Με διαρκώς αυξανόμενα κενά και άδεια ιατρεία σε νησιά και απομακρυσμένες περιοχές, η κυβέρνηση επιχειρεί για ακόμη μία φορά να προσελκύσει γιατρούς, αναγνωρίζοντας ότι τα μέχρι τώρα οικονομικά κίνητρα αποτυγχάνουν να δελεάσουν το ιατρικό προσωπικό να εγκαταλείψει τα μεγάλα αστικά κέντρα. Τα περιορισμένα ποσά που δίνονται σήμερα στους γιατρούς που μετακινούνται σε άγονες περιοχές κρίνονται ανεπαρκή, αφού μεγάλο μέρος τους «εξαϋλώνεται» στη φορολογία.
Ο υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης, μιλώντας σε συνέδριο, προανήγγειλε ότι μέσα στο 2026 θα θεσπιστεί ένα νέο, ενισχυμένο οικονομικό κίνητρο, το οποίο –όπως είπε– «θα κάνει τη διαφορά». Παράλληλα, αναφέρθηκε στη νέα πρόσκληση για 143 θέσεις ιατρών σε άγονες περιοχές, στοχευμένη σε ειδικότητες όπου η χώρα αντιμετωπίζει χρόνιες ελλείψεις, όπως η Δράμα που παραμένει χωρίς παθολόγους.
Ωστόσο, η πραγματικότητα στους αριθμούς είναι αμείλικτη: οι χαμηλές απολαβές οδηγούν τις προκηρύξεις σε συνεχή αδιέξοδο. Πρόσφατα το υπουργείο υποχρεώθηκε να επαναπροκηρύξει 196 μόνιμες θέσεις ΕΣΥ, αφού οι προηγούμενες προσπάθειες δεν συγκέντρωσαν κανέναν ενδιαφερόμενο. Ακόμη και τα πρόσθετα κίνητρα που προσφέρονται σε συνεργασία με την τοπική αυτοδιοίκηση, δεν φαίνεται να αντιστρέφουν το αρνητικό κλίμα.
Την ίδια ώρα, οι «άγονες» θέσεις που δεν καλύπτονται διαγράφονται από τις επόμενες κατανομές, αφαιρώντας πολύτιμους πόρους από το σύστημα υγείας και καθιστώντας επιτακτικό τον επανασχεδιασμό της πολιτικής στελέχωσης.
Το μεγαλύτερο αγκάθι παραμένει η πραγματική αξία των κινήτρων. Από τα 600 ευρώ που δίνονται μηνιαίως σε γιατρούς ειδικοτήτων με ελλείψεις, μόλις τα 240 ευρώ καταλήγουν στο πορτοφόλι τους μετά τη φορολογία. Για τις ειδικότητες χωρίς αυξημένη ζήτηση, όπου το κίνητρο περιορίζεται στα 300 ευρώ, ο γιατρός λαμβάνει τελικά μόλις 120 ευρώ. Με τέτοια «ενίσχυση», δεν είναι παράξενο που οι περισσότεροι επαγγελματίες υγείας γυρίζουν την πλάτη στις προκηρύξεις.
Η κυβέρνηση ελπίζει ότι ο νέος γύρος οικονομικών κινήτρων θα αλλάξει αυτήν την εικόνα. Μέχρι τότε, όμως, τα νησιά και οι απομακρυσμένες περιοχές θα συνεχίσουν να παλεύουν με χρόνιες ελλείψεις, που συχνά μετατρέπονται σε ζήτημα ζωής και θανάτου για τους κατοίκους τους.
