Δισεκατομμύρια φεύγουν, μισθοί μένουν πίσω

Την ώρα που η κυβέρνηση μιλά για «ανάπτυξη», «αύξηση της απασχόλησης» και «ισχυρή οικονομία», τα επίσημα δεδομένα σκιαγραφούν μια εντελώς διαφορετική εικόνα: H Ελλάδα εξελίσσεται σε χώρα καθαρής εξαγωγής εισοδήματος, με δισεκατομμύρια ευρώ να εγκαταλείπουν κάθε χρόνο την οικονομία, αφήνοντας πίσω χαμηλούς μισθούς, αναιμική κατανάλωση και μια κοινωνία χωρίς ορίζοντα.

Την τελευταία τριετία, τα προσωπικά εμβάσματα που αποστέλλονται από την Ελλάδα προς το εξωτερικό αυξήθηκαν πάνω από 30%, ξεπερνώντας κατά πολύ τα ποσά που εισρέουν στη χώρα από Έλληνες του εξωτερικού. Με απλά λόγια, μπαίνουν λιγότερα και φεύγουν περισσότερα, την ώρα που το κυβερνητικό αφήγημα επιμένει να αγνοεί το πρόβλημα.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, το ισοζύγιο προσωπικών εμβασμάτων της Ελλάδας ήταν το 2024 από τα πιο ελλειμματικά σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση, με έλλειμμα 1,27 δισ. ευρώ ή 0,5% του ΑΕΠ, αυξημένο αισθητά σε σχέση με τα 0,95 δισ. ευρώ δύο χρόνια νωρίτερα. Δεν πρόκειται για συγκυριακή απόκλιση, αλλά για καθαρή επιδείνωση που αποτυπώνει μια βαθιά δομική αδυναμία της οικονομικής πολιτικής.

Η Ελλάδα κατατάσσεται δίπλα σε χώρες όπως η Μάλτα, η Κύπρος και το Βέλγιο, με τη διαφορά ότι αυτές διαθέτουν πολύ ισχυρότερες οικονομικές βάσεις. Την ίδια στιγμή, χώρες με μικρότερη οικονομική ισχύ, όπως η Κροατία, η Βουλγαρία και η Πορτογαλία, εμφανίζουν καθαρά πλεονάσματα, αποδεικνύοντας ότι η διαρροή εισοδήματος δεν είναι αναπόφευκτη αλλά αποτέλεσμα πολιτικών επιλογών.

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, οι εκροές εμβασμάτων ανήλθαν στα 52,1 δισ. ευρώ έναντι εισροών μόλις 14,8 δισ. ευρώ. Για μια χώρα όμως με ασθενή παραγωγική βάση, περιορισμένη αποταμίευση και χαμηλή εσωτερική κατανάλωση, κάθε δισεκατομμύριο που φεύγει συνιστά σοβαρό πλήγμα. Κι εδώ εντοπίζεται η πολιτική ευθύνη: Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε χώρο φθηνής εργασίας και προσωρινής παραμονής, χωρίς στρατηγική ώστε το εισόδημα που παράγεται να παραμένει, να επενδύεται και να κυκλοφορεί εντός της χώρας.

Απουσιάζουν κίνητρα επανεπένδυσης, ουσιαστικές πολιτικές ένταξης με οικονομικό βάθος, μηχανισμοί αποταμίευσης και ένα συνεκτικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης. Το μόνο που λειτουργεί είναι μια οικονομία που παράγει εισόδημα για να το βλέπει να φεύγει.

Την ίδια στιγμή, οι συνέπειες είναι ορατές: Οι εργαζόμενοι παραμένουν εγκλωβισμένοι σε χαμηλούς μισθούς, η κατανάλωση ασφυκτιά, η μικρομεσαία οικονομία στεγνώνει και η κοινωνία φορολογείται για να καλύπτει τα κενά. Κι όμως, το κυβερνητικό αφήγημα συνεχίζει να μιλά για «επιτυχία».

Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη: Η Ελλάδα παράγει πλούτο που δεν καρπώνεται, φιλοξενεί εργασία χωρίς να κρατά αξία και βλέπει την οικονομία της να αιμορραγεί, ενώ το πολιτικό σύστημα καταφεύγει σε στατιστικά τρικ και επικοινωνιακές φούσκες. Και όσο αυτή η πραγματικότητα δεν αναγνωρίζεται, δεν θα αυξάνεται η ανάπτυξη, αλλά τα δισεκατομμύρια που φεύγουν, αφήνοντας πίσω μια χώρα φτωχότερη, πιο ευάλωτη και χωρίς έλεγχο στο ίδιο της το εισόδημα.