Ασπρόπυργος: Σκηνές από φαρ ουέστ, ναι. Αλλά όχι σε κάποιο σινεμά, ούτε στα βάθη του Τέξας. Στην Ελλάδα του 2025. Στον Ασπρόπυργο. Εκεί όπου, όπως μαρτυρούν τα βίντεο και οι εικόνες, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια πατιέται στο χώμα και η ασφάλεια των πολιτών είναι υπόθεση προσωπικής τύχης. Το πρωί της Δευτέρας, ένας ένοπλος κουκουλοφόρος, με όπλο στο χέρι, εισβάλει σε βενζινάδικο. Δεν πρόκειται για μια “συνηθισμένη” ληστεία. Είναι κάτι βαθύτερο: είναι η στιγμή που ο πολίτης βιώνει απόλυτα μόνος την εγκατάλειψη της Πολιτείας.
Στο βίντεο που παρουσίασε το MEGA, ο δράστης –φορώντας χειρουργική μάσκα και γυαλιά ηλίου για να κρύψει τα χαρακτηριστικά του– επιτίθεται στον υπάλληλο με αγριότητα. Τον τραβάει, τον ρίχνει κάτω σαν σακί, και ύστερα τον σέρνει κυριολεκτικά, υπό την απειλή όπλου, μέσα στην επιχείρηση. Στόχος του: το ταμείο. Αλλά δεν μένει μόνο σε αυτό. Ψαχουλεύει τις τσέπες του υπαλλήλου, τον εξευτελίζει, του παίρνει το αυτοκίνητο και διαφεύγει ανενόχλητος.
Αυτό που συνέβη στον Ασπρόπυργο δεν είναι «μεμονωμένο περιστατικό». Είναι σύμπτωμα. Σύμπτωμα μιας κοινωνίας που βράζει, ενός κράτους που δεν έχει καμία παρουσία σε περιοχές όπου η παραβατικότητα αποτελεί καθημερινό καθεστώς. Οι κάτοικοι ξέρουν, βλέπουν, βιώνουν τη βία. Το ερώτημα είναι ποιος τους προστατεύει. Η απάντηση, δυστυχώς, είναι κανείς.
Η ντροπή ενός κράτους που παρακολουθεί
Πού είναι η Αστυνομία; Πού είναι η προληπτική παρουσία της Πολιτείας σε σημεία υψηλής επικινδυνότητας; Μας λένε για “ανθρωποκυνηγητό”. Πότε; Μετά το γεγονός. Πάντα μετά. Πάντα εκ των υστέρων. Όπως πάντα, η κρατική μέριμνα περιορίζεται στην καταγραφή, στις δηλώσεις, στις προαναγγελίες αυστηρότερων μέτρων που ποτέ δεν εφαρμόζονται.
Η ευκολία με την οποία ο δράστης λειτούργησε, η επιθετικότητα με την οποία συμπεριφέρθηκε, η ταχύτητα με την οποία εξαφανίστηκε – όλα δείχνουν γνώση. Δεν φοβήθηκε τίποτα. Ήξερε ότι εκεί, εκείνη την ώρα, δεν υπήρχε κανείς για να τον σταματήσει. Η Πολιτεία ήταν απούσα.
Και ο υπάλληλος; Ο απλός άνθρωπος που πήγε στη δουλειά του για να βγάλει ένα μεροκάματο; Καταλήγει καταγής, συρόμενος, ψυχολογικά διαλυμένος, θύμα όχι μόνο της βίας αλλά και της αδιαφορίας.
Δεν είναι τυχαίο ότι τέτοια περιστατικά εκτυλίσσονται σε συγκεκριμένες περιοχές. Στον Ασπρόπυργο, στο Μενίδι, στο Ζεφύρι. Εκεί που για χρόνια έχει εγκατασταθεί ένα άτυπο καθεστώς παρανομίας, με οπλισμένους περιφερόμενους, με συμμορίες, με ανομία. Εκεί που ο φόβος δεν είναι εξαίρεση, είναι κανόνας. Και όταν η Πολιτεία δεν παρεμβαίνει, η εγκληματικότητα φτιάχνει δικά της σύνορα, δικούς της νόμους, δικό της “κράτος”.
Οι πολίτες δεν ζητούν υπερβολές. Ζητούν το αυτονόητο: να μπορούν να πάνε στη δουλειά τους και να γυρίσουν στο σπίτι τους χωρίς να κινδυνεύουν να χάσουν τα πάντα από μια στιγμή στην άλλη. Αυτό δεν είναι πολυτέλεια. Είναι δικαίωμα. Και η ευθύνη για την προάσπισή του ανήκει στην Πολιτεία. Όχι στην τύχη.
Η ασφάλεια δεν είναι “πολυτελές αγαθό”. Είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της Δημοκρατίας. Αν δεν υπάρχει, όλα τα υπόλοιπα καταρρέουν. Όταν ο πολίτης ζει με τον φόβο, δεν είναι ελεύθερος. Και όταν η Πολιτεία απουσιάζει, η Δημοκρατία πληγώνεται.
Ο Ασπρόπυργος δεν είναι φαρ ουέστ. Είναι Ελλάδα. Και η Ελλάδα απαιτεί παρουσία, προστασία, σοβαρότητα.
