Η πορεία της Ευρώπης από τη δημιουργία πλούτου στην απόλυτη παρακμή

Οι πολιτικοί της Ευρώπης χρησιμοποιούν τη δικαιολογία του εξωτερικού εχθρού JD Vance και Trump για να συγκαλύψουν το υπαρξιακό πρόβλημα ενός συστήματος που καταρρέει, βλέποντας εξωτερικούς εχθρούς για να αποκρύψουν την πραγματική κρίση που αντιμετωπίζει το ευρωπαϊκό οικονομικό σύστημα. Η αναγκαιότητα για αυτή την αποπροσανατολιστική τακτική έγκειται στο υπαρξιακό πρόβλημα του συστήματος, το οποίο αργά αλλά σταθερά καταρρέει. Το κράτος πρόνοιας, ή όπως αλλιώς αποκαλείται, «κοινωνικό κράτος», υπήρξε αρχικά μια πολιτική που δημιουργήθηκε για να προστατεύσει τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Ωστόσο, η εξέλιξή του έχει αποδειχθεί ότι αποτελεί την κύρια αιτία για την ανεξέλεγκτη γραφειοκρατία και την δημιουργία μιας εξαρτημένης κοινωνικής υποκατηγορίας, η οποία εξαρτάται από το κράτος και τις επιδοτήσεις του.

Αυτό το μοντέλο, που υιοθετήθηκε κυρίως από τις πλουσιότερες ευρωπαϊκές χώρες, παρουσιάστηκε ως μια βιώσιμη πολυτέλεια που μπορούσε να χρηματοδοτηθεί από ισχυρές οικονομίες με αναπτυγμένο παραγωγικό τομέα. Ωστόσο, καθώς οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις επικεντρώθηκαν στο κράτος πρόνοιας χωρίς να ενισχύσουν την οικονομική ανάπτυξη και την παραγωγικότητα, το σύστημα έγινε ολοένα και λιγότερο βιώσιμο. Το κράτος πρόνοιας, αντί να εξασφαλίζει μια σταθερή ανάπτυξη, έγινε άρρηκτα συνδεδεμένο με την υπερβολική αύξηση των κρατικών δαπανών, τις οποίες οι κυβερνήσεις επιχείρησαν να καλύψουν μέσω υπερφορολόγησης και γραφειοκρατίας, αδιαφορώντας για την αποδυνάμωση του παραγωγικού τομέα.

Η κυριαρχία του αριστερού λαϊκισμού στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή έχει συντελέσει στην ενίσχυση αυτής της τάσης, με τους πολιτικούς να περιλαμβάνουν ολοένα και περισσότερα «δικαιώματα» στο δημόσιο λόγο, τα οποία με την πάροδο του χρόνου μετατράπηκαν σε βαριά κόστη για τα κράτη. Αντί να επικεντρωθούν στη δημιουργία πλούτου μέσω υγιών οικονομικών πολιτικών, οι κυβερνήσεις εστίασαν στην αύξηση των κοινωνικών επιδοτήσεων, με αποτέλεσμα να καταστραφεί ο παραγωγικός τομέας και να αυξηθεί η γραφειοκρατία, γεγονός που έχει στείλει την οικονομία σε έναν φαύλο κύκλο αδυναμίας.

Η οικονομία της Ευρωπαϊκής Ένωσης πλέον λειτουργεί με ένα αντίθετο οικονομικό μοντέλο. Οι δαπάνες για τα «δικαιώματα» και τις κοινωνικές παροχές έχουν τοποθετηθεί στο επίκεντρο των πολιτικών των κυβερνήσεων, ενώ η υγιής δημιουργία πλούτου μέσω του ιδιωτικού τομέα έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα. Ωστόσο, το κράτος πρόνοιας, ακόμα και στην καλύτερη του μορφή, είναι αποτέλεσμα του πλούτου που δημιουργεί η παραγωγική οικονομία, και όχι αιτία για την παραγωγή πλούτου. Χωρίς μια ακμάζουσα ιδιωτική οικονομία, το κράτος πρόνοιας αδυνατεί να υπάρξει με μακροπρόθεσμα βιώσιμο τρόπο.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της αποτυχίας αυτού του μοντέλου είναι η Γαλλία, η οποία έχει υποστεί δεκαετίες οικονομικής στασιμότητας και υψηλού χρέους εξαιτίας του υπερβολικού εναγκαλισμού με κοινωνικές δαπάνες που έχουν ξεπεράσει τα όρια της βιωσιμότητας. Η συνεχιζόμενη αύξηση των φόρων και των κοινωνικών δαπανών για να καλυφθούν τα ελλείμματα έχει επιφέρει κοινωνική δυσαρέσκεια και οικονομική ακινησία, δημιουργώντας έναν κύκλο φόρων και δαπανών που δεν οδηγεί σε αναπτυξιακή πορεία.

Η κατάσταση στην Ευρώπη απαιτεί επειγόντως την αναθεώρηση της οικονομικής πολιτικής, με περικοπές στους κρατικούς προϋπολογισμούς και την απομάκρυνση των περιττών δαπανών. Χωρίς αυτή την αλλαγή, τα συστήματα συνταξιοδότησης και υγειονομικής περίθαλψης δεν θα είναι βιώσιμα και η οικονομία θα παραμείνει σε στασιμότητα. Ωστόσο, κανένα πολιτικό κόμμα δεν επιθυμεί να αναλάβει την ευθύνη για αυτές τις περικοπές, καθώς χιλιάδες θέσεις εξαρτώνται από τις κρατικές δαπάνες και τις επιδοτήσεις.

Η ανάγκη για ένα πιο ισχυρό αμυντικό προϋπολογισμό παραμένει ανεκπλήρωτη, παρά την αναγνώριση της ανάγκης για μεγαλύτερη ασφάλεια στην Ευρώπη. Αντί να μειώσουν την επιρροή τους στην οικονομία, οι πολιτικοί προτιμούν να διατηρήσουν το υπάρχον σύστημα, το οποίο οδηγεί σε υψηλό πληθωρισμό και υποτίμηση του νομίσματος. Στην ουσία, το κράτος πρόνοιας στην Ευρώπη έχει εξελιχθεί σε ένα βάρος για τις επιχειρήσεις και τους φορολογουμένους, υπονομεύοντας τις δυνατότητες ανάπτυξης και ευημερίας.

Εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν επιτύχει έναν ισχυρό ιδιωτικό τομέα και βιώσιμες οικονομικές πολιτικές, θα βρεθεί αντιμέτωπη με καταστροφικές συνέπειες για το μέλλον της, αφού η συνεχής εξάρτηση από το κράτος πρόνοιας και η αποδυνάμωση της παραγωγής θα μειώσουν τις δυνατότητες ανάπτυξης και ευημερίας.

Η Ευρώπη έχει αρχίσει να βλέπει τις ΗΠΑ ως αντίπαλο, ως εχθρό

Η Ευρωπαϊκή Ένωση άρχισε να θεωρεί τις Ηνωμένες Πολιτείες αντίπαλο μετά την ομιλία του αντιπροέδρου των ΗΠΑ J.D. Vance στη Διάσκεψη για την Ασφάλεια του Μονάχου, γράφουν οι Financial Times. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, όταν ρωτήθηκε αν θεωρεί τις ΗΠΑ εχθρό μετά την καταστροφική ομιλία του Αμερικανού αντιπροέδρου στη Διάσκεψη για την Ασφάλεια του Μονάχου, ο ανώτερος Γερμανός διπλωμάτης απάντησε: «Ναι». «Αυτή ήταν μια άμεση επίθεση στην ευρωπαϊκή δημοκρατία. Είναι πλέον απολύτως σαφές ότι η Ευρώπη είναι μόνη» τόνισαν οι Financial Times.

Ο Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ J.D. Vance είπε στη Διάσκεψη για την Ασφάλεια του Μονάχου ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες αγνοούν τους πολίτες τους σαν να είναι «εκπαιδευμένα ζώα», δεν ακούν τους ψηφοφόρους και καταστέλλουν ή ακυρώνουν τις εκλογές με βάση «αδύναμες υποψίες», όπως στη Ρουμανία. Κατά τη γνώμη του, δεν είναι η Ρωσία ή η Κίνα που αποτελούν κίνδυνο για την Ευρώπη αλλά η ίδια η νοοτροπία της Ευρώπης. Οι παρευρισκόμενοι άκουσαν σιωπηλά τον Αμερικανό αντιπρόεδρο και μετά βίας τον χειροκρότησαν. Αργότερα, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Trump είπε ότι άκουσε την ομιλία του J.D. Vance και την χαρακτήρισε καλή, προειδοποιώντας την Ευρώπη να είναι προσεκτική.