Ψευδοεπιστήμη και με τη βούλα – Η μεγάλη απάτη της κλιματικής ιεράς εξέτασης

Δεν υπάρχει σήμερα δόγμα πιο ισχυρό στη σύγχρονη πολιτική και επιστημονική ζωή από εκείνο της «ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής». Καμία άλλη αφήγηση δεν προστατεύεται με τόσο ύπουλο τρόπο, δεν επιβάλλεται τόσο βίαια ως απόλυτη αλήθεια, δεν εργαλειοποιείται με τόσο πολιτικά μέσα όσο η επιστήμη που φέρει τον τίτλο «Κλιματολογία».

Πίσω από τις λαμπερές υπογραφές διεθνών συμφωνιών, τους πράσινους φόρους, τις μεταρρυθμίσεις, τις καμπάνιες για τη «σωτηρία του πλανήτη» και τα προγράμματα ενεργειακής μετάβασης κρύβεται μια επιστημονική δικτατορία. Μια δικτατορία που ελάχιστοι τολμούν να αμφισβητήσουν, γιατί όποιος υψώσει φωνή διαφορετική καίγεται αμέσως στη φωτιά της ετικέτας: «αρνητής», «ψεκασμένος», «ανεύθυνος», «σκοταδιστής».

Η Τζούντιθ Κάρι, διακεκριμένη κλιματολόγος και επίτιμη καθηγήτρια στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Τζόρτζια, τόλμησε να αρθρώσει δημόσιο λόγο απέναντι σε αυτήν την αδιαμφισβήτητη αλήθεια και πλήρωσε το τίμημα. Αναγκάστηκε να παραιτηθεί από το πανεπιστήμιό της, καταγγέλλοντας ότι η επιστήμη του κλίματος έχει πάψει να είναι επιστήμη με την πραγματική έννοια. Δεν αναζητά την αλήθεια, αλλά τις χρηματοδοτήσεις, την προβολή, τους τίτλους, την ακαδημαϊκή αποδοχή. Ένα οικοδόμημα στημένο πάνω στην υποχρεωτική συμφωνία με το δόγμα ότι ο άνθρωπος είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για κάθε φυσική μεταβολή του καιρού, ότι το κλίμα βρίσκεται σε κατάρρευση και ότι η καταστροφή είναι προ των πυλών, εκτός αν υπάρξει ριζική κοινωνική αναδιάρθρωση.

Η πραγματικότητα, ωστόσο, δεν είναι τόσο βολική. Η Κάρι επιμένει ότι δεν υπάρχει ομοφωνία ούτε για τις αιτίες ούτε για τις συνέπειες της λεγόμενης υπερθέρμανσης του πλανήτη. Δεν υφίσταται σοβαρή επιστημονική βάση που να συνδέει με ασφάλεια την αύξηση της θερμοκρασίας με ακραία καιρικά φαινόμενα, πλημμύρες, πυρκαγιές ή καταιγίδες. Δεν υπάρχει απόδειξη ότι οι «έξτρα» βαθμοί που καταγράφονται θέτουν σε υπαρξιακό κίνδυνο τη ζωή στον πλανήτη. Το μόνο που φαίνεται να υπάρχει είναι φίμωση, λογοκρισία, εκφοβισμός και ακαδημαϊκές επιτροπές που αποφασίζουν ποια ερώτηση επιτρέπεται να τεθεί και ποια καταδικάζει τον επιστήμονα που θα τολμήσει να τη διατυπώσει.

Η ίδια η δομή της σύγχρονης κλιματικής επιστήμης, σύμφωνα με την Κάρι, έχει μετατραπεί σε σχολή μυθοπλασίας. Οι νέοι επιστήμονες βασίζουν τις διδακτορικές τους διατριβές πάνω σε κλιματικά μοντέλα που δεν επαληθεύονται, δεν αξιολογούνται και δεν στηρίζονται σε πραγματικά δεδομένα, αλλά σε υπολογιστικές προσομοιώσεις και υποθέσεις. Τα μοντέλα αυτά έχουν έναν κοινό προσανατολισμό: να αναζητούν με κάθε τρόπο την καταστροφή. Και πάντα τη βρίσκουν, γιατί μόνο έτσι εξασφαλίζονται χρηματοδοτήσεις, βραβεία, καριέρες και διεθνής αναγνώριση. Ένα οικοσύστημα χωρίς αντίλογο, χωρίς επαλήθευση, χωρίς ρίσκο, με τη βεβαιότητα της επιστημονικής συμμόρφωσης.

Η πολιτική, φυσικά, δεν μένει πίσω. Πάνω σε αυτήν την αμφιλεγόμενη επιστημονική βάση χτίστηκαν τεράστιες αποφάσεις με κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες. Η κατάργηση του λιγνίτη στην Ελλάδα, η απολιγνιτοποίηση, η ενεργειακή εξάρτηση από εξωτερικούς παράγοντες και το ακριβό σχέδιο πράσινης μετάβασης είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα. Η ελληνική πραγματικότητα έχει μάλιστα και στοιχεία γελοιότητας: η χώρα σταμάτησε να χρησιμοποιεί λιγνίτη, τον πούλησε φθηνά στην Αλβανία, η οποία με ελληνική χρηματοδότηση έστησε μονάδες παραγωγής για να τον αξιοποιήσει και στη συνέχεια πουλά στην Ελλάδα το ρεύμα που παρήγαγε από τον ελληνικό λιγνίτη σε πολλαπλάσια τιμή. Μια τόσο καθαρή γελοιοποίηση της κοινής λογικής δύσκολα μπορεί να βρεθεί.

Το ερώτημα που αναδύεται είναι ποιος κερδίζει και ποιος χάνει από αυτό το μοντέλο. Ποιος σχεδίασε και υπέγραψε τέτοιες στρατηγικές; Ποιος οικονομολόγος, ποιος περιβαλλοντολόγος, ποιος πολιτικός νους μπορεί να στήριξε τέτοιες επιλογές; Ή μήπως δεν πρόκειται για λάθος αλλά για συνειδητή κατεύθυνση; Μια επιλογή υποτέλειας, πολιτικής συμμόρφωσης στις εντολές της «πράσινης» παγκόσμιας ηγεμονίας, που μετατρέπει τη χώρα από παραγωγό σε εισαγωγέα, από ενεργειακά κυρίαρχη σε πλήρως εξαρτημένη, από αυτεξούσια σε υπάκουη.

Και τελικά, το ουσιώδες δεν είναι αν ο πλανήτης θερμαίνεται ή όχι. Το κρίσιμο είναι ότι η επιστήμη έχει γίνει εργαλείο πολιτικής επιβολής και οικονομικής αναδιανομής. Ότι η «πράσινη» πολιτική είναι τόσο πράσινη όσο και η «ειρήνη» που αναγραφόταν κάποτε πάνω στα βομβαρδιστικά του ΝΑΤΟ. Ότι όποιος τολμήσει να αμφισβητήσει τη νέα κανονικότητα διαγράφεται, περιθωριοποιείται, εξαφανίζεται. Και τότε, ο μοναδικός στόχος που απομένει δεν είναι η προστασία του πλανήτη. Είναι η σιωπή. Η σιωπή γενικευμένη, μοιραία και υποταγμένη.