Προβλήματα: Η χώρα μας βρίσκεται για ακόμη μία φορά –παρά τον επικοινωνιακό εφησυχασμό– σε μία κρίσιμη καμπή. Ζούμε σε μια ιδιόμορφη νεοφιλελεύθερη «ευγονική» με στοιχεία ψευδο-τεχνοκρατικής ισότητας ευκαιριών και μάλιστα σε ένα περιβάλλον ασταθές χωρίς κανόνες και όρια, που οδηγεί με τη λογική του κοινωνικού αυτοματισμού στην ανθρωποφαγία, τον αποκλεισμό και τη βίαιη συμπεριφορά.

Στο εσωτερικό μέτωπο η ακρίβεια, η αυξανόμενη και σε κάποιες περιπτώσεις ανεξέλεγκτη βία (κυρίως των νέων), με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα, η δαιδαλώδης και ακαταλαβίστικη πρόταση για την επιλογή παρόχου και κατηγορίας ενέργειας, ο πληθωρισμός και η δυσβάσταχτη αύξηση των επιτοκίων (κυρίως των στεγαστικών δανείων), που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε νέα γενιά κόκκινων δανείων, καθώς και το φορολογικό που χτυπάει ισοπεδωτικά, άμετρα και οριζόντια τις επαγγελματικές κατηγορίες που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα για τον ελληνικό λαό. Ένα μείγμα έντασης, απογοήτευσης, παράδοσης και αυξανόμενου άγχους, τόσο για την καθημερινότητά του, όσο και για το μέλλον του, που φαντάζει αβέβαιο.

Η επικοινωνιακή προσπάθεια της κυβέρνησης να ωραιοποιήσει μια θολή πραγματικότητα και να αντιστρέψει την τραγικότητα έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όριά της. Τα προβλήματα πλέον δεν μπορούν να κρυφτούν κάτω από το χαλί. Κατ’ αρχήν σχετικά με το φορολογικό, αυτό που φαντάζει προφανές είναι η παραδοχή της Πολιτείας ότι αδυνατεί να πατάξει ή να περιορίσει την φοροδιαφυγή.

Επί δικαίων και αδίκων…

Οδηγείται έτσι για μια ακόμη φορά στη λογική των τεκμηρίων, επί δικαίων και αδίκων, με συνέπεια να δημιουργείται η εντύπωση αφενός ότι έχουμε να κάνουμε με ένα αδύναμο και ανοργάνωτο κράτος, αφετέρου ότι για μια ακόμη φορά δεν θα επιτευχθούν οι φορολογικοί στόχοι. Κι αυτό, καθότι οι μεγάλοι φοροφυγάδες θα πληρώνουν το ελάχιστο συγκριτικά με τα πραγματικά εισοδήματά τους. Από την άλλη, οι περισσότεροι που δηλώνουν τα πραγματικά τους εισοδήματα θα αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στα υψηλά γι’ αυτούς τεκμήρια.

Όλες οι σοβαρές χώρες αυτό το ζήτημα το έχουν λύσει από χρόνια με βάση δύο άξονες:

Πρώτον με τα κίνητρα προς τους καταναλωτές, οι οποίοι θα επιδιώκουν να λαμβάνουν απόδειξη σε κάθε περίπτωση, εφόσον αυτή θα έχει ένα θετικό αποτέλεσμα για τους ίδιους (αφαίρεση εξόδων από την ατομική φορολόγηση).
Δεύτερον με τον έλεγχο ενός εκάστου στη βάση των εσόδων-εξόδων (ετήσιος ισολογισμός), προκειμένου να εντοπίζονται τα πραγματικά του εισοδήματα και το πραγματικό κόστος ζωής του.
Σήμερα που πανηγυρίζουμε για την ηλεκτρονική διακυβέρνηση και τις σύγχρονες τεχνολογίες, τα προαναφερόμενα είναι στην πραγματικότητα ζητήματα απλών εφαρμογών.

Όσον αφορά τα προτεινόμενα χρώματα για την επιλογή προγράμματος ενέργειας, αυτό που μπορεί να πει κανείς είναι ότι η πολυπλοκότητα του συστήματος αποτελεί την δικαιολογία του ανεξέλεγκτου «ανταγωνισμού» που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην υπερβολική χρέωση των καταναλωτών. Ήδη η τιμή της κιλοβατώρας είναι διπλάσια συγκριτικά με άλλες χώρες της ΕΕ.

Η δύσκολη πραγματικότητα…

Για την αύξηση των επιτοκίων και για την ακρίβεια, επισημαίνεται ότι η υποχρέωση της Πολιτείας, όταν οι κανόνες της αγοράς δεν λειτουργούν, είναι να παρεμβαίνει και να την ρυθμίζει, όπως γίνεται σε όλες τις σοβαρές χώρες. Τέλος για τη βία που αποτελεί πλέον ενδημικό φαινόμενο, καλό είναι η Πολιτεία να συνειδητοποιήσει, έστω και τώρα, ότι το ασφαλές περιβάλλον αποτελεί προϋπόθεση για την ειρηνική συμβίωση των πολιτών, αλλά και για την διασφάλιση των ευνοϊκού περιβάλλοντος για ανάπτυξη, προσέλκυση επενδύσεων και υγιή επιχειρηματικότητα.

Τα εξωτερικά θέματα κινούνται κι αυτά σε τεντωμένο σχοινί και απαιτείται σχεδιασμός και στρατηγική για να αποφευχθούν οι περιπέτειες. Η Τουρκία, η Γάζα και ο συνεχιζόμενος πόλεμος στην Ουκρανία είναι θέματα που δεν επιτρέπουν εφησυχασμό. Η περίοδος είναι δύσκολη και όλες οι πολιτικές ηγεσίες, με πρώτη την κυβέρνηση, που θα πρέπει επιτέλους να πάψει να αναπαύεται στις δάφνες της εκλογικής της επιτυχίας και να αντιμετωπίσει με σοβαρότητα και σχέδιο τα ακανθώδη προβλήματα, θα πρέπει να λειτουργούν με βάση αυτή την παραδοχή.

Ο τραγέλαφος των ελληνικών συστημικών τραπεζών

Τι είναι επικινδυνοδέστερο ληστείας τραπέζης; Η ίδρυσις της, απήντησε αδίστακτα ο Μπέρτολτ Μπρεχτ. Η περίπτωση των ελληνικών συστημικών τραπεζών μετά το 2010 το αποδεικνύει. Έχασαν όλα τα κεφάλαιά των. Ανακεφαλαιώθησαν με 60 δισ. ευρώ από τον Έλληνα φορολογούμενο και η συνέχεια είναι χειρότερη.

Οι 17 τράπεζες μειώθησαν σε τέσσερις “συστημικές” – όρος παραπλανητικός. Οι μέτοχοι έχασαν όλα τα λεφτά των και Μητροπόλεις, Ορφανοτροφεία και Ιδρύματα απώλεσαν δια παντός τα μερίσματα εκ κληρονομιών από της εποχής του Γεωργίου Σταύρου, με τα οποία χρηματοδοτούσαν το κοινωφελές τους έργο. Η διοίκηση των συστημικών τραπεζών έπαυσε να ορίζεται από την ελληνική κυβέρνηση και τις γενικές συνελεύσεις των μετόχων, ορίζεται από το Ευρωπαϊκό Ταμείο… ξεπουλήματος της ελληνικής περιουσίας (ΤΑΙΠΕΔ). Εν άλλοις λόγοις, σωστός τραπεζικός τραγέλαφος.

Προενταξιακώς του ευρώ, οι ελληνικές τράπεζες ήσαν οικονομικώς ισχυρές, πρωταγωνιστούσαν στην οικονομική ανάπτυξη, απασχολούσαν περί τις 17.000 υπαλλήλους, αδρά αμοιβωμένους και απέδιδαν σημαντικά μερίσματα και φόρους στο κοινό και το Δημόσιο αντιστοίχως. Είχαν επεκταθή στα Βαλκάνια και στην Κύπρο, όπου διακινούσαν ρωσικά κεφάλαια διεθνώς, προς μεγάλο κακοφανισμόν του τότε υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος επικεφαλής του παρατύπου Eurogroup, απαίτησε την καταστροφή των για να μην ανταγωνίζονται τις γερμανικές τράπεζες.

Κατόπιν της χρηματοπιστωτικής κρίσεως του 2009 και μέχρις του 2016, οι εναπομείνασες συστημικές τράπεζες της χώρας απεδύθησαν εις ένα φρενήρη αγώνα εισπράξεως των στεγαστικών και καταναλωτικών δανείων που είχε χορηγήσει μετά την υιοθέτηση του ευρώ, του δήθεν ανυποτιμημένου νομίσματος και με χαμηλά τότε ελβετικά επιτόκια που ξεγέλασαν τους πελάτες των.

Εκ της διαψεύσεως των προσδοκιών, τα τελευταία πέντε έτη, οι συστημικές τράπεζες ξεσπίτωσαν χιλιάδες Έλληνες ιδιοκτήτες, από την αύξηση της ισοτιμίας του δολαρίου / μείωση του εθνικού εισοδήματος κατά 25% και ρευστοποίηση του χαρτοφυλακίου των… ελβετικών “κόκκινων δανείων” σε κερδοσκοπικά Funds που τ’ αγόρασαν στο 5% της αξίας των, με μεγάλες ζημίες στους ισολογισμούς των συστημικών τραπεζών.

Σήμερα, οι συστημικές τράπεζες υπολειτουργούν και εκδίδουν ομόλογα με επιτόκιο 7% που συνεπάγεται απαγορευτικό κόστος χορηγήσεων στους πελάτες τους. Για να κάνουν πλασματικά κέρδη παρέχουν ισχνά επιτόκια στους καταθέτες, που μη έχοντας άλλον τρόπον να προστατεύσουν τα αποταμιευτικά των κεφάλαια, δέχονται αρνητικούς τόκους, τρεις φορές κάτω του εγχωρίου πληθωρισμού (4% αλλά 25% των τροφίμων και της ενεργείας). Οι φόροι των συστημικών τραπεζών αναβάλλονται όταν τα αυθαίρετα τέλη επιτηδεύματος επιβάλλονται υπό του κ. Χατζηδάκη αναδρομικώς.

Οι συστημικές τράπεζες και η καταστροφή των μετόχων

Για την καταστροφή των μετόχων των ελληνικών συστημικών τραπεζών ευθύνονται αδίστακτοι διοικητές της Τραπέζης της Ελλάδος, οι Γ. Προβόπουλος, Γ. Στουρνάρας και Λ. Παπαδήμος (διετέλεσε και πρωθυπουργός) που είχαν εκβιάσει την Βουλή να τους χορηγήσει ασυλία.

Ήδη με νόμο του υπουργού Δικαιοσύνης κ. Φλωρίδη αίρεται το “ακαταδίωκτο” και ελπίζεται οι γνωστοί τραπεζίτες να διωχθούν αυτεπαγγέλτως, μη συντρεχούσης της παραγραφής. Την πολιτική ευθύνη έφεραν οι ηγέτες της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ την περίοδο 2005-2016, που τους διόρισαν κατ’ εντολήν της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Οι εναπομείνασες συστημικές τράπεζες, από την πιστωτική λαίλαπα 2009-16, δεν επιτελούν σήμερα τον ρόλο ως χρηματοδότες της οικονομικής δραστηριότητος εν Ελλάδι. Διαθέτουν ανεπαρκή κεφάλαια κινήσεως και ανανεώσεως του παραγωγικού δυναμικού, με αποτέλεσμα τους ξεψυχισμένους ρυθμούς αναπτύξεως της οικονομίας, η οποία εξακολουθεί να συντηρείται με δάνεια της ΕΕ, αυξάνοντας το δημόσιο χρέος.

Ως αποτέλεσμα του τραπεζικού τραγέλαφου, ο εθνικός πλούτος εξεχωρήθη στα ξένα Funds και σε εγχώρια καρτέλ που τον αγόρασαν “μπίρ-παρά” (βλ. άρθρον του Στέφανου Μάνου στην οικονομική “Καθημερινή” της 28.11.23).

Το διοικητικό και υπαλληλικό προσωπικό των Συστημικών Τραπεζών είναι ανεπαρκέστατο, δεν αναλαμβάνει επιχειρηματικούς κινδύνους, είναι συχνά εχθρικό προς τους πελάτες και αρνείται να παράσχει πιστώσεις στην οικονομία, πέραν του 1% ετησίως.

Συνεπώς, ο τραγέλαφος των τραπεζών συνεχίζεται ακάθεκτος ακόμη και μετά 20 έτη από της πιστωτικής κρίσεως που εξαπέλυσαν κατά της Ελλάδος η ρωσόφιλος Μέρκελ κι ο καταδικασθείς διεθνής απατεών Σαρκοζί, για να “σώσουν” τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, που είχαν κερδοσκοπήσει, αγοράζοντας ελληνικά ομόλογα.

Εξαιτίας της τιμωρητικής επιθέσεως αυτής, η Ελλάς έχασε εγχώριο πληθυσμό ενός εκατομμυρίου Ελλήνων που μετανάστευσαν στην Εσπερία για να βρουν εργασία και σήμερα αντιμετωπίζει οξύτατο δημογραφικό πρόβλημα, που αδυνατεί δυστυχώς να αντιληφθή ο Κυριάκος Μητσοτάκης…