Η πλειονότητα των παιδιών θα ξεπερνούσε τις διαταραχές φύλου αν δεν τους την επέβαλαν με το ζόρι

Στις 26 Αυγούστου, ένα ομοσπονδιακό εφετείο έκρινε με απόφαση 2 υπέρ και 1 κατά, επιτρέποντας στη Φλόριντα τη δυνατότητα να επιβάλει την απαγόρευση των αναστολέων της εφηβείας, των ορμονών διασταύρωσης φύλου και των χειρουργείων αλλαγής φύλου σε ανήλικα παιδιά. Ο νόμος του Μαΐου 2023 είχε προηγουμένως κριθεί αντισυνταγματικός τον Ιούνιο του 2024 από ομοσπονδιακό περιφερειακό δικαστήριο. Η διοίκηση του Κυβερνήτη Ρον Ντε Σάντις άσκησε έφεση κατά της απόφασης, η οποία πλέον κατέληξε σε νίκη.

Όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφο για την απαγόρευση, ο κυβερνήτης DeSantis είπε : «Είναι ο ακρωτηριασμός ανηλίκων που βλάπτει τους ανθρώπους. Είναι λάθος να γίνεται αυτό. Δεν υπάρχει λογική στο να παίρνεις ένα 14χρονο και να του χορηγείς ορμόνες αναστολής και να προσπαθείς να του αλλάξεις φύλο με μια επέμβαση. Είναι λάθος.” Ο κυβερνήτης συνέχισε λέγοντας, «Όλο αυτό δεν βασίζεται σε καμία ορθή επιστήμη, και στην πραγματικότητα, οι περισσότερες από αυτές τις χώρες στην Ευρώπη που είναι πιο φιλελεύθερες από τις ΗΠΑ, όπως η Σουηδία, έχουν τραβήξει την πρίζα σε όλο αυτό. Το Ηνωμένο Βασίλειο τράβηξε την πρίζα σε αυτό. Αυτό που κάναμε λοιπόν είναι να προστατεύσουμε τους νέους».

Ο κυβερνήτης DeSantis αναφέρθηκε επίσης στις κινητήριες δυνάμεις πίσω από το κίνημα των τρανσέξουαλ – μια ιδεολογία που δεν βασίζεται στην επιστήμη, αλλά σ την τεράστια κερδοφορία των θεραπειών για το φύλο για τους παρόχους. Υπάρχουν πολλά χρήματα πίσω από τις ορμόνες και τις χειρουργικές επεμβάσεις.

Όπως γράφει ο Wesley J. Smith: «Όλες αυτές οι παρεμβάσεις δημιουργούν μια βιομηχανία πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων. Αυτού του είδους τα χρήματα είναι ένα ισχυρό κίνητρο προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση». Ο ιατρικός κλάδος γνωρίζει ότι μόλις κάποιος πάρει αυτά τα φάρμακα αξίας χιλιάδων δολαρίων ή κάνει δαπανηρές χειρουργικές επεμβάσεις, αυτό το άτομο θα γίνει ασθενής για μια ζωή που απαιτεί συνεχή ακριβή φροντίδα.

Το κίνημα των τρανσέξουαλ που επηρεάζει παιδιά και εφήβους εκρήγνυται εδώ και αρκετά χρόνια, ενώ όσοι ανησυχούν ή εκφράζουν της αντίρρηση τους, φιμώνονται. Ένα εξαιρετικά σημαντικό, κατατοπιστικό βιβλίο, το «When Harry Became Sally» από τον Ryan T. Anderson, παρέχει μια εικόνα για αυτό το κίνημα.

Το «When Harry Became Sally» αποκαλύπτει την πραγματικότητα ότι δηλαδή, για την πλειοψηφία των παιδιών, η «φροντίδα που επιβεβαιώνει το φύλο» και τα περίφημα στοιχεία «μετάβασης»—νέα ονόματα, αντωνυμίες και ρούχα, ακολουθούμενα από αναστολείς της εφηβείας και ορμόνες διασταυρούμενων φύλων, και τελικά οι χειρουργικές επεμβάσεις αλλαγής φύλου – δεν θα φέρουν ψυχολογική ολότητα, αλλά αντίθετα, περαιτέρω βλάβη σε όσους υποφέρουν.

Επιπλέον, ο Άντερσον επισημαίνει δεδομένα που δείχνουν ότι η συντριπτική πλειονότητα των παιδιών θα ξεπεράσει τις διαταραχές ταυτότητας φύλου εάν δεν μεταβούν. Πιο συγκεκριμένα, γράφει, «Οι καλύτερες μελέτες για τη δυσφορία του φύλου (μελέτες που αναφέρουν ακόμη και τρανς ακτιβιστές) δείχνουν ότι μεταξύ 80 και 95 τοις εκατό των παιδιών που εκφράζουν διαφορετική ταυτότητα φύλου θα ταυτιστούν με το σωματικό τους φύλο εάν επιτραπεί η φυσική ανάπτυξη καθώς θα μεγαλώνουν.

“Ένα amicus brief (ένα άτομο ή ένας οργανισμός που δεν συμμετέχει σε νομική υπόθεση, αλλά του επιτρέπεται να συνδράμει ένα δικαστήριο προσφέροντας πληροφορίες, εμπειρογνωμοσύνη ή πληροφορίες που έχουν σχέση με τα ζητήματα της υπόθεσης) που υποβλήθηκε στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ το 2017 ανέφερε ομοίως ότι «Όλες οι αρμόδιες αρχές συμφωνούν ότι μεταξύ 80 και 95 τοις εκατό των παιδιών που λένε ότι είναι τρανς αποδέχονται φυσικά το φύλο τους και απολαμβάνουν συναισθηματική υγεία μέχρι τα τέλη της εφηβείας».

Το ενημερωτικό δελτίο περιελάμβανε δεδομένα που παρατίθενται από το Αμερικανικό Κολλέγιο Παιδιάτρων, τα οποία αποκάλυψαν ότι οι περιπτώσεις «περίπου 98 τοις εκατό των αγοριών με σύγχυση φύλου και 88 τοις εκατό των κοριτσιών με σύγχυση φύλου, λύνονται φυσικά».

Παρά τα επιτακτικά δεδομένα, οι τρανς ακτιβιστές και οι σύμμαχοί τους παρακινούν τους γονείς να πιστέψουν ότι η «μετάβαση» είναι το αντίδοτο για την πρόληψη του γιου ή της κόρης τους από το να αυτοκτονήσει. Η έρευνα αποκαλύπτει ότι η μετάβαση «δεν έχει αποδειχθεί ότι μειώνει το εξαιρετικά υψηλό ποσοστό απόπειρων αυτοκτονίας μεταξύ των ανθρώπων που αναγνωρίζονται ως τρανς», σύμφωνα με τον Άντερσον.

Στην πραγματικότητα, τα στοιχεία δείχνουν ότι οι υψηλότεροι κίνδυνοι προέρχονται από τη μετάβαση και όχι από την αντίσταση σε αυτές τις πρακτικές. Ο Άντερσον σημειώνει ότι «η μεγαλύτερη και πιο αυστηρή ακαδημαϊκή μελέτη για τα αποτελέσματα της ορμονικής και χειρουργικής μετάβασης, βρήκε ισχυρές ενδείξεις κακών ψυχολογικών αποτελεσμάτων» και ότι «οι απόπειρες αυτοκτονίας ήταν σχεδόν πέντε φορές πιο συχνές και η πιθανότητα θανάτου από αυτοκτονία ήταν δεκαεννέα φορές υψηλότερη—και πάλι, μετά την προσαρμογή για προηγούμενη ψυχιατρική ασθένεια».

Ο Άντερσον εξηγεί «Όπως και οι ασθενείς με νευρική ανορεξία, αυτά τα παιδιά πιστεύουν λανθασμένα ότι μια δραστική αλλαγή του σώματός τους θα λύσει ή θα ελαχιστοποιήσει τα ψυχοκοινωνικά τους προβλήματα». Ωστόσο, οι αναστολείς της εφηβείας, οι ορμόνες του διασταυρούμενου φύλου και οι χειρουργικές επεμβάσεις δεν είναι η θεραπεία για το πρόβλημα. Αυτά τα χημικά και οι χειρουργικές επεμβάσεις δεν κάνουν ένα άτομο να γίνει το αντίθετο φύλο. Αυτό είναι βιολογικά αδύνατο.

Σήμερα, υπάρχουν περισσότερες από 100 κλινικές φύλου που κάνουν φυλομετάβαση σε παιδιά. Οι περισσότερες από αυτές τις κλινικές δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια «όχι υπό το πρίσμα νέων επιστημονικών στοιχείων, προσέξτε, αλλά υπό την πίεση της ιδεολογίας», λέει ο Άντερσον.

Το βιβλίο περιλαμβάνει αφηγήσεις σε πρώτο πρόσωπο από εκείνους που έκαναν «μετάβαση». Ένα παράδειγμα είναι από ένα άτομο ονόματι Crash, ο οποίος ανέφερε ότι, «Η μετάβαση ήταν μια πράξη αυτοκαταστροφής, η οποία έγινε δυνατή από επαγγελματίες του ιατρικού κλάδου που υποτίθεται ότι μας «βοηθούσαν» να είμαστε ο «αληθινός εαυτός μας».» Ο Crash συνέχισε λέγοντας, «Είναι πραγματικά τρομακτικό. να βγείτε από αυτή την αποσπασμένη κατάσταση και να συνειδητοποιήσετε ότι όχι μόνο καταπιέζατε και προσπαθούσατε να καταστρέψετε τον εαυτό σας, αλλά ότι και άλλοι άνθρωποι ήταν εκεί και σας ενθάρρυναν και σας βοηθούσαν να το κάνετε».

Όπως υποστηρίζει ο Άντερσον, «Τα παιδιά χρειάζονται την προστασία και την καθοδήγησή μας καθώς αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις της ενηλικίωσης. Χρειαζόμαστε επαγγελματίες γιατρούς που θα τους βοηθήσουν να ωριμάσουν σε αρμονία με το σώμα τους αντί να εφαρμόζουν πειραματικές θεραπείες για να αναμορφώσουν το σώμα τους». Ο Άντερσον συνεχίζει λέγοντας, «Και χρειαζόμαστε μια κουλτούρα που καλλιεργεί μια σωστή κατανόηση του φύλου και πώς έχει τις ρίζες του στη βιολογία, μια κουλτούρα που σέβεται τις διαφορές μας χωρίς να επιβάλλει περιοριστικά στερεότυπα».

Δεν είναι μόνο οι γιατροί και οι επαγγελματίες υγείας που το κάνουν αυτό με επικίνδυνα λάθος τρόπο. Το σχολικό προσωπικό εκπαιδεύεται να επιβεβαιώνει και να μεταβαίνει σε κοινωνικά παιδιά και εφήβους -συχνά κρυφά από μπαμπάδες και μαμάδες- κάτι που τους βάζει σε μια πορεία προς χημική και στη συνέχεια χειρουργική μη αναστρέψιμη βλάβη στο κατά τα άλλα υγιές σώμα τους. Όλα αυτά τα άτομα, στα επαγγέλματά τους, έχουν ηθική, ηθική και νομική ευθύνη να προστατεύουν τα παιδιά από τη ζημιά.

Απαιτείται περισσότερη εκπαίδευση και ευαισθητοποίηση και στους γονείς πρέπει να ειπωθεί η βασική αλήθεια: το 80 έως 95 τοις εκατό των παιδιών θα ξεπεράσουν την ασυμβίβαστη ταυτότητα φύλου εάν τους επιτραπεί να αναπτυχθούν φυσικά. Τα παιδιά χρειάζονται βοήθεια και χρόνο, όχι τη δυνητικά ισόβια βλάβη που τους προσφέρεται από αυτές τις άστοχες πρακτικές.