Οι Έλληνες δεύτεροι πιο κακοπληρωμένοι στην Ε.Ε.

Όσο κι αν η κυβερνητική επικοινωνία επιχειρεί να παρουσιάσει μια εικόνα προόδου, επενδύσεων και αύξησης των εισοδημάτων, η πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι παραμένει ζοφερή.

Τα επίσημα στοιχεία της Eurostat αποκαλύπτουν ότι ο μέσος ετήσιος μισθός στην Ελλάδα ανέρχεται σε 18.000 ευρώ, καθιστώντας τη χώρα τη δεύτερη πιο κακοπληρωμένη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πάνω μόνο από τη Βουλγαρία. Ένα «αργυρό» μετάλλιο στην ανέχεια, που καταρρίπτει το κυβερνητικό αφήγημα περί «ισχυρής οικονομίας» και «ευρωπαϊκής σύγκλισης».

Για το έτος 2024, ο μέσος ετήσιος μισθός πλήρους απασχόλησης στην Ε.Ε. ανήλθε σε 39.800 ευρώ, αυξημένος κατά 5,2% σε σχέση με τα 37.800 ευρώ του 2023. Η Ελλάδα, ωστόσο, παραμένει πολύ κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, με τους εργαζομένους να δυσκολεύονται να καλύψουν ακόμη και τις βασικές τους ανάγκες.

Η εκτόξευση των τιμών σε τρόφιμα, ενέργεια και ενοίκια έχει συνθλίψει την αγοραστική δύναμη των νοικοκυριών. Παράλληλα, οι αυξήσεις στους μισθούς είναι μηδαμινές ή ανύπαρκτες, με αποτέλεσμα η καθημερινότητα των πολιτών να θυμίζει ακόμα τα πιο δύσκολα χρόνια της οικονομικής κρίσης.

Η κυβέρνηση επιλέγει να εστιάζει σε μακροοικονομικούς δείκτες –όπως η αύξηση του ΑΕΠ ή η μείωση της ανεργίας– ωστόσο η ποιότητα ζωής των εργαζομένων δεν ακολουθεί. Πίσω από τους αριθμούς κρύβεται μια κοινωνία εξαντλημένη, που βλέπει το εισόδημά της να εξανεμίζεται πριν καν τελειώσει ο μήνας.

Αντί για μια ουσιαστική αναδιάρθρωση της αγοράς εργασίας και αύξηση των πραγματικών μισθών, εφαρμόζονται προσωρινά επιδόματα και μέτρα ανακούφισης που δεν αντιμετωπίζουν τη ρίζα του προβλήματος. Το αποτέλεσμα είναι η διεύρυνση των ανισοτήτων και η σταδιακή φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης.

Η εικόνα της ελληνικής οικονομίας απέχει από αυτήν των ανεπτυγμένων ευρωπαϊκών χωρών. Με τους μισθούς καθηλωμένους και το κόστος ζωής να αυξάνεται διαρκώς, η χώρα δεν μπορεί να θεωρείται «ισχυρή». Αντιθέτως, οι συνθήκες θυμίζουν εποχές Μνημονίων: χαμηλά εισοδήματα, περιορισμένη κατανάλωση και διαρκής ανασφάλεια.

Χωρίς γενναίες παρεμβάσεις στην αύξηση των μισθών και στη μείωση του κόστους διαβίωσης, η «ανάπτυξη» θα παραμείνει μια λέξη χωρίς αντίκρισμα για την πλειονότητα των πολιτών.