Χτες, καθώς πήγαινα να πάρω το τραμ από τη στάση Παναγίτσα στο Παλαιό Φάληρο, τράβηξα τη φωτογραφία που βλέπετε παραπάνω. Λίγες ώρες πριν, στην οδό Αχιλλέως και Αφροδίτης, ένας 60χρονος άντρας, ιδιοκτήτης του μικρού καταστήματος Προ Πο, είχε δολοφονηθεί άγρια για λίγα ευρώ.
Μετά τη δολοφονία, η ζωή στην περιοχή φαινόταν να συνεχίζεται κανονικά. Τα γύρω καταστήματα, όπως το παλαιοπωλείο και το ρολογάδικο, λειτουργούσαν όπως συνήθως και οι άνθρωποι, χωρίς να δείχνουν ανησυχία, περίμεναν αργόσχολοι για το επόμενο τραμ. Το κατάστημα του θύματος ήταν κλειστό, με λίγα λουλούδια και κεριά να “στολίζουν” την πρόσοψή του. Η ειρωνεία; Η ψηφιακή διαφήμιση του καταστήματος, αξίας 24 εκατομμυρίων ευρώ, συνέχιζε να αναβοσβήνει, δίνοντας την αίσθηση ότι το μαγαζί θεωρούνταν τυχερό, σε αντίθεση με τον άτυχο ιδιοκτήτη του, του οποίου η κηδεία θα γινόταν την επόμενη μέρα.
Και μετά; Η ζωή συνεχίζεται, όπως πάντα, στον πολυσύχναστο δρόμο που περνάω καθημερινά εγώ και η κόρη μου, η οποία είναι μαθήτρια. Από καθαρή τύχη, δεν ήμουν παρών στη σκηνή της δολοφονίας. Θα συνεχιστούν όλα όπως πριν, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, σαν να μην είχε χαθεί έτσι απλά και χωρίς λόγο μια ζωή. Και αυτό είναι ανατριχιαστικό για όλους μας. Έχουμε φτάσει στο σημείο να το αποδεχόμαστε, να πιστεύουμε ότι έτσι είναι τα πράγματα και δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, ότι δεν φταίει κανείς.
Και, τελικά, πράγματι δεν φταίει κανείς! Παρά το γεγονός ότι το σημείο όπου έγινε η δολοφονία είναι μόλις 300 μέτρα από το αστυνομικό τμήμα του Παλαιού Φαλήρου, και παρά τις συνεχείς διακηρύξεις της πολιτείας ότι ζούμε σε μια ασφαλή χώρα, ότι η εγκληματικότητα είναι υπό έλεγχο και ότι οι αρχές μας προστατεύουν, η πραγματικότητα παραμένει η ίδια. Και μετά; Όλα θα συνεχιστούν όπως πριν. Τα γύρω καταστήματα θα περιμένουν πελάτες, κι εμείς θα περιμένουμε το τραμ που περνάει κάθε δέκα λεπτά. Ακόμη και το κατάστημα του θύματος θα ξανανοίξει, ίσως με νέο ιδιοκτήτη. Αυτό δείχνει ότι έχουμε τόσο εξοικειωθεί με τη βία και την εγκληματικότητα, που θεωρούμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι’ αυτό. Και αυτό είναι το πιο τρομακτικό: το γεγονός ότι έχουμε γίνει ανυπεράσπιστοι και εξηλιθιωμένοι, σαν άβουλα πρόβατα λίγο πριν τη σφαγή. Και αυτό είναι πολύ πιο πραγματικό από ό,τι θέλουμε να πιστεύουμε.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Μήπως ελπίζω σε κάποια αντίδραση, είτε συλλογική είτε ατομική; Μήπως προσδοκώ να διαμαρτυρηθούμε ως γείτονες στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής; Όχι. Σε καμία περίπτωση. Απλώς γράφω ένα θλιβερό, αφελές ελεγείο στη μνήμη ενός ανθρώπου που μάλλον γρήγορα θα ξεχαστεί, γιατί αυτό είναι πιο βολικό για όλους μας.
Υ.Γ. Προσωπικά, εύχομαι και ελπίζω να χάσω τη ζωή μου σε κάποιο τροχαίο ατύχημα από τους χιλιάδες αχαλίνωτους οδηγούς που κυκλοφορούν εκεί έξω, και όχι από μια δολοφονία στην πόρτα του σπιτιού μου. Δεν είναι καθόλου αξιοπρεπές να πεθάνεις έτσι.
