Στην πολιτική, το τέλος μιας εποχής σπάνια έρχεται με πάταγο· συνήθως φανερώνεται σιγά σιγά, με μικρές ρωγμές που μαζεύονται και γίνονται καταιγίδα. Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αυτά τα σημάδια είναι ήδη ξεκάθαρα.
Η λάμψη της «μεταρρυθμιστικής ηγεσίας» ξεθωριάζει, η κοινωνία κουράζεται, η εμπιστοσύνη στην κυβέρνησή του γκρεμίζεται μέρα με τη μέρα. Οι μεγάλες υποσχέσεις της πρώτης τετραετίας για αποτελεσματικό κράτος, σταθερότητα και ανάπτυξη για όλους σήμερα μοιάζουν να μην έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Από τη μία, τα σκάνδαλα παρακολουθήσεων, όπως η υπόθεση των παράνομων υποκλοπών που σόκαρε το πανελλήνιο, και οι θεσμικές κρίσεις δείχνουν ότι η εξουσία χάνει το μέτρο. Από την άλλη, η οικονομική ανασφάλεια βαθαίνει, με τον πληθωρισμό να «καίει» το εισόδημα των πολιτών και την ανεργία να παραμένει σταθερά υψηλή για τους νέους.
Παράλληλα, η αδυναμία της κυβέρνησης να πείσει πως «όλα βαίνουν καλώς» επιτείνει την αποστασιοποίηση των πολιτών. Οι ομιλίες στη ΔΕΘ, που άλλοτε προκαλούσαν ελπίδα και αισιοδοξία, πλέον θυμίζουν κούφια λόγια και τελετουργίες μιας εξουσίας που εξαντλείται.
Υπόσχονται πράγματα που δεν βλέπουμε να υλοποιούνται, νούμερα που δεν ανταποκρίνονται στην καθημερινή ζωή των πολιτών, και αφηγήματα που καταρρέουν μόλις έρθουν σε επαφή με την πραγματικότητα.
Οι δυσκολίες στην υλοποίηση κρίσιμων έργων υποδομής, η επιμονή σε αμφιλεγόμενες πολιτικές όπως η μείωση φόρων για τους μεγάλους επιχειρηματίες αντί για στήριξη στην μεσαία τάξη και τους ανέργους, αποδεικνύουν την απόσταση της κυβέρνησης από τις ανάγκες της κοινωνίας.
Η εικόνα του Μητσοτάκη ως αδιαμφισβήτητου και αναντικατάστατου ηγέτη έχει ραγίσει. Η άνοδος μικρότερων κομμάτων, όπως η ΝΙΚΗ, που παρουσιάζουν ολοκληρωμένα και ειλικρινή προγράμματα, δείχνει ότι όλο και περισσότεροι Έλληνες ζητούν κάτι διαφορετικό. Δεν είναι μόνο οι παραδοσιακοί αντίπαλοι που αμφισβητούν τον πρωθυπουργό.
Είναι το αίσθημα πως ο κύκλος του κλείνει, πως πλέον δεν είναι ο φορέας της ελπίδας αλλά ένας απλός διαχειριστής φθοράς. Οι δημοσκοπήσεις το αποτυπώνουν ξεκάθαρα: η φθορά της Νέας Δημοκρατίας και η αποδυνάμωση του πρωθυπουργού συνοδεύονται από την αυξανόμενη στήριξη στα νέα πολιτικά σχήματα που υπόσχονται ανανέωση και λογοδοσία.
Η ιστορία της χώρας μας έχει δει πολλά τέτοια τέλη εποχής. Ο Ανδρέας Παπανδρέου στα μέσα της δεκαετίας του ’90, ο Κώστας Καραμανλής μετά την οικονομική κρίση, ο Γιώργος Παπανδρέου στην εποχή των μνημονίων. Κανείς δεν φανταζόταν πόσο γρήγορα θα έχαναν το κύρος τους. Όμως όταν η κοινωνία αποφασίζει ότι «αρκετά», η πτώση είναι αναπόφευκτη και οι πολιτικές αλλαγές έρχονται με ορμή.
Σήμερα, δεν συζητάμε αν ο Μητσοτάκης θα ολοκληρώσει τη θητεία του, αλλά αν θα καταφέρει να παραμείνει πολιτικά πειστικός σε μια κοινωνία που τον αμφισβητεί όλο και πιο έντονα. Το τέλος εποχής δεν το καθορίζουν οι πολιτικοί στο γραφείο τους, αλλά οι πολίτες με τις επιλογές και την κρίση τους. Και εκεί, τα σημάδια είναι ξεκάθαρα.
Το σημαντικότερο όμως είναι τι έρχεται μετά. Θα συνεχίσουμε να ανακυκλώνουμε τα ίδια πρόσωπα και τα ίδια λόγια που έχουμε ξανακούσει, ή θα δώσουμε χώρο σε νέες δυνάμεις να χτίσουν το μέλλον της Ελλάδας; Η ΝΙΚΗ είναι η απάντηση σε αυτή την ανάγκη. Είναι η επιλογή για μια Ελλάδα ελεύθερη, ισχυρή και γεμάτη αξίες.
Μια Ελλάδα που λογοδοτεί μόνο στον λαό της, που στέκεται με σεβασμό στην οικογένεια, που προστατεύει τα παιδιά της και τιμά την παράδοση και την πίστη της. Η ΝΙΚΗ μιλά με καθαρό και ειλικρινή λόγο, χωρίς να κρύβεται πίσω από ψεύτικες υποσχέσεις ή πολιτικές σκοπιμότητες. Υπόσχεται πολιτική με διαφάνεια, κοινωνική δικαιοσύνη και ευθύνη απέναντι στους πολίτες.
Η ΝΙΚΗ είναι ο λαός. Και ό,τι κάνει, το κάνει για τον λαό. Αυτή είναι η ώρα να επιλέξουμε αλλαγή. Να πούμε ναι σε μια νέα πολιτική που θα υπηρετεί πραγματικά τον άνθρωπο, χωρίς εξαρτήσεις και συμφέροντα. Να χτίσουμε μαζί μια Ελλάδα που αξίζει να την αγαπάμε και να την υπερασπιζόμαστε. Μια Ελλάδα που δεν θα φοβάται το μέλλον αλλά θα το αντιμετωπίζει με περηφάνια και αυτοπεποίθηση.
