Η αγραμματοσύνη, η αδιαφορία για τη γλώσσα και η απαξίωση του εθνικού πολιτισμού αποτελούν συνειδητές επιλογές της ελίτ, που έχουν επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό την ελληνική κοινωνία. Αυτό το φαινόμενο αποτυπώνεται καθημερινά σε πολλούς τομείς και έγινε ιδιαίτερα εμφανές με τη ραγδαία πτώση των βάσεων σε σχολές που κάποτε θεωρούνταν υψηλού κύρους.
Φέτος, για παράδειγμα, η βάση εισαγωγής στο Τμήμα Ιστορίας – Αρχαιολογίας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών κατρακύλησε στα 11.838 μόρια, με πτώση 120 μορίων σε σχέση με το 2024, ενώ η Σχολή Φιλοσοφίας στην Αθήνα σημείωσε πτώση 385 μορίων, με βάση στα 11.365 μόρια. Αντίστοιχα αρνητικά αποτελέσματα καταγράφονται και σε άλλες σχολές των ανθρωπιστικών επιστημών.
Η υποτίμηση της Φιλολογίας, της Φιλοσοφίας, της Αρχαιολογίας και της Ιστορίας ξεκίνησε από τον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό και εξαπλώθηκε με ταχύτητα, εισβάλλοντας σε μια ήδη εύφλεκτη κοινωνία. Δημιουργείται έτσι μια πραγματικότητα όπου οι πολίτες καλούνται να απαρνηθούν τα πιο ισχυρά εφόδια που χρησιμοποιήθηκαν από το ελληνικό έθνος για να ακμάσει, να ξεχωρίσει και να επιβιώσει μέσα στον χρόνο.
Η Φιλολογία αποτελεί την οργανωμένη προώθηση και υπεράσπιση της ελληνικής γλώσσας, που αυτή τη στιγμή βάλλεται σφοδρά. Μέσα από αυτήν καλλιεργούνται ο ορθολογισμός, η ικανότητα ανάλυσης και σύνθεσης όσων ακούμε και διαβάζουμε, η κριτική εξέταση των δεδομένων και η εξαγωγή τεκμηριωμένων συμπερασμάτων για τα ζητήματα που μας απασχολούν.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι νομοθετικές παρεμβάσεις, όπως η κατάργηση της καθαρεύουσας το 1978 και του πολυτονικού συστήματος το 1982, συνέβαλαν στην απλοποίηση και ταυτόχρονα στη φτωχοποίηση της ελληνικής γλώσσας. Οι συνέπειες γίνονται εμφανείς στην καθημερινή επικοινωνία, στα μέσα ενημέρωσης και στο διαδίκτυο, όπου η γλώσσα υποβαθμίζεται και παραμορφώνεται σε μια «ελληνέζικη» εκδοχή γεμάτη αγγλικές, κυρίως αμερικανικές, εκφράσεις που συνδέονται συχνά με περιθωριακές κοινωνικές ομάδες.
Η Ιστορία και η Αρχαιολογία παραμένουν κρίσιμα πεδία για τη γνώση του παρελθόντος, τη μάθηση από αυτό, τη διαφύλαξη των υλικών μνημείων και την ανάπτυξη εθνικής και ανθρωπιστικής συνείδησης. Ωστόσο, το κράτος, προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις της Νέας Τάξης και της παγκοσμιοποίησης, αποθαρρύνει τους νέους να ασχοληθούν με αυτές τις επιστήμες. Όσοι το κάνουν, αντιμετωπίζουν κακοπληρωμένες θέσεις, χρόνια ανεργίας και περιθωριοποίηση.
Με αυτές τις συνθήκες, δεν υπάρχει προοπτική προόδου. Η στήριξη και η αναβάθμιση του εθνικού πολιτισμού δεν είναι απλά επιθυμητές, αλλά αναγκαίες για το μέλλον της χώρας.
