Νηνεμία πριν την καταιγίδα: Τι κρύβει η ήσυχη 28η Οκτωβρίου

Η φετινή 28η Οκτωβρίου κύλησε χωρίς εντάσεις, πίσω όμως από τη γαλήνη των παρελάσεων διαφαίνεται ένα πιο σύνθετο σκηνικό. Μια εικόνα ηρεμίας που, όσο κι αν φαίνεται καθησυχαστική, προμηνύει κάτι βαθύτερο. Όλα εξελίχθηκαν ήρεμα κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων για την εθνική επέτειο.

Καμία ένταση, κανένα επεισόδιο, καμία εικόνα που να ταράξει την επιφανειακή νηνεμία της ημέρας. Από αυτή την άποψη, η κυβέρνηση μπορεί να αισθάνεται ικανοποιημένη. Η «προεργασία» των προηγούμενων εβδομάδων, ακόμα και μέχρι την παραμονή, φαίνεται πως απέδωσε.

Η ψήφιση της επίμαχης τροπολογίας για τον Άγνωστο Στρατιώτη, η στοχευμένη ψυχολογική πίεση, τα αυξημένα αστυνομικά μέτρα και οι διαρροές περί «λήξης της ανοχής μετά τις παρελάσεις» συνέβαλαν σε ένα κλίμα φόβου και αποτροπής κάθε αντίδρασης.

Μαζί με την παρουσία της Αστυνομίας ήρθε και η ενοχοποίηση κάθε διαφορετικής φωνής. Ο εορτασμός μετατράπηκε σε ένα αποστειρωμένο τελετουργικό, με τους πολίτες θεατές και όχι συμμέτοχους – μια συμβολική «τελετή υπακοής» πριν την επιστροφή στο σπίτι.

Υπό το κράτος του πανικού και της προληπτικής καταστολής, η κυβέρνηση δείχνει να φοβάται περισσότερο τον ίδιο τον λαό από οποιονδήποτε εξωτερικό κίνδυνο. Ο Έλληνας καλείται να αποδείξει ότι «σέβεται τα μνημεία», ενώ του αφαιρείται σταδιακά το δικαίωμα να σέβεται τον εαυτό του ως ενεργό πολίτη.

Η εξουσία ποντάρει στην κόπωση και στον φόβο, επιστρατεύοντας γνωστά πρόσωπα του δημόσιου λόγου ως διαμορφωτές συνείδησης και εργαλειοποιώντας ακόμα και γεγονότα, όπως η κηδεία του Σαββόπουλου, για να σταλεί το μήνυμα πως η διαφωνία ταυτίζεται με «ανθελληνισμό».

Η ρητορική αυτή οδηγεί στη σταδιακή δαιμονοποίηση της διαφωνίας. Όποιος εκφράζει αντίρρηση ή διαμαρτυρία παρουσιάζεται όχι μόνο ως ταραχοποιός, αλλά και ως «αντεθνικός». Εξ ονόματος ποιας πατρίδας; Της πατρίδας που οι ίδιοι οι κυβερνώντες έχουν μετατρέψει σε διεθνή καρπαζοεισπράκτορα, υποταγμένη στα κελεύσματα τρίτων.

Η φαινομενική ηρεμία αυτών των ημερών μοιάζει με τη νηνεμία πριν από την καταιγίδα, όταν όλα δείχνουν ακίνητα λίγο πριν ξεσπάσει η θύελλα. Στη κοινωνία συσσωρεύεται ενέργεια – αγανάκτηση, ανασφάλεια, αίσθημα αδικίας.

Για λίγο όλα μοιάζουν ήσυχα, όμως όσο βαθύτερη είναι η πίεση, τόσο πιο δυνατή θα είναι η έκρηξη. Το ερώτημα παραμένει αν αυτή τη φορά η καταιγίδα θα καθαρίσει τον αέρα ή θα παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά της.