Όμηρος του Κτηματολογίου για το ίδιο του το σπίτι

Μία πρωτοφανή δικαστική ταλαιπωρία βιώνει πολίτης που, λόγω παράλειψης δήλωσης ποσοστού 43% της ιδιοκτησίας του στο Κτηματολόγιο, βρέθηκε αντιμέτωπος με το Ελληνικό Δημόσιο, καθώς το συγκεκριμένο τμήμα του διαμερίσματος καταχωρίστηκε ως «αγνώστου ιδιοκτήτη». Ο ίδιος αναγκάστηκε να προσφύγει στη Δικαιοσύνη ζητώντας την αναγνώριση της κυριότητάς του επί του 43% εξ αδιαιρέτου, τη στιγμή που για το υπόλοιπο 57% αναγνωριζόταν κανονικά ως νόμιμος ιδιοκτήτης.

Παρά το γεγονός ότι το Δημόσιο ουδέποτε διεκδίκησε το ακίνητο, ούτε ανακάλεσε το παραχωρητήριο, η υπόθεση εξελίχθηκε σε μακρόχρονη δικαστική διαμάχη, με το αρμόδιο υπουργείο να επιμένει σε διαδικαστικές κινήσεις που στην πράξη οδηγούν σε αφαίρεση σημαντικού μέρους της περιουσίας του πολίτη. Αν και η εμπλοκή του Δημοσίου θα μπορούσε να περιοριστεί σε μία τυπική παράσταση, η υπόθεση οδηγήθηκε στο Εφετείο, το οποίο τελεσίδικα δικαίωσε τον ιδιοκτήτη, κρίνοντας ότι η εγγραφή του 43% ως αγνώστου ιδιοκτήτη δεν ανταποκρινόταν στην πραγματική και νομική κατάσταση και αναγνωρίζοντάς τον ως πλήρη κύριο του ακινήτου.

Ωστόσο, η δικαστική περιπέτεια δεν έλαβε τέλος. Παρά το ότι δεν υπήρχε νομική υποχρέωση, το Ελληνικό Δημόσιο κατέθεσε αίτηση αναίρεσης, οδηγώντας την υπόθεση στον Άρειο Πάγο. Με την κίνηση αυτή, ο πολίτης βρίσκεται αντιμέτωπος με νέα, δυσβάσταχτα έξοδα και υποχρεώνεται να αποδείξει εκ νέου δικαίωμα που έχει ήδη αναγνωριστεί από ανώτερο δικαστήριο, παραμένοντας εγκλωβισμένος σε μία διαδικασία χωρίς ουσιαστικό αντικείμενο.

Το διαμέρισμα, επιφάνειας περίπου 80 τετραγωνικών μέτρων στον Ταύρο, είχε παραχωρηθεί το 1964 κατά πλήρη κυριότητα στον πατέρα του σημερινού ιδιοκτήτη από τη Διεύθυνση Αποκατάστασης Προσφύγων του τότε υπουργείου Κοινωνικής Πρόνοιας. Το παραχωρητήριο είχε μεταγραφεί νόμιμα στο Υποθηκοφυλακείο και το ακίνητο αποτέλεσε επί δεκαετίες την κύρια κατοικία της οικογένειας.

Παρά τα σαφή αυτά δεδομένα, η υπόθεση παραμένει ανοιχτή, με την εκκρεμή κρίση του Αρείου Πάγου να αποκτά ευρύτερη σημασία, καθώς καλείται να κρίνει αν η κτηματολογική νομοθεσία θα συνεχίσει να λειτουργεί ως πεδίο ατέρμονων τυπικών ενστάσεων ή αν θα τεθούν σαφή όρια στην άσκηση ενδίκων μέσων από το Δημόσιο, όταν απουσιάζει προφανώς οποιοδήποτε πραγματικό δημόσιο συμφέρον.