Η ταινία «Καποδίστριας» αφήνει έντονη αίσθηση χαράς και ανακούφισης. Επιτέλους, μια ομάδα ανθρώπων αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με τον πρώτο πραγματικό ηγέτη του νεοελληνικού κράτους, έναν άνθρωπο ανιδιοτελή, φιλόπατρη, θεοσεβή και ικανό, που παρέλαβε αποκαΐδια και παρέδωσε κράτος. Η προσωπικότητα του Καποδίστρια αποκαλύπτεται μέσα από την κινηματογραφική αφήγηση με τρόπο που δείχνει τον ίδιο να δίνει την τελευταία του πνοή υπηρετώντας την αποστολή του.
Ο σκηνοθέτης Νίκος Σμαραγδής επικεντρώνεται στις θετικές πτυχές του χαρακτήρα του Καποδίστρια, γνωρίζοντας ότι η πλειοψηφία του κοινού, και ιδιαίτερα η νεολαία, δεν έχει γνώση του έργου του. Μέσα από την ταινία, το κοινό μαθαίνει για έναν άνθρωπο που έζησε για τις ιδέες του και όχι από αυτές, που ανέλαβε μια αποστολή αδιανόητη για πολλούς και κατάφερε να οδηγήσει τους Έλληνες από μια κατάσταση δεκαετιών υπό ξένη κυριαρχία σε ένα κράτος με υπόσταση και μέλλον. Το όραμά του, οι στρατηγικές του και η επίγνωση του κινδύνου καταγράφονται με σαφήνεια. Η αφήγηση δεν αφήνει περιθώρια αμφισημίας και δεν υπονοεί αυταπάτες.
Η ταινία συγκινεί και καθηλώνει το κοινό. Η αίθουσα ήταν γεμάτη, και οι αντιδράσεις των θεατών, τα δάκρυα και η συγκίνηση, αποδεικνύουν ότι η ιστορία του Καποδίστρια έχει τη δύναμη να συγκινεί ακόμα και σήμερα. Η συγκίνηση αυτή υπερβαίνει κριτικές και απόψεις «ειδικών», δείχνοντας ότι η δύναμη της τέχνης βρίσκεται στην ικανότητά της να μεταφέρει γνώση και συναίσθημα.
Παράλληλα, η ταινία φωτίζει τα πάθη του Καποδίστρια και τις συνωμοσίες που αντιμετώπισε. Αναδεικνύει προβλήματα διαχρονικά, όπως ο κοτζαμπασισμός και η ξενοκρατία, ενώ δείχνει την προσπάθειά του να δημιουργήσει ένα ουδέτερο κράτος σε ένα τόπο με παγκόσμια αξία. Η προσφορά του ήταν προσωπική, χρηματοδοτώντας αγαθοεργίες και υποστηρίζοντας τους δυσπραγούντες, ενώ η σύγκρουση με συμφέροντα και υποκείμενα αναδεικνύει το μεγαλείο της στάσης του. Η ταινία επιτρέπει στους θεατές να παρακολουθήσουν τις πράξεις ενός ηγέτη που εργαζόταν για την κοινωνία και όχι για τον εαυτό του.
Το φιλμ λειτουργεί ταυτόχρονα και ως ιστορικό μάθημα. Αναδεικνύει το 1821, τις διεθνείς σχέσεις της εποχής, τη γεωπολιτική ισορροπία, αλλά και τα πλεονεκτήματα και τις αδυναμίες της ελληνικής φυλής. Εξηγεί τις νοοτροπίες των ηρώων της Επανάστασης, οι οποίοι σε ορισμένα σημεία προέταξαν το προσωπικό συμφέρον έναντι του συλλογικού, χωρίς να χάνει το ακέραιο ιστορικό πλαίσιο. Η ταινία θα μπορούσε να αποτελέσει χρήσιμο εργαλείο εκπαίδευσης για μαθητές, συμβάλλοντας στην κατανόηση της εποχής και των ιδανικών που διαμόρφωσαν το σύγχρονο ελληνικό κράτος.
Το μεγαλύτερο όμως επίτευγμα της ταινίας είναι η ζωντανή ανάδειξη της προσωπικότητας του Καποδίστρια. Μέσα από τις πράξεις του, το κοινό αντιλαμβάνεται την ακεραιότητα και την αφοσίωση ενός ανθρώπου που έβαλε την Ελλάδα πάνω από τον εαυτό του. Η αφήγηση και η σκηνοθεσία δίνουν την ευκαιρία στον θεατή να βιώσει τη στιγμή και να κατανοήσει την ιστορική σημασία της παρουσίας του Καποδίστρια στη διαμόρφωση του νεότερου κράτους.
Ένα μεγάλο μπράβο αξίζει στον σκηνοθέτη, στους ηθοποιούς, στους συντελεστές της ταινίας και σε όλους όσοι συνέβαλαν στην ολοκλήρωσή της. Η ταινία «Καποδίστριας» αποδεικνύει ότι η τέχνη μπορεί να μεταφέρει ιστορία, συναίσθημα και γνώση με τρόπο που καθηλώνει και εμπνέει.
