συγκρούσεις, εκδηλώθηκε με εκκωφαντικό τρόπο.

Καταλυτική στάθηκε η κατάθεση της ενήλικης κόρης της κατηγορουμένης, που ήταν παρούσα στο επεισόδιο. Κατέθεσε ότι δεν είδε καμία πράξη βίας από τη μητέρα προς τον αδελφό της. Παρατήρησε μόνο την κόκκινη πλάτη του 12χρονου – σημάδι που η ίδια απέδωσε περισσότερο σε έναν καβγά με ένταση, ίσως και κάποια αδέξια ή άθελη σωματική επαφή. Όπως είπε χαρακτηριστικά: «Ο μικρός προκαλεί, γιατί δεν έχει όρια. Η μητέρα τον επέπληξε, αλλά εγώ δεν την είδα να τον χτυπά». Περιέγραψε έναν ανήλικο που “μπερδεύει την πλάκα με τη σοβαρότητα”, που δοκιμάζει διαρκώς τα όρια και –σημείο εξίσου σημαντικό– μια μάνα εξαντλημένη.

Η κούραση της μάνας, η μοναξιά της ευθύνης

Η υπόθεση δεν εκδικάστηκε – όχι ακόμα. Το δικαστήριο έκανε δεκτό το αίτημα της υπεράσπισης για αναβολή, ώστε να προσκομιστεί η ιατροδικαστική έκθεση. Ως τότε, η κατηγορούμενη παραμένει ελεύθερη, χωρίς περιοριστικούς όρους. Ίσως γιατί πίσω από τον νομικό χαρακτηρισμό της “κατηγορουμένης”, το δικαστήριο διέκρινε αυτό που βλέπει κάθε άνθρωπος που έχει ζήσει από κοντά το βάρος της ανατροφής: μια γυναίκα που παλεύει μόνη. Μόνη με τα παιδιά της, μόνη με τις υποχρεώσεις, μόνη με τα νεύρα της, με τις ενοχές της, με τις εκρήξεις και την αμφιβολία αν κάνει το σωστό.

Εδώ δεν πρόκειται για μια «κλασική» υπόθεση ενδοοικογενειακής βίας. Εδώ συγκρούεται το μητρικό ένστικτο με την εξάντληση. Συγκρούεται η παιδική απειθαρχία με την αδυναμία ενός μοναχικού γονιού να κρατήσει ισορροπίες. Κι αυτό είναι κάτι που τα ελληνικά δικαστήρια το γνωρίζουν – πολλές φορές πιο καθαρά απ’ όσο το καταλαβαίνει η κοινωνική γνώμη. Δεν πρόκειται για άρνηση της βίας. Αλλά ούτε και για τυφλή τιμωρία.

Γιατί αν κάτι αποκαλύπτει αυτή η υπόθεση, είναι πως η ελληνική οικογένεια σήμερα δεν νοσεί μόνο από ελλιπή όρια. Νοσεί και από απουσία στηρίγματος. Όταν μια μάνα καλεί η ίδια την αστυνομία, δεν το κάνει για να συγκαλύψει. Το κάνει γιατί φοβάται τον ίδιο της τον εαυτό. Κι αυτό δεν είναι αδυναμία – είναι κραυγή για βοήθεια.