Ήδη από τον ιούνιο του 2024 ο Αλέξης Τσίπρας είχε καταθέσει την άποψή του για το πώς πρέπει να κινηθούν οι Προοδευτικές Δυνάμεις στην Ευρώπη και την Ελλάδα, θέτοντας κατά την πρώτη εκδήλωση του ινστιτούτου του την πρόταση «να συμφωνήσουμε σε ένα κοινό μίνιμουμ πλαίσιο αξόνων για τη διακυβέρνηση της Ε.Ε. Την επόμενη πενταετία και να συγκροτήσουμε ενιαία πολιτική ομάδα, με συνομοσπονδιακούς όρους, στο επόμενο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο». Σε κατοπινές του παρεμβάσεις επανήλθε με τη φράση ότι «πρέπει να μάθουμε πρόσθεση και πολλαπλασιασμό και να αφήσουμε τη διαίρεση και την αφαίρεση», μεταφράζοντάς την σε προτροπή συνεργασίας υπό ένα κοινό πρόγραμμα και ενιαίο πολιτικό άξονα. Οι τοποθετήσεις αυτές σκιαγραφούν τη μορφή που θεωρεί ως ενδεδειγμένη λύση για το προοδευτικό στρατόπεδο, δηλαδή τη δημιουργία ενός Νέου Φορέα με σαφές πολιτικό πρόγραμμα, κάτω από τον οποίο θα συνταχθούν υπάρχουσες δυνάμεις αλλά και νέα σχήματα ώστε να επιτευχθεί το καλύτερο δυνατό πολιτικό αποτέλεσμα.
Μετά τις τελευταίες παρεμβάσεις του γίνεται σαφές ότι ο ίδιος εκτιμά πως μπορεί να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό και ιδιαίτερο ηγετικό ρόλο, καθώς οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν «κρίση προσώπων» στον χώρο αριστερά του κέντρου, με κανέναν από τους σημερινούς επικεφαλής να μην συγκεντρώνει ισχυρή στήριξη και τον πρώην πρωθυπουργό να λαμβάνει θετικές γνώμες από ψηφοφόρους διαφορετικών κομμάτων. Στις ίδιες έρευνες καταγράφεται ότι όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα που κινούνται στον προοδευτικό χώρο ή προέρχονται από τη μήτρα του Σύριζα θα επηρεαστούν από μια κίνηση Τσίπρα, γεγονός που υποχρεώνει τις ηγεσίες τους να λάβουν θέση είτε θωρακίζοντας τα εσωτερικά τους όρια είτε δείχνοντας ότι η προοπτική αυτή τις αφορά άμεσα.
Μια επανενεργοποίηση του Αλέξη Τσίπρα αφορά πρωτίστως τον ίδιο τον Σύριζα, στον οποίο ο Πρώην Πρωθυπουργός είναι βουλευτής, με τον Σωκράτη Φάμελλο να εμφανίζεται πιο δεκτικός σε αυτή την προοπτική, δηλώνοντας σε συνέντευξή του ότι «δεν θα απαγόρευε κανείς, ίσα ίσα θα επεδίωκε, να υπάρχει ενεργότατη συμμετοχή, ιδιαίτερα του Αλέξη Τσίπρα», ενώ πρόσθεσε πως απαιτούνται «μία ή πολλές πρωτοβουλίες» για την κοινή παρουσία ενός προοδευτικού ψηφοδελτίου και μιας συνεκτικής προοδευτικής απάντησης. Παράλληλα επιχείρησε να παρουσιάσει μια πιθανή πρωτοβουλία του πρώην πρωθυπουργού ως συμβατή με τις πολιτικές αποφάσεις και προτεραιότητες του Σύριζα, υπογραμμίζοντας ότι υπάρχει ανάγκη πρωτοβουλιών που αποδεικνύουν πως «αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει το συντομότερο», ότι «είναι καταστροφική» και ότι απαιτείται προοδευτική απάντηση, όπως έχει αποφασίσει το συνέδριο του Σύριζα ΠΣ.
Στον αντίποδα, ο Νίκος Ανδρουλάκης επέλεξε να κρατήσει αποστάσεις παρουσιάζοντας το ζήτημα ως «εσωκομματικό θέμα του Σύριζα», ενώ προχώρησε ένα βήμα παραπέρα ταυτίζοντας στο θεσμικό πεδίο και στα αποτελέσματα της πολιτικής για τη δικαιοσύνη και το ύφος εξουσίας τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Αλέξη Τσίπρα. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία σύμφωνα με έρευνες θα δεχθεί ισχυρές απώλειες αν υπάρξει κίνηση από τον Πρώην Πρωθυπουργό, έχει επιλέξει υψηλούς τόνους, μιλώντας για «λαγούμια» και κατηγορώντας τον ότι τον ενδιαφέρουν «τα φράγκα της εξουσίας», σε μια προσπάθεια να περιχαρακώσει το εκλογικό της ακροατήριο. Η Νέα Αριστερά δείχνει στάση αναμονής και ισορροπίας, με τον Αλέξη Χαρίτση να αναγνωρίζει ότι η διακυβέρνηση τσίπρα άφησε θετικό αποτύπωμα σε μια σειρά πεδίων, επισημαίνοντας όμως σοβαρά στρατηγικά λάθη και θέτοντας ως προτεραιότητα την προγραμματική πρόταση του προοδευτικού χώρου, προειδοποιώντας ότι η λογική της «προσωπολατρείας» οδήγησε σε οδυνηρές καταστάσεις.
Συνολικά αναδύεται το περίγραμμα μιας πολιτικής πρωτοβουλίας που στοχεύει στη συγκρότηση ομόσπονδου σχήματος με κοινό πρόγραμμα και ενιαία εκπροσώπηση στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, υπό ηγετικό ρόλο του Αλέξη Τσίπρα, με τις κινήσεις και τις τοποθετήσεις των υπολοίπων παικτών του προοδευτικού χώρου να καθορίζουν το εύρος των συμμαχιών, την εσωτερική συνοχή του Σύριζα και το ενδεχόμενο διαμόρφωσης ενός νέου συσχετισμού δυνάμεων αριστερά του κέντρου.
