Νέα θεραπεία με νανοσωματίδια αναζωογονεί τα χαλασμένα δόντια
Τα αυξανόμενα δεδομένα σχετικά με τις αρνητικές επιπτώσεις της χρήσης φθορίου, οδήγησαν ορισμένους να το αποφύγουν, αλλά αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να μην γνωρίζουν μια πολλά υποσχόμενη νέα εναλλακτική λύση, που κάνει ό,τι ακόμη και το φθόριο δεν μπορεί.
Πολλαπλές μελέτες έχουν δείξει ότι τα νανοπαρασκευάσματα υδροξυαπατίτη, μπορούν να αναγεννήσουν το χαλασμένο σμάλτο των δοντιών και να βοηθήσουν στην αποκατάσταση της οδοντίνης μέσα στα δόντια. Και είναι λογικό αφού ο υδροξυαπατίτης, είναι το κύριο ορυκτό που συνθέτει το σμάλτο των δοντιών, την οδοντίνη και τον συνδετικό ιστό.
Γιατί νανοϋδροξυαπατίτης;
Η οδοντική διάβρωση προκαλείται από τη χημική καταστροφή του σκληρού ιστού που αποτελεί τα δόντια. Μια διαδεδομένη πηγή οδοντικής διάβρωσης είναι η κατανάλωση ζαχαρούχων, όξινων ποτών όπως αναψυκτικά ή χυμοί φρούτων.
«Οι μηχανισμοί που εμπλέκονται στη βλάβη του σκληρού οδοντικού ιστού είναι οι προσβολές με οξύ στα εξωτερικά λίγα μικρόμετρα του σμάλτου», αναφέρει μια μελέτη Journal of Nanomaterials του 2009 . Αυτές οι επιθέσεις απιονίζουν και διαλύουν τα μέταλλα στα δόντια μας, εξηγεί.
Ο υδροξυαπατίτης, είναι ένα φυσικό ορυκτό που αποτελείται από ιόντα ασβεστίου και φωσφορικού άλατος και είναι το κύριο συστατικό του σμάλτου των δοντιών, αποτελώντας περίπου το 97 τοις εκατό του, κατά βάρος.
Ένας από τους κύριους καθοριστικούς παράγοντες της διάβρωσης των δοντιών, είναι η διαλυτότητα του υδροξυαπατίτη, πόσο εύκολα διαλύεται από ουσίες στο στόμα. «όλα τα φωσφορικά άλατα ασβεστίου, συμπεριλαμβανομένου του υδροξυαπατίτη… είναι διαλυτά σε οξέα, δηλαδή, η επιφάνεια του σμάλτου μπορεί να προσβληθεί από οξέα και να διαλυθεί μερικώς», σύμφωνα με μια ανασκόπηση του 2018, στο The Open Dentistry Journal .
Το φθόριο και ο υδροξυαπατίτης, χρησιμοποιούν διαφορετικούς μηχανισμούς για να αντιταχθούν στην αποικοδόμηση της αδαμαντίνης.
«Τα ιόντα φθορίου δημιουργούν μια επιφανειακή τροποποίηση των φυσικών κρυστάλλων απατίτη της αδαμαντίνης, αυξάνοντας τον βαθμό κρυσταλλικότητας και τη σχετική μηχανική και όξινη αντοχή τους», για να σταματήσει τη χημική διάβρωση του απατίτη από τα δόντια, σημειώνει η μελέτη Journal of Nanomaterials .
Το φθόριο τροποποιεί τη φυσική σύνθεση ορυκτών και τον βαθμό κρυσταλλικότητας των δοντιών ενώ, «από την άλλη πλευρά, η επαναμεταλλοποίηση που παράγεται από ανθρακικό-υδροξυαπατίτη, συνίσταται στην εναπόθεση ενός νέου απατιτικού ορυκτού στις διαβρωμένες γρατσουνιές της επιφάνειας του σμάλτου», συνεχίζεται.
Ο νανοσωματιδιακός υδροξυαπατίτης, δρα ως δεξαμενή των φυσικών ανόργανων αλάτων ασβεστίου και φωσφορικών των δοντιών, συμβάλλοντας στη διατήρηση της διαθεσιμότητας μιας κορεσμένης ποσότητας αυτών των ιόντων, για την προσρόφηση των δοντιών.
Σε μια ερευνητική ανασκόπηση του 2014 που δημοσιεύτηκε στο Journal of Odontostomatologic Sciences, οι ερευνητές εξηγούν, «Αυτή η ικανότητα οφείλεται στο μέγεθος των νανοσωματιδίων, τα οποία αυξάνουν σημαντικά την επιφάνεια στην οποία μπορούν να συνδεθούν οι πρωτεΐνες. Εκτός αυτού, ο νανοϋδροξυαπατίτης δρα και ως πληρωτικό, γιατί επιδιορθώνει μικρές τρύπες και κοιλότητες στην επιφάνεια του σμάλτου, μια λειτουργία που ενισχύεται από το μικρό μέγεθος των σωματιδίων που το συνθέτουν.»
Οι ομοιότητες μεταξύ του νανοϋδροξυαπατίτη και των ορυκτών που είναι εγγενείς στα δόντια, καθιστούν τον νανοϋδροξυαπατίτη εξαιρετικά βιολογικά συμβατό καθώς και μη τοξικό. Πολλαπλές μελέτες δείχνουν ότι ο νανοϋδροξυαπατίτης θεραπεύει βλάβες στο σμάλτο των δοντιών.
Στοιχεία ότι ο νανοϋδροξυαπατίτης βελτιώνει την υγεία των δοντιών
Αν και αναστρέψιμες, οι οδοντικές κοιλότητες είναι μοναδικές μεταξύ των ασθενειών, καθώς τα δόντια δεν έχουν διαθέσιμο μηχανισμό κυτταρικής επιδιόρθωσης επειδή το εξωτερικό στρώμα των δοντιών, το σμάλτο, δεν αποτελείται ούτε από κύτταρα ούτε από αιμοφόρα αγγεία. Υπό αυτή την έννοια, είναι σαν τα νύχια.
«Ωστόσο, είναι πλέον καλά αποδεδειγμένο ότι ο σχηματισμός της αρχόμενης τερηδόνας του σμάλτου, είναι μια αναστρέψιμη διαδικασία, όπου οι περίοδοι εξέλιξης εναλλάσσονται με περιόδους επαναμεταλλοποίησης. Δεδομένης της κατάλληλης αλλαγής των συνθηκών, η επαναμεταλλοποίηση μπορεί ακόμη και να γίνει η κυρίαρχη διαδικασία, οδηγώντας σε εμφανή αποκατάσταση της βλάβης», αναφέρει μια μελέτη του 2009, στο περιοδικό Biomedical Materials .
Η μελέτη συνεχίζει, για να αξιολογήσει πόσο εύκολα διαφορετικές συγκεντρώσεις νανοϋδροξυαπατίτη ήταν σε θέση να προκαλέσουν την επαναμεταλλοποίηση των δοντιών.
Κοπτήρες βοοειδών, επωάστηκαν σε όξινο διάλυμα για 72 ώρες για να δημιουργηθεί τεχνητά η τερηδόνα. Ακολούθησε επεξεργασία με ένα, πέντε, 10 ή 15 τοις εκατό διαλύματα νανοϋδροξυαπατίτη, των οποίων η οξύτητα ήταν δυναμικά προσαρμοσμένη ώστε να μοιάζει με το στοματικό περιβάλλον που βιώνει κανείς καθημερινά.
Οι ερευνητές ανέλυσαν την επιφανειακή σκληρότητα των δοντιών πριν και μετά από κάθε βήμα του πειράματος, για να προσδιορίσουν την ανάκτηση του σμάλτου, που αντιπροσωπεύεται από την ανάκτηση της επιφανειακής σκληρότητας των δοντιών.
Βρήκαν ότι όλες οι συγκεντρώσεις νανοϋδροξυαπατίτη παρήγαγαν σημαντική ανάκτηση της επιφανειακής σκληρότητας, ανάλογη με την περιεκτικότητα σε νανοϋδροξυαπατίτη της επεξεργασίας, έως και 10 τοις εκατό.
Διαλύματα θεραπειών 10 και 15 τοις εκατό, δεν παρήγαγαν καμία διαφορά στην επαναμεταλλοποίηση του σμάλτου, από το οποίο οι συγγραφείς κατέληξαν, «ένα εναιώρημα 10 τοις εκατό νανο-υδροξυαπατίτη φάνηκε να είναι η βέλτιστη συγκέντρωση για την επαναμεταλλοποίηση της πρώιμης τερηδόνας του σμάλτου. Ο νανο-υδροξυαπατίτης κατάλληλης συγκέντρωσης, θα μπορούσε επομένως να είναι ευεργετικός για την προώθηση της επαναμεταλλοποίησης με τακτική καθημερινή χρήση».
Ένα παρόμοιο πείραμα με παρόμοιο αποτέλεσμα, δημοσιεύτηκε το 2011, στο Scientific Research and Essays, στο οποίο τα εξαγόμενα δόντια βυθίστηκαν για ένα πενιχρό 5λεπτο σε μπύρα για να μειωθεί η σκληρότητα της επιφάνειας τους. Μετά από αυτή την έκθεση, τα δόντια εκτέθηκαν είτε σε διάλυμα νανοϋδροξυαπατίτη 10% είτε σε πόσιμο νερό.
Σημαντική αύξηση στη σκληρότητα της επιφάνειας, προκλήθηκε από την επεξεργασία νανοϋδροξυαπατίτη ενώ περαιτέρω μείωση, αν και όχι στατιστικά σημαντική, παρατηρήθηκε μετά την έκθεση στο πόσιμο νερό.
Οι ερευνητές παρατήρησαν, «σύμφωνα με τα αποτελέσματα της παρούσας μελέτης, μπορεί να συναχθεί το συμπέρασμα ότι το διάλυμα νανοϋδροξυαπατίτη, έχει τη δυνατότητα να αναμεταλλώσει τις διαβρωτικές βλάβες της αδαμαντίνης που προκαλούνται από την έκθεση σε αναψυκτικό μπύρας».
Η οδοντίνη αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος ενός δοντιού και είναι το ασβεστοποιημένο στρώμα κάτω από το σμάλτο και που περιβάλλει τον πολφό που φιλοξενεί τα αιμοφόρα αγγεία και τα νεύρα.
Μικροσκοπικά κανάλια, που ονομάζονται σωληνάρια οδοντίνης, διατρέχουν την οδοντίνη, από τον πολφό στο σμάλτο και μεταφέρουν θρεπτικά συστατικά και υγρά σε όλη την οδοντίνη. Η διάβρωση της αδαμαντίνης μπορεί να προκαλέσει έκθεση της οδοντίνης και των σωληναρίων οδοντίνης, που μπορεί να οδηγήσει σε οδοντική υπερευαισθησία που είναι, «μια αίσθηση που χαρακτηρίζεται από διακριτικό σύντομο, οξύ πόνο που προκύπτει από την εκτεθειμένη αυχενική οδοντίνη ως απόκριση σε διάφορα εξωτερικά ερεθίσματα που είναι τυπικά θερμικά, εξατμιστικά, απτικά, ηλεκτρικά , ωσμωτική ή χημική … όταν η οδοντίνη εκτίθεται και συμβαίνουν ερεθίσματα «σκανδάλης», το υγρό στο σωληνάριο κινείται γρήγορα, με αποτέλεσμα τη διέγερση των νεύρων του πολφού, προκαλώντας σύντομο, οξύ πόνο», σύμφωνα με μια έκθεση στο American Journal of Dentistry.
Η οδοντίνη αποτελείται από περίπου 75 τοις εκατό υδροξυαπατίτη κατά βάρος. Έτσι, οδοντιατρικοί ερευνητές, διερεύνησαν την ικανότητα των θεραπειών με νανοϋδροξυαπατίτη να κλείνουν τα εκτεθειμένα άκρα των σωληναρίων οδοντίνης προκειμένου να εξαλειφθεί η υπερευαισθησία.
Στη μελέτη American Journal of Dentistry, οι ερευνητές συνέκριναν οδοντόκρεμες που περιέχουν 10 και 15 τοις εκατό νανοϋδροξυαπατίτη, με μια τυπική οδοντόκρεμα που περιέχει φθόριο, την Colgate Regular, σε βιολογικά σχετικές συνθήκες.
Μετά από 14 και 28 χρήσεις οδοντόκρεμας, το ποσοστό των μερικώς ή τελείως αποφραγμένων (κλειστών) σωληναρίων οδοντίνης, ήταν σημαντικά μεγαλύτερο και με τις οδοντόκρεμες 10 και 15 τοις εκατό νανοϋδροξυαπατίτη, σε σχέση με την τυπική οδοντόκρεμα με φθόριο και η στιβάδα ορυκτών που εναποτέθηκε από τις οδοντόκρεμες νανοϋδροξυαπατίτη, ήταν σημαντικά μεγαλύτερη. που αφήνει η τυπική οδοντόκρεμα.
Είναι σημαντικό ότι, αυτή η ίδια μελέτη αξιολόγησε τη διαπερατότητα των σωληναρίων οδοντίνης από την ικανότητα μιας χρωστικής να διεισδύει στα εκχυλισμένα μοσχεύματα οδοντίνης.
Διαπιστώθηκε ότι και οι δύο οδοντόκρεμες με νανοϋδροξυαπατίτη, ανέστειλαν σημαντικά τη διείσδυση της βαφής στην οδοντίνη και ότι η τυπική οδοντόκρεμα με φθόριο δεν το έκανε.
«Το αποτέλεσμα αυτής της μελέτης έδειξε ότι οι οδοντόκρεμες που περιέχουν νανοϋδροξυαπατίτη, έδειξαν … αποτελεσματικότητα στην απόφραξη των σωληναρίων οδοντίνης καθώς και στην εναπόθεση στρωμάτων ιζήματος πάνω και μέσα στα σωληνάρια οδοντίνης, ενώ η τυπική οδοντόκρεμα με φθόριο… δεν ήταν αποτελεσματική ούτε από τις δύο απόψεις», ανέφεραν οι ερευνητές.
Οι ερευνητές ανέφεραν παρόμοια ευρήματα στο Journal of Dentistry .
«Διαφορετικές οδοντόκρεμες με νανο-υδροξυαπατίτη, ασκούν παρόμοιες ικανότητες για να αναμεταλλώσουν τις βλάβες του σμάλτου και της οδοντίνης. Επιπλέον, η οδοντόκρεμα με φθόριο παρουσίασε τα χαμηλότερα αποτελέσματα αναμετάλλωσης και στους σκληρούς ιστούς [οδοντίνη και σμάλτο], μαζί με αύξηση του βάθους των βλαβών»
βιβλιογραφικές αναφορές
Roveri, Ν. et al. Επιφανειακή αναμετάλλωση σμάλτου: Βιομιμητικοί νανοκρύσταλλοι απατίτη και ιόντα φθορίου Διαφορετικά αποτελέσματα. J. Nanomater. 2009 , 1–9 (2009).
Meyer, F., Amaechi, BT, Fabritius, H.-O. & Enax, J. Επισκόπηση των φωσφορικών αλάτων ασβεστίου που χρησιμοποιούνται στη βιομιμητική στοματική φροντίδα. Ανοίξτε το Dent. J. 12 , 406–423 (2018).
Pepla, E. Νανο-υδροξυαπατίτης και οι εφαρμογές του στην προληπτική, επανορθωτική και αναγεννητική οδοντιατρική: μια ανασκόπηση της βιβλιογραφίας. Αννα. Stomatol. (Ρομά). 108–114 (2014)
doi:10.11138/ads/2014.5.3.108.
Huang, SB, Gao, SS & Yu, HY Επίδραση της συγκέντρωσης νανο-υδροξυαπατίτη στην επαναμεταλλοποίηση της αρχικής βλάβης της αδαμαντίνης in vitro. Biomed. Μητήρ. 4 , 0–5 (2009).
Haghgoo, R., Abbasi, F. & Rezvani, MB Αξιολόγηση της επίδρασης του νανοϋδροξυαπατίτη σε διαβρωτικές βλάβες του σμάλτου των μόνιμων δοντιών μετά από έκθεση σε μαλακή μπύρα in vitro. Sci. Res. Essays 6 , 5933–5936 (2011).
Amaechi, BT, Mathews, SM, Ramalingam, K. & Mensinkai, PK Evaluation of Nanohydroxyapatite Containing
Toothpaste for Ocluding Dentin Tubules. Είμαι. J. Dent. 28 , 33–39 (2015).
Tschoppe, P., Zandim, DL, Martus, P. & Kielbassa, AM Αναμεταλλοποίηση σμάλτου και οδοντίνης από οδοντόκρεμες νανο-υδροξυαπατίτη. J. Dent. 39 , 430-437 (2011)
