Μέτωπα σε πολιορκία: Το σύστημα Μητσοτάκη, τα μπλόκα, οι έλεγχοι και η σιωπή της Βουλής

Το κομματικό κράτος του Κυριάκος Μητσοτάκης επιχειρεί να κλείσει τα ανοιχτά μέτωπα που πιέζουν την κυβέρνηση με μεθόδους που θυμίζουν περισσότερο υπόγεια διαχείριση κρίσεων παρά θεσμική πολιτική. Στο πεδίο των αγροτικών κινητοποιήσεων, η εικόνα που βιώνουν όσοι κινούνται στις εθνικές οδούς απέχει από εκείνη που επιχειρείται να προβληθεί. Οι ίδιοι οι αγρότες έχουν καταστήσει σαφές, με δημόσιες δηλώσεις, ότι δεν προχωρούν σε πλήρη αποκλεισμό δρόμων, περιορίζοντας τις παρεμβάσεις τους σε μία λωρίδα κυκλοφορίας, ώστε να διασφαλίζεται η ελεύθερη διέλευση των πολιτών.

Ωστόσο, η πραγματική ταλαιπωρία των ταξιδιωτών προκύπτει αλλού. Με πρόσχημα την ασφάλεια και τον κίνδυνο εντάσεων, το λεγόμενο Επιτελικό Κράτος και η Αστυνομία επιλέγουν να κλείνουν κεντρικούς οδικούς άξονες, διοχετεύοντας την κυκλοφορία σε περιφερειακές οδούς και προκαλώντας κυκλοφοριακή ασφυξία. Το αποτέλεσμα είναι η συσσώρευση αγανάκτησης, όχι απέναντι στις κυβερνητικές επιλογές, αλλά απέναντι στους αγρότες και τους κτηνοτρόφους, σε μια προφανή απόπειρα ενεργοποίησης του κοινωνικού αυτοματισμού.

Καθώς αυτή η τακτική δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, όπως αποτυπώνεται και στις δημοσκοπήσεις, ακολούθησε μια δεύτερη κίνηση. Η Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων στράφηκε αιφνιδιαστικά κατά γνωστών αγροτοσυνδικαλιστών, δεσμεύοντας τραπεζικούς λογαριασμούς με κατηγορίες για καταχρήσεις ευρωπαϊκών κονδυλίων και ψευδείς δηλώσεις εκτάσεων. Το ζήτημα δεν είναι αν οι συγκεκριμένες υποθέσεις ευσταθούν ή όχι, αλλά ο χρόνος και η στόχευση των κινήσεων, τη στιγμή που οι αγρότες βρίσκονται στους δρόμους.

Η κυβέρνηση εμφανίζεται να επιδιώκει τη δημιουργία μιας βολικής αφήγησης, σύμφωνα με την οποία οι αγροτικές αντιδράσεις δεν σχετίζονται με το κόστος παραγωγής, την ενεργειακή πίεση ή την κατάρρευση του εισοδήματος στον πρωτογενή τομέα, αλλά με τον φόβο των ελέγχων. Παράλληλα, καλλιεργείται η εικόνα εσωτερικών ρηγμάτων στα μπλόκα, με αναφορές σε δήθεν διαφοροποιήσεις μεταξύ αγροτών της Βόρειας Ελλάδας και της Θεσσαλία, ενώ διακινείται ο ισχυρισμός ότι οι κινητοποιήσεις στη Θεσσαλία είναι πολιτικά καθοδηγούμενες από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Έτσι, στήνεται μια τεχνητή κρίση, με στόχο τη διάσπαση του αγροτικού μετώπου και τη μετατόπιση της συζήτησης από τα αιτήματα στην υποτιθέμενη κομματική χειραγώγηση.

Στο ίδιο μοτίβο εντάσσεται και η υπόθεση της Μαρία Καρυστιανού, η οποία, με την απόφασή της να προχωρήσει στη δημιουργία νέου πολιτικού φορέα, φαίνεται να προκάλεσε αναταραχή τόσο στο κυβερνητικό στρατόπεδο όσο και στο ευρύτερο πολιτικό σύστημα. Το μήνυμα περί τιμωρίας ενός διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος και δήμευσης περιουσιών αγγίζει πλέον όχι μόνο τους αντισυστημικούς ψηφοφόρους, αλλά και πολίτες που μέχρι πρότινος κινούνταν στον χώρο της μετριοπάθειας. Δεν περνά απαρατήρητο ότι, σχεδόν ταυτόχρονα, η ΑΑΔΕ προχώρησε σε ελέγχους στον σύλλογο συγγενών των θυμάτων των Τεμπών, μια κίνηση που εκλαμβάνεται ως προσπάθεια δημιουργίας σκιών και αποδόμησης της διοίκησης Καρυστιανού.

Την ίδια στιγμή, η απόφαση του Προέδρου της Βουλής Νικήτας Κακλαμάνης να διακοπούν οι μεταδόσεις από το κανάλι της Βουλή των Ελλήνων των συνεδριάσεων της Εξεταστικής Επιτροπής για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ ενισχύει την αίσθηση ελεγχόμενης πληροφόρησης. Το κανάλι της Βουλής, με αυξημένη τηλεθέαση, ανέδειξε το εύρος της υπόθεσης και τους πρωταγωνιστές της, προκαλώντας σαφή πολιτική φθορά στη Νέα Δημοκρατία. Η διακοπή της μετάδοσης εκλαμβάνεται ως απόπειρα φίμωσης, σε βάρος του δικαιώματος των πολιτών να παρακολουθούν τη λειτουργία των κοινοβουλευτικών επιτροπών.

Στο σύνολό τους, οι κινήσεις αυτές συνθέτουν μια εικόνα συστηματικού ελέγχου, συκοφάντησης και λογοκρισίας, με τη φορολογική διοίκηση να αξιοποιείται ως εργαλείο πίεσης και εκφοβισμού. Ένα κράτος που, αντί να απαντά πολιτικά στα αδιέξοδα που το ίδιο δημιούργησε, επιλέγει να διαχειρίζεται την κρίση μέσω μηχανισμών που βαθαίνουν τη δυσπιστία και οξύνουν το κοινωνικό ρήγμα.