Μέτωπο κυβέρνησης και με αξιωματικούς του Στρατού Ξηράς
Η κυβέρνηση, ήδη αντιμέτωπη με έντονες αντιδράσεις από τον αγροτικό τομέα, φαίνεται πως ανοίγει ένα ακόμη μέτωπο, αυτή τη φορά με τους αξιωματικούς του Στρατού Ξηράς, και ειδικά με τους αποφοίτους της ΑΣΕΙ, εξαιτίας της νέας στρατιωτικής δομής που προωθείται. Η μεταρρύθμιση φέρνει σημαντικούς περιορισμούς στην υπηρεσιακή εξέλιξη των στελεχών, παρατείνει την παραμονή τους σε κάθε βαθμό και, σύμφωνα με εκτιμήσεις από στρατιωτικούς κύκλους, η πλειονότητα των αξιωματικών θα φτάνει στο μέγιστο βαθμό του Συνταγματάρχη πριν από την αποστρατεία τους.
Η αντίδραση των αξιωματικών είναι έντονη, με πολλούς να εκφράζουν έντονη δυσαρέσκεια για την υποβάθμιση των επαγγελματικών τους προοπτικών και την αίσθηση ότι θίγονται θεμελιώδη δικαιώματα που θεωρούσαν δεδομένα στο υπηρεσιακό τους μέλλον. Η αναστάτωση αυτή εκφράζεται όχι μόνο σε προσωπικό επίπεδο, αλλά και μέσα από συζητήσεις και παρατηρήσεις εντός των μονάδων, προκαλώντας ανησυχία για την ευρύτερη συνοχή των Ενόπλων Δυνάμεων.
Κυβερνητικός αξιωματούχος αναγνώρισε ότι η λογική της μείωσης του αριθμού των αξιωματικών σε έναν μικρότερο στρατό είναι ορθή, αλλά τόνισε ότι «η πολιτική συγκυρία δεν είναι κατάλληλη για την εφαρμογή της». Η δήλωση αυτή αντανακλά τον φόβο ότι, σε μια περίοδο που οι αγρότες συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις τους, η δυσαρέσκεια των στρατιωτικών μπορεί να μετατραπεί σε ευρύτερη κοινωνική ένταση.
Το ζήτημα των προαγωγών αναμένεται να παραμείνει στο επίκεντρο τους επόμενους μήνες, καθώς αφορά χιλιάδες στελέχη και ενδέχεται να εξελιχθεί σε ένα νέο σημείο πίεσης για την κυβέρνηση, δοκιμάζοντας τις αντοχές της και την ικανότητά της να διαχειριστεί παράλληλες κρίσεις σε διαφορετικούς κοινωνικούς τομείς. Η επόμενη περίοδος θεωρείται κρίσιμη για τη διαχείριση της έντασης εντός των Ενόπλων Δυνάμεων και την αποφυγή κλιμάκωσης της αναστάτωσης.
“Αίμα, δάκρυα, και ιδρώτα”…
Ο Δένδιας μιλάει για φινλανδικό μοντέλο, αλλά το φινλανδικό μοντέλο απευθύνεται σε Φινλανδούς, ανθρώπους που διαισθάνονται στο σύνολο και έχουν βιώσει την απειλή που διαχρονικά αντιμετωπίζουν. Στην Ελλάδα, πολλοί δεν αναγνωρίζουν την απειλή, άλλοι την αγνοούν – άλλοι μάλιστα θεωρούν ότι πρέπει να συνδιαλλαγούμε και να παραδώσουμε τα πατρογονικά δικαιώματα μας για να αποφύγουμε οποιαδήποτε θυσία, ακόμα και όταν αναφερόμαστε σε οντότητες που ποτέ δεν δίστασαν να προβούν σε ακατανόμαστες βιαιοπραγίες εις βάρος οποιουδήποτε θεωρούσαν Έλληνα ή ακόμη και Χριστιανό…
Οπότε, το σκεπτικό του Δένδια (και του όποιου Δένδια) για τις όποιες αλλαγές, συγκρούεται με την κοινωνική πραγματικότητα, ασχέτως του αν πρέπει, ή όχι, να γίνουν πχ οχυρώσεις ή τι πρέπει να προμηθευτούμε, τι δόγμα θα έχουμε, πως θα τα εφαρμόσουμε, κτλ. Αυτός είναι ο ελέφαντας στο δωμάτιο της ελληνικής πραγματικότητας, αλλά κανείς επικριτής δεν αναφέρεται σε αυτό και πως μπορεί να διορθωθεί.
Η πολιτική σκοπιμότητα είναι εξάλλου το κύριο χαρακτηριστικό των περισσοτέρων παρεμβάσεων. Πάνω από όλα, μη θιχτεί ο ψηφοφόρος! Κανένας Έλληνας πολιτικός, ούτε ο κ. Δένδιας δεν θέλει να μιμηθεί τον Ουίνστον Τσόρτσιλ και να υποσχεθεί μόνο “Αίμα, δάκρυα, και ιδρώτα”. Αλλά τελικά, πρώτιστα, αυτό απαιτείται…
