Μητσοτάκης και νέο κοινωνικό συμβόλαιο για τους νέους στην ψηφιακή εποχή

Κάθε λαός είναι προϊόν της ιστορικής του διαδρομής, τόνισε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, επισημαίνοντας ότι η Ελλάδα έχει μια ξεχωριστή θέση στον κόσμο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι διεκδικεί μία αυτάρεσκη, κλειστή στον εαυτό της ελληνική ιδιαιτερότητα. Εξήγησε ότι το ελληνικό έθνος, ως οργανωμένο εθνικό κράτος, μετρά περίπου διακόσια χρόνια ζωής, ωστόσο ο ελληνισμός και η ελληνική γλώσσα διαθέτουν μία αδιάκοπη πορεία χιλιάδων ετών, η οποία συνδέει το παρελθόν με το παρόν και διαμορφώνει τη ταυτότητα της σύγχρονης κοινωνίας. Υπογράμμισε ότι έχει ιδιαίτερη σημασία η διεθνής αναγνώριση της ελληνικής γλώσσας και υπενθύμισε ότι, ύστερα από επίμονη και συντονισμένη προσπάθεια, η unesco αναγνώρισε την 9η φεβρουαρίου ως παγκόσμια ημέρα της ελληνικής γλώσσας, γεγονός που, όπως είπε, αποτελεί ηθική δικαίωση αλλά και ευθύνη για τη χώρα.

Σε άλλο σημείο της παρέμβασής του ανέφερε ότι, στην κρίσιμη στιγμή των μεγάλων διεθνών ανακατατάξεων, η Ελλάδα βρέθηκε στη «σωστή πλευρά της ιστορίας» και αυτό, όπως υποστήριξε, της πιστώθηκε σε διεθνές επίπεδο τόσο σε πολιτικό όσο και σε οικονομικό και γεωπολιτικό επίπεδο. Πρόσθεσε όμως ότι, παρά τις επιτυχίες, δεν πρέπει η κοινωνία να παραδοθεί σε μία γενικευμένη αίσθηση απαισιοδοξίας, λέγοντας ότι αντιλαμβάνεται απολύτως γιατί τα νέα παιδιά αισθάνονται σήμερα εγκλωβισμένα, χωρίς προοπτική και με την αίσθηση ότι οι ευκαιρίες είναι περιορισμένες. Γι’ αυτό, όπως τόνισε, είναι αναγκαία η οικοδόμηση ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου, το οποίο θα προσφέρει ρεαλιστική ελπίδα και συγκεκριμένη προοπτική στους νέους ανθρώπους, όχι μόνο σε επίπεδο οικονομικών δυνατοτήτων αλλά και σε επίπεδο συμμετοχής και αναγνώρισης. Διευκρίνισε ότι η διαμόρφωση αυτού του νέου συμβολαίου δεν είναι αποκλειστική δουλειά των πολιτικών, αλλά ευθύνη όλων όσοι δραστηριοποιούνται στη δημόσια σφαίρα, από τον χώρο των επιχειρήσεων και της διανόησης μέχρι τον πολιτισμό και τα μέσα ενημέρωσης.

Ο πρωθυπουργός μίλησε επίσης για την ανάγκη προσαρμοστικότητας και τόνισε ότι, στην εποχή που διανύουμε, η ικανότητα διαχείρισης του απρόοπτου αποτελεί ίσως τη σημαντικότερη αρετή. Εξήγησε ότι οι πολιτικοί εκλέγονται από τους πολίτες και ότι οι κοινωνίες καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα στους διαθέσιμους, όμως το πραγματικό ζητούμενο είναι πόσο μπορούν οι ίδιοι οι πολιτικοί να προσαρμόζονται στις νέες συνθήκες, να κατανοούν τις αλλαγές και να προηγούνται των εξελίξεων αντί να ακολουθούν απλώς τα γεγονότα. Υπογράμμισε ότι οι πολιτικοί δεν πρέπει να είναι μόνο δέκτες εξωτερικών ερεθισμάτων, αλλά και ενεργοί διαμορφωτές της πορείας της χώρας, προτείνοντας λύσεις και ανοίγοντας δρόμους σε μια περίοδο ταχύτατου μετασχηματισμού.

Ιδιαίτερη αναφορά έκανε στον ψηφιακό μετασχηματισμό του κράτους, τονίζοντας ότι η ψηφιοποίηση των διαδικασιών δεν αφορά μόνο την ταχύτητα και την ευκολία εξυπηρέτησης των πολιτών, αλλά μπορεί ουσιαστικά να μειώσει τη δυνατότητα του ρουσφετιού και των πελατειακών πρακτικών. Έφερε ως χαρακτηριστικό παράδειγμα τον οργανισμό πληρωμών και ελέγχου κοινοτικών ενισχύσεων προσανατολισμού και εγγυήσεων, αναφέροντας ότι, αν η πολιτεία καταφέρει να δημιουργήσει ένα πλήρως διαφανές και αξιόπιστο σύστημα, όπου θα πληρώνονται με ακρίβεια μόνο όσοι πραγματικά δικαιούνται ενισχύσεις, τότε αφενός θα εξασφαλιστεί δικαιοσύνη προς τους αγρότες και αφετέρου θα αφαιρεθεί από οποιονδήποτε πολιτικό η δυνατότητα να αξιοποιεί ένα στρεβλό σύστημα προς ίδιο όφελος. Παραδέχθηκε ότι υπάρχει ένα δομικό πρόβλημα στη λειτουργία του κράτους, το οποίο πρέπει πρώτα να αναγνωριστεί και στη συνέχεια να αντιμετωπιστεί με θεσμικό τρόπο.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στάθηκε ακόμη στο «τοξικό», όπως το χαρακτήρισε, περιβάλλον της δημόσιας συζήτησης, ιδιαίτερα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου, όπως είπε, η δολοφονία χαρακτήρων από ανώνυμα ή οργανωμένα τρολ του διαδικτύου λειτουργεί αποτρεπτικά για κάθε νέο άνθρωπο που θα μπορούσε να σκεφτεί τη συμμετοχή στην πολιτική. Σημείωσε ότι, σε ένα τέτοιο περιβάλλον, είναι εύλογο να αναρωτηθεί κανείς ποιος νέος, ο οποίος διαθέτει προσόντα, προοπτικές και επαγγελματικές επιλογές, θα αποφάσιζε να κερδίζει λιγότερα χρήματα από όσα θα μπορούσε στον ιδιωτικό τομέα, να μπει στη δημόσια ζωή και ταυτόχρονα να υποστεί τη βάσανο της δημόσιας διαπόμπευσης και της συνεχούς αμφισβήτησης.

Αναφερόμενος στον τρόπο που αντιλαμβάνεται ο ίδιος τον ρόλο του, υποστήριξε ότι ο διαχωρισμός ανάμεσα στον πολιτικό και τον τεχνοκράτη είναι σε μεγάλο βαθμό τεχνητός και ψεύτικος, δηλώνοντας ότι θεωρεί πως ο ίδιος ενσωματώνει και τις δύο ιδιότητες. Υπογράμμισε ότι η πολιτική χρειάζεται ανθρώπους με τεχνοκρατική επάρκεια, αλλά και με πολιτικό αισθητήριο και θάρρος να συγκρουστούν με κατεστημένα συμφέροντα, να πουν αλήθειες που δεν είναι πάντα ευχάριστες και να υπερασπιστούν μεταρρυθμίσεις που ενδεχομένως προκαλούν αντιδράσεις. Όπως είπε, αισθάνεται ικανοποιημένος γιατί κατάφερε να φέρει στη νέα δημοκρατία τεχνοκράτες, οι οποίοι στη συνέχεια εξελίχθηκαν σε πολιτικά στελέχη και ανέλαβαν θέσεις ευθύνης, αποδεικνύοντας ότι η τεχνοκρατική εμπειρία μπορεί να συνδυαστεί με πολιτική δράση. Έκλεισε τονίζοντας ότι πάντα θέλει και χρειάζεται νέους ανθρώπους, με φρέσκες ιδέες και διάθεση προσφοράς, ώστε να ανανεώνεται διαρκώς το πολιτικό δυναμικό και να διασφαλίζεται ότι το νέο κοινωνικό συμβόλαιο δεν θα μείνει μόνο στα λόγια αλλά θα βρει εφαρμογή στην πράξη.