«Όταν έχουν περάσει πέντε λεπτά και δεν έχεις ζητήσεις ακόμα ένα δισ. δολάρια» ήταν η χιουμοριστική ανάρτηση του Έλον Μασκ, που συνοδεύονταν από μία χαρακτηριστική φωτογραφία του Ουκρανού προέδρου Ζελένσκι, ανάρτηση που προκάλεσε την οργή του Κιέβου που τον κατηγόρησε πως διασπείρει «φιλορωσική προπαγάνδα». Την ίδια στιγμή το Politico, επικαλούμενο έκθεση του State Department, επεσήμανε πως η κυβέρνηση Μπάιντεν «ανησυχεί περισσότερο για την διαφθορά στην Ουκρανία, από ό,τι παραδέχεται δημοσίως».

Οι δε εξελίξεις στο αμερικανικό Κογκρέσο είναι καταιγιστικές. Προκειμένου να αποφευχθεί το shutdown, οι Ρεπουμπλικάνοι ενέκριναν το νομοσχέδιο βραχυπρόθεσμης χρηματοδότησης, υπό τον όρο να μην δοθεί άλλη βοήθεια στην Ουκρανία, μέχρι τον Νοέμβριο. Παρόλα αυτά, ο βουλευτής της δεξιάς πτέρυγας των Ρεπουμπλικάνων, Ματ Γκετζ, κατέθεσε πρόταση μομφής κατά του προέδρου του Σώματος (που προέρχεται από τους Ρεπουμπλικάνους) Κέβιν Μακάρθι, κατηγορώντας τον πως σύναψε μυστική συμφωνία με τον Μπάιντεν για να συνεχιστεί η βοήθεια στην Ουκρανία, εν κρυπτώ!

Επιπλέον, οι ομιλίες τύπου Τσώρτσιλ του Ζελένσκι έχουν αρχίσει να προκαλούν αδιαφορία και πολλά προβλήματα. Ο διεθνής Τύπος σχολίασε τα άδεια καθίσματα κατά την ομιλία του, στην Ολομέλεια των Ηνωμένων Εθνών, επισημαίνοντας πως «ο πρόεδρος του πολέμου δεν είναι πια συναρπαστικός». Στον Καναδά προκλήθηκε πολιτική κρίση, όταν αποκαλύφθηκε πως η Βουλή τίμησε έναν Ουκρανό βετεράνο των Waffen SS, σε τελετή παρουσία του ίδιου του Ζελένσκι. Την ίδια στιγμή η Πολωνία διέκοψε την στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία, ενώ το ίδιο αναμένεται να πράξει η Σλοβακία μετά την νίκη του φιλορώσου Ρόμπερτ Φίτσο.

Αρχικά, στον πόλεμο δι’ αντιπροσώπου η Ουάσιγκτον είχε βρει στο πρόσωπο του Ζελένσκι, τον καταλληλότερο εκφραστή της πολιτικής της. Ταλαντούχος ηθοποιός, αλλά άπειρος πολιτικός, είναι εύκολα διαχειρίσιμος. Ο Ουκρανός πρόεδρος, εμμένει στην συνέχιση του πολέμου, αιτούμενος μεγάλα ποσά οικονομικής και στρατιωτικής βοήθειας, γνωρίζοντας πως η συνθηκολόγηση σημαίνει παραχώρηση εδαφών (όπως έχει ειπωθεί ακόμα και από αξιωματούχους του ΝΑΤΟ). Η υπεράσπιση αρχών, όπως η κυριαρχία και η ελευθερία, είναι κατανοητή. Όμως, ένας συμβιβασμός προϋποθέτει και υποχωρήσεις, κάτι που δεν διαφαίνεται από πλευράς Κιέβου. Θυμίζουμε πως ο Ζελένσκι άνοιξε ένα “παράθυρο” για διαπραγματεύσεις σχετικά με την Κριμαία, μόλις τον περασμένο Αύγουστο, ενώ η ουκρανική αντεπίθεση είχε ήδη “βαλτώσει”.

Ποιος είναι ο Ζελένσκι

Πριν απαντήσουμε στο αν θα μπορούσε να αποτραπεί ο πόλεμος στην Ουκρανία, θα προχωρήσουμε σε μία αναδρομή στην πορεία του Ζελένσκι. Γεννήθηκε το 1978 σε μία μη θρησκευόμενη εβραϊκή οικογένεια στην πόλη Κριβί Ριχ, μια βιομηχανική ρωσόφωνη πόλη στο κέντρο της Ουκρανίας. Ο παππούς του πολέμησε με τον Κόκκινο Στρατό στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα τρία αδέλφια του παππού του, θανατώθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί. Η οικογένειά του ήταν αστική. Πήρε το πτυχίο Νομικής, αλλά δεν άσκησε το επάγγελμα. Είχε ήδη ανακαλύψει το πάθος του στην υποκριτική.

Με τη στροφή του στην πολιτική ακολούθησε μία πρωτόγνωρη συμπεριφορά, με αποτέλεσμα να εκτοξευθεί η δημοφιλία του. Ο Ζελένσκι κυκλοφορούσε, χωρίς σωματοφύλακες. Οδηγούσε το ποδήλατό του στο Κίεβο, φορώντας κοστούμι. Αρνήθηκε να πληρώσει τηλεοπτικές διαφημίσεις. Αναρτούσε βίντεο στο διαδίκτυο και απαντούσε ο ίδιος στα μηνύματα που του έστελναν στα σόσιαλ μίντια. Επισκεπτόταν μπαρ και καφετέριες, έμπαινε στα πανεπιστήμια, στο μετρό μιλούσε και αγκάλιαζε τον κόσμο.

Εξελέγη πρόεδρος το 2019 με 73% για να απαλλάξει την χώρα από τη διαφθορά και λόγω των υποσχέσεων του ότι θα σταματήσει τις εχθροπραξίες στο Ντονμπάς. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του, ο Ζελένσκι υποστήριξε την ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, αλλά, παρά τις υποσχέσεις του, δεν προχώρησε ποτέ σε σχετικό δημοψήφισμα. Αναφέρονταν συνεχώς στην προοπτική ένταξης της Ουκρανία στο ΝΑΤΟ, παραβλέποντας τις αντιδράσεις της Μόσχας, σε ένα ζήτημα “κόκκινη γραμμή” για την ίδια.

Λίγους μήνες μετά την εκλογή του, σε δημοσκόπηση οι μισοί ερωτηθέντες απάντησαν ότι ο Ζελένσκι ήταν κατώτερος των προσδοκιών τους. Το συντριπτικό 71,3% δήλωνε ότι η χώρα είναι προς λάθος κατεύθυνση. Όταν άρχισε ο πόλεμος, ο Ζελένσκι, που είχε ήδη αρχίσει διώξεις κατά των αντιπάλων του, δεν ήταν πλέον δημοφιλής. Μετά από το Μαϊντάν παρεισέφρησαν στην Ουκρανία δυτικοί θεσμοί (το ΔΝΤ, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης, ο ΠΟΕ, η ΕΕ κτλ). Ποτέ πριν στην Ουκρανία δεν είχαν διοριστεί ξένοι πολίτες σε κορυφαίες υπουργικές θέσεις.

Το 2014, η Natalie Jaresko, Αμερικανίδα πολίτης, διορίστηκε υπουργός Οικονομικών. Ο Aivaras Abromavicius, Λιθουανός πολίτης, έγινε υπουργός Οικονομίας και Εμπορίου. Ο Alexander Kvitashvili, Γεωργιανός πολίτης, υπουργός Υγείας. Το 2016, η Ulana Suprun, Αμερικανίδα πολίτης, διορίστηκε υπηρεσιακή υπουργός Υγείας. Περιττό να πούμε ότι όλοι αυτοί οι διορισμοί προέκυψαν από συστάσεις των δυτικών θεσμών!

Ζελένσκι και αντιπολίτευση

Με την ανάληψη της εξουσίας, ο Ζελένσκι προχώρησε σε αντιδημοκρατικές ενέργειες. Τον Φεβρουάριο 2021, τα πρώτα τρία αντιπολιτευόμενα τηλεοπτικά κανάλια έκλεισαν. Ένα άλλο αντιπολιτευτικό κανάλι το Nash απαγορεύτηκε στις αρχές του 2022, πριν από την έναρξη του πολέμου. Μετά το ξέσπασμα του πολέμου, τον Μάρτιο 2022, συνελήφθησαν δεκάδες ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι και μπλόγκερ.

Τον Απρίλιο, τηλεοπτικά κανάλια της Δεξιάς (Channel 5 και Pryamiy) έκλεισαν επίσης. Στις 19 Μαΐου 2021, η κυβέρνησή του είχε εγκρίνει σχέδιο δράσης για την προώθηση της ουκρανικής γλώσσας σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής (σύμφωνα με τον νόμο Ποροσένκο). Οι υποστηρικτές του Ζελένσκι ισχυρίζονται ότι όλες οι συλλήψεις και απαγορεύσεις συνδέονται με τον πόλεμο, ενώ το πρώτο κλείσιμο ΜΜΕ έγινε ένα χρόνο πριν από τη ρωσική εισβολή!

Το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας χρησιμοποιήθηκε από τον Ζελένσκι το 2021 για να επιβάλει κυρώσεις σε πολιτικούς του αντιπάλους. Μεταξύ των πρώτων στους οποίους επιβλήθηκαν κυρώσεις, ήταν δύο βουλευτές του αντιπολιτευόμενου κόμματος “For Life”, ο Victor Medvedchuk (που αργότερα συνελήφθη και προβλήθηκε στην τηλεόραση με το πρόσωπό του χτυπημένο) και ο Taras Kozak. Το Μάρτιο 2022, 11 αντιπολιτευόμενα κόμματα τέθηκαν εκτός λειτουργίας. Νόμιμα παραμένουν μόνο τα ακροδεξιά κόμματα που συγκυβερνούν, κατέχοντας καίριες θέσεις στον κρατικό μηχανισμό.

Το φθινόπωρο του 2014, το Τάγμα Αζόφ, που κατηγορείται για μαζικές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, ενσωματώθηκε στην Εθνοφρουρά της Ουκρανίας. Ο δε Ζελένσκι, που το τελευταίο διάστημα προχωρά σε μαζικές αποπομπές και συλλήψεις κρατικών αξιωματούχων για να κατευνάσει τις δυτικές ανησυχίες για την εκτεταμένη διαφθορά, έχει απορρίψει αιτιάσεις δυτικών αξιωματούχων να προχωρήσει σε εκλογές.

Προς την σύγκρουση

Από την έναρξη της εισβολής και το Κρεμλίνο έχει επιταχύνει την εκστρατεία κατά της αντιπολίτευσης. Δημοσιογράφοι βρίσκονται αντιμέτωποι με πολυετείς ποινές κάθειρξης για τη δημοσίευση “ψευδών ειδήσεων”, σχετικά με την “ειδική στρατιωτική επιχείρηση”. Ο Πούτιν υποστηρίζει πως ήθελε να βάλει τέλος στο δυτικό σχέδιο μετατροπής της Ουκρανίας σε “αντιρωσική” χώρα. Προηγουμένως, υπολόγιζε στις Συμφωνίες του Μινσκ (Σεπτέμβριος 2014).

Όμως η εφαρμογή τους δεν είχε απλώς παγώσει, αλλά ο Ζελένσκι (η εκλογή του είχε γεννήσει στο Κρεμλίνο την ελπίδα ανανέωσης των δεσμών με το Κίεβο) βάθυνε την ρήξη με τον “ρωσικό κόσμο” που είχε ξεκινήσει ο προκάτοχός του Ποροσένκο. Η συνεργασία Ουκρανίας-ΝΑΤΟ συνέχιζε να εντείνεται, ενώ η Τουρκία είχε παραδώσει στην Ουκρανία μη επανδρωμένα αεροσκάφη μάχης.

Το Κρεμλίνο έβλεπε ότι το Κίεβο θα επιχειρούσε στρατιωτική ανακατάληψη του Ντονμπάς, ειδικά μετά την εκλογή του Τζο Μπάιντεν. Ας σημειωθεί ότι κατά τις Συμφωνίες του Μινσκ, το Ντονμπάς έπρεπε να έχει καθεστώς αυτονομίας εντός της Ουκρανίας. Αντί αυτού, επιθετικές επιχειρήσεις κατά των αυτονομιστών στο Ντονμπάς μαίνονταν για οκτώ χρόνια, ενώ σύμφωνα με έγγραφα του ουκρανικού Γενικού Επιτελείου οι Ουκρανοί σχεδίαζαν γενικευμένη επίθεση έναντι του. Να σημειωθεί πως ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν θεωρούσε τις Συμφωνίες του Μινσκ την ελπίδα για την αποφυγή σύγκρουσης, λέγοντας ότι είναι ο μόνος δρόμος για βιώσιμη πολιτική λύση.

Υπήρξε ακόμη, μία γερμανική πρόταση (19 Φεβρουαρίου, λίγες μέρες πριν της εισβολή), που καλούσε την Ουκρανία να αποκηρύξει την ένταξή της στο ΝΑΤΟ και να δηλώσει ουδετερότητα. Σύμφωνα με το γερμανικό σχέδιο, Πούτιν και Μπάιντεν θα υπέγραφαν συμφωνία που θα περιλάμβανε την ουδετερότητα της Ουκρανίας, αλλά και την εθνική της ασφάλεια. Ο Ζελένσκι απέρριψε το σχέδιο με την αιτιολογία ότι δεν εμπιστεύονταν πως ο Πούτιν θα το τηρούσε. Η Wall Street Journal, η οποία αποκάλυψε το σχέδιο, έγραψε ότι η απόρριψη της πρότασης από τον Ζελένσκι «έπεισε τους Γερμανούς αξιωματούχους, ότι οι πιθανότητες για πόλεμο αυξάνονται»…

Τα χειρότερα για την Ουκρανία δεν ήρθαν ακόμα…

Ο 19ος μήνας του πολέμου στην Ουκρανία βρίσκει τις δυνάμεις του Κιέβου στην περιβόητη αντεπίθεσή τους. Επειδή, όμως, η εν λόγω αντεπίθεση μετράει σχεδόν τέσσερις μήνες, χωρίς να επιτύχει ούτε κατά προσέγγιση τους αντικειμενικούς σκοπούς της, πληθαίνουν στη Δύση οι φωνές που ρηγματώνουν το κλίμα απόλυτης συστράτευσης με το καθεστώς Ζελένσκι. Παρά τη ρητορική του προέδρου Μπάιντεν πως οι ΗΠΑ θα μείνουν όσο χρειαστεί στο πλευρό της Ουκρανίας, είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού ότι στη Δύση ολοένα και περισσότερο ενισχύονται οι δεύτερες σκέψεις για τον ρόλο της σ’ αυτόν τον πόλεμο.

Η κόπωση, για την οποία ομιλούν πλέον όλοι δεν έχει να κάνει με τον χρόνο. Πηγάζει από την μη ομολογούμενη ακόμα διαπίστωση ότι το Κίεβο δεν μπορεί να εξέλθει νικητής από αυτή τη σύγκρουση. Για την ακρίβεια, πηγάζει από τον διάχυτο πλέον φόβο ότι καθαρός νικητής θα είναι η Ρωσία. Από τη στιγμή που ο Ζελένσκι και οι δικοί του δεν μπορεί να κρύβουν την πραγματικότητα, αποδίδουν την εξόφθαλμη πλέον αδυναμία του ουκρανικού στρατού στον υποτιθέμενο δισταγμό της Δύσης να τους εξοπλίσει με υπερσύγχρονα οπλικά συστήματα σε μεγάλες ποσότητες.

Η αλήθεια είναι, ωστόσο, ότι η Δύση έχει δώσει σχεδόν τα πάντα και μάλιστα σε ποσότητες, οι οποίες έχουν σχεδόν εξανεμίσει τα αποθέματα. Η Δύση ήταν συγκρατημένη μόνο στα μαχητικά (τελικώς θα δώσει F-16) και σε πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς, με τους οποίους οι Ουκρανοί θα μπορούσαν να βομβαρδίσουν τη Μόσχα, αν και το τελευταίο διάστημα τους έχει δώσει και κάποιους τέτοιους πυραύλους. Και ήταν συγκρατημένη για να μην εξωθήσει τη Μόσχα σε μία κλιμάκωση, η οποία θα μπορούσε υπό όρους να φθάσει και στη χρήση τακτικών πυρηνικών.

Η αλήθεια είναι ότι οι ουκρανικές δυνάμεις έχουν κολλήσει στην πανίσχυρη ρωσική αμυντική γραμμή στην περιοχή της Ζαπορίζια. Όσο αυτές έδιναν τα πάντα για να αποτρέψουν την κατάληψη του Μπαχμούτ/Αρτεμόφσκ από τη Wagner, ο στρατηγός Σουροβίκιν δημιούργησε αυτή την σύνθετη αμυντική γραμμή. Ακόμα και οι Δυτικοί εμπειρογνώμονες ομολογούν ότι οι Ουκρανοί έχουν σ’ αυτό το μέτωπο πληρώσει βαρύτατο τίμημα και σε στρατιώτες και σε οπλικά συστήματα, κυρίως τεθωρακισμένα. Αυτός είναι ο λόγος που υποχρεώθηκαν να αλλάξουν τακτική. Εγκατέλειψαν τις επιθέσεις-γιουρούσια, υιοθετώντας την τακτική των μικρών ομάδων πεζικού, οι οποίες επιτίθενται με σκοπό να εμπλακούν σε μάχη εκ του συστάδην με ρωσικές μονάδες.

Απέτυχε η ουκρανική αντεπίθεση

Ενώ οι Ρώσοι έχουν το πληθυσμιακό πλεονέκτημα, είναι πολύ πιο απρόθυμοι να υποστούν ανθρώπινες απώλειες σε σύγκριση με τους Ουκρανούς. Εξαίρεση αποτελεί η Wagner, επειδή οι μαχητές της ήταν μισθοφόροι, συνήθως πρώην φυλακισμένοι, κι όχι στρατεύσιμοι. Αντιθέτως, η τακτική του ουκρανικού Γενικού Επιτελείου ήταν και παραμένει “σπάταλη” σε ό,τι αφορά την αποδοχή ανθρώπινων απωλειών. Έτσι, όταν οι δύο πλευρές έρχονται σε άμεση επαφή, οι Ρώσοι συνήθως προτιμούν να υποχωρήσουν σε οχυρωμένες θέσεις, αφήνοντας το Πυροβολικό τους να πλήξει τους επιτιθέμενους.

Η τακτική τους αυτή έχει δύο επιπτώσεις: Πρώτον, αφήνουν κάποιο έδαφος, το οποίο καταλαμβάνεται από τους Ουκρανούς (με σχετικά μεγάλες απώλειες) και δεύτερον, καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες βλημάτων, τα οποία κατά κανόνα μπορούν να αντικαθιστούν με τον ίδιο ρυθμό, ενώ οι Ουκρανοί όχι. Το αποτέλεσμα είναι ότι τέσσερις σχεδόν μήνες μετά την έναρξή της, η ουκρανική αντεπίθεση δεν έχει ούτε κατά προσέγγιση πλησιάσει τον αντικειμενικό σκοπό της: να διασπάσει τη ρωσική γραμμή άμυνας για να φτάσει στην ακτή της Αζοφικής και να αποκόψει τις ρωσικές δυνάμεις που είναι δυτικότερα από τον κύριο όγκο που βρίσκεται ανατολικότερα, όπως επίσης και τη χερσαία οδό προς την Κριμαία.

Η αλήθεια είναι ότι η ουκρανική αντεπίθεση δεν πραγματοποιείται με αμιγώς στρατιωτικά κίνητρα και κριτήρια. Πραγματοποιείται υπό την πολιτική πίεση της Δύσης, η οποία έχει ζωτική ανάγκη από κάποια ουκρανική στρατιωτική επιτυχία για να την πουλήσει στη δική της κοινή γνώμη και έτσι να δικαιολογήσει την πρωτοφανή οικονομική και στρατιωτική βοήθεια που στέλνεται στο Κίεβο, αλλά και τις δυσκολίες που προέκυψαν για τους πολίτες σε Ευρώπη και ΗΠΑ από τις υψηλές τιμές ενέργειας και τροφίμων.

Κατά κανόνα η δυτική κοινή γνώμη έχει υιοθετήσει την αντιρωσική ρητορική των κυβερνήσεων, όπως και την ανάγκη να στηρίξουν την Ουκρανία. Επειδή, όμως, ο πόλεμος τραβάει σε χρόνο, επειδή διαψεύσθηκαν οι δυτικές προβλέψεις ότι οι κυρώσεις θα γονάτιζαν τη Ρωσία και θα αποσταθεροποιούσαν το καθεστώς Πούτιν, επειδή ο πόλεμος πλήττει και τους Δυτικούς, ο χρόνος έχει αρχίσει να μετράει αντίστροφα. Ειδικά οι Ρεπουμπλικανοί γίνονται ολοένα και πιο επιφυλακτικοί και συχνά και αρνητικοί σε ό,τι αφορά τη συνέχιση της βοήθειας προς το Κίεβο (οι εξελίξεις στο Κογκρέσο είναι χαρακτηριστικές). Ακόμα και η αντιρωσική Πολωνία έχει πάρει αποστάσεις από τον Ζελένσκι, ενώ το ίδιο αναμένεται να πράξει και η Σλοβακία, μετά την νίκη του Ρόμπερτ Φίτσο.

Ολοένα και περισσότεροι Αμερικανοί στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες προειδοποιούν την Ουάσινγκτον ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία πλησιάζει στο σημείο που από στατικός πόλεμος φθοράς θα μετατραπεί σε ταχύ πόλεμο ελιγμών εκ μέρους των ρωσικών δυνάμεων. Ούτε οι βόμβες διασποράς, ούτε οι πύραυλοι, ούτε τα F-16 μπορούν να αλλάξουν πλέον την πορεία. Ο λόγος είναι ότι ο ουκρανικός στρατός εξαντλεί με ταχύ ρυθμό το ανθρώπινο δυναμικό του. Ενώ οι απώλειες είναι κατά κανόνα νέοι και έμπειροι πολεμιστές, όσοι τους αναπληρώνουν, εάν τους αναπληρώνουν, είναι κατά κανόνα μεγαλύτερης ηλικίας και ουσιαστικά ανεκπαίδευτοι.

Πού αποσκοπούν οι Ρώσοι

Η ρωσική άμυνα έχει σκοπό κυρίως να φθείρει τις επιτιθέμενες ουκρανικές δυνάμεις, όχι να διατηρήσει τον έλεγχο χωριών. Αυτό φαίνεται πως και έχει συμβεί. Οι ουκρανικές απώλειες μόνο το καλοκαίρι μετριώνται σε αρκετές δεκάδες χιλιάδες, σύμφωνα με δυτικές πηγές, οι οποίες δεν συμμετέχουν στο σχετικό προπαγανδιστικό παίγνιο. Ας σημειωθεί ότι οι ουκρανικές δυνάμεις πραγματοποιούν την αντεπίθεσή τους, έχοντας συντριπτικό μειονέκτημα στον αέρα, έχοντας απωλέσει σημαντικά αντιαεροπορικά μέσα και διαθέτοντας λιγότερες δυνατότητες πυροβολικού σε σύγκριση με τους Ρώσους.

Το ρωσικό στρατιωτικό δόγμα παραδοσιακά προβλέπει πως όταν το επιτελείο κρίνει ότι οι επιτιθέμενες εχθρικές δυνάμεις έχουν φθαρεί επαρκώς, διατάζει γενική αντεπίθεση εναντίον των αποδυναμωμένων και ανοχύρωτων ουκρανικών μονάδων. Εάν τα πράγματα πάρουν αυτή την τροπή, τότε η ρωσική αντεπίθεση θα προσλάβει τη μορφή πολέμου ελιγμών, με σκοπό την περικύκλωση και καταστροφή μεγάλων ουκρανικών μονάδων. Αμέσως μετά, οι ρωσικές δυνάμεις θα προσπαθήσουν από απολύτως πλεονεκτική θέση να επιτύχουν τους αντικειμενικούς στόχους τους.

Το ποιοι είναι αυτοί δεν το έχει πει η Μόσχα. Γίνονται, ωστόσο, βάσιμες υποθέσεις με βάση και τις κινήσεις των ρωσικών δυνάμεων στην αρχή του πολέμου:

• Πρώτος στόχος των Ρώσων (όχι υποχρεωτικά χρονικά) είναι να καταλάβουν την περιοχή του Χάρκοβο, όπου εδώ και καιρό πιέζουν ασφυκτικά στο Κουπιάνσκ.
• Δεύτερος στόχος τους είναι να ολοκληρώσουν την κατάληψη του Ντονμπάς και της Ζαπορίζια, ώστε να αυξήσουν το στρατηγικό βάθος της Κριμαίας. Δεν αποκλείεται να φθάσουν μέχρι και την ανατολική όχθη του Δνείπερου στην κεντρική Ουκρανία.
• Τρίτος πιθανολογούμενος στόχος τους είναι να διαβούν τον Δνείπερο προς Δυσμάς, με σκοπό να καταλάβουν το Μικολάεφ και στη συνέχεια την Οδησσό, φθάνοντας μέχρι την Υπερδνειστερία. Έτσι θα αποκλείσουν την εναπομείνασα Ουκρανία από τη Μαύρη Θάλασσα, μετατρέποντάς την σε ηπειρωτική χώρα.

Υπαρξιακός ο πόλεμος για την Ρωσία

Το εάν οι Ρώσοι θα καταφέρουν να επιτύχουν αυτούς τους στόχους θα φανεί στην πράξη. Αυτό που προς το παρόν είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού είναι ότι έχουν αποκτήσει πλεονέκτημα, έστω κι αν αυτό δεν μεταφράζεται ακόμα σε εδαφικά κέρδη. Προφανώς, θεωρούν ότι δεν έχουν φθείρει ακόμα όσο θέλουν τον ουκρανικό στρατό. Η ειρωνεία της υπόθεσης, όμως, είναι ότι παρά τις μεγάλες απώλειες και την ανυπαρξία επιτυχιών, η συνέχιση της αντεπίθεσης είναι πολιτικά μονόδρομος για τον Ζελένσκι. Από την άλλη πλευρά, όμως, συνεπάγεται πρόσθετες και κυρίως δυσβάστακτες απώλειες και μάλιστα χωρίς καμία προοπτική.

Εάν διατάξει τις δυνάμεις του να αναδιπλωθούν θα έχει ομολογήσει την αποτυχία της πολυδιαφημισμένης ουκρανικής αντεπίθεσης. Αυτό στην πράξη ισοδυναμεί με ομολογία οριστικής απώλειας των υπό ρωσικό έλεγχο ουκρανικών εδαφών. Μία τέτοια εξέλιξη θα είναι το πολιτικό τέλος του Ζελένσκι, ο οποίος θα έρθει αντιμέτωπος πρωτίστως με τους ομοεθνείς του. Ταυτοχρόνως, θα είναι και μία κρίσιμη ήττα για τις ΗΠΑ και ολόκληρη τη Δύση, η οποία επένδυσε πάρα πολλά σε όλα τα επίπεδα στο ουκρανικό μέτωπο. Η προεδρία Μπάιντεν ουσιαστικά παρασύρθηκε από το αντιρωσικό πάθος της, το οποίο την ώθησε να εκλάβει τους πόθους της για πραγματικότητα.

Ο πόλεμος αυτός δεν είναι υπαρξιακός μόνο για την Ουκρανία, αλλά και για την Ρωσία. Μία ήττα της Ρωσίας δεν θα κόστιζε μόνο την εξουσία στον Πούτιν. Θα υποβάθμιζε και τη Ρωσία από μεγάλη δύναμη σε μεσαία και μάλιστα θα κλιμάκωνε τις δυτικές πιέσεις, αφού οι Αμερικανοί θα έσπευδαν να κεφαλαιοποιήσουν όσον γινόταν περισσότερο την ήττα της Ρωσίας, πυροδοτώντας αποσχιστικά κινήματα στο μαλακό υπογάστριό της.

Αρχίζοντας να συνειδητοποιούν προς τα που πάνε τα πράγματα, οι Δυτικοί κινούνται σε δύο επίπεδα: Πρώτον, εντείνουν τις αποστολές ολοένα και πιο σύγχρονων όπλων, ελπίζοντας ότι θα εξισορροπήσουν το τωρινό ρωσικό στρατιωτικό πλεονέκτημα και έτσι θα υποχρεώσουν τον Πούτιν να διαπραγματευθεί ισορροπημένα. Δεύτερον, αρχίζουν και πιέζουν τον Ζελένσκι όχι απλώς να αποδεχθεί διαπραγματεύσεις από απολύτως μειονεκτική θέση, αλλά και να τις επιδιώξει. Εάν το Κρεμλίνο αποδεχθεί διαπραγματεύσεις, είναι προφανές πως όχι μόνο δεν θα εγκαταλείψει εδάφη, αλλά και θα θέσει πολύ σκληρούς όρους στο Κίεβο.