Το χαμένο γρανάζι στο Μαξίμου

Ο Γρηγόρης Δημητριάδης πλήρωσε το πολιτικό κόστος για τις υποκλοπές και αποχώρησε από το Μαξίμου, επειδή κάποιος έπρεπε να επωμιστεί τα σπασμένα, και από τότε επικρατεί η πεποίθηση ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν βρήκε ισάξιο «χαμάλη» για τις δεκάδες αφανείς καθημερινές δουλειές που, χωρίς να κάνουν θόρυβο, δημιουργούν την αίσθηση ότι όλα είναι υπό έλεγχο και κινούνται ομαλά.
Ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι ο μηχανισμός παρακολούθησης του υπουργικού έργου και ο ρυθμός υλοποίησης που εφάρμοζε ο Δημητριάδης πατούσαν σε απλή και αμείλικτη λογική, με καταγραφή των εκκρεμοτήτων, έλεγχο των προτεραιοτήτων, υλοποίηση με συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα και νέο κύκλο ελέγχου έως την επίτευξη του στόχου, Κ.Ο.Κ.., ενώ όταν απαιτούνταν έδινε άμεσες λύσεις με νοοτροπία μάνατζερ ιδιωτικής εταιρείας.

Αυτή η τακτική απέδωσε σε επίπεδο αποτελέσματος και δεν σχετίζεται με σημερινά κυβερνητικά στελέχη που έχουν διαφορετικούς και πιο θεσμικούς ρόλους, όπως ο αντιπρόεδρος Κωστής Χατζηδάκης ή ο υπουργός ειδικών αποστολών Άκης Σκέρτσος, αλλά με την αναντικατάστατη «χαμαλοδουλειά» που απαιτεί έναν εργατικό συντονιστή υψηλής ποιότητας και τεχνογνωσίας, χωρίς προσωπική πολιτική ατζέντα πέρα από την καλοκουρδισμένη και συμπαγή πορεία του κυβερνητικού έργου.
Εδώ και τρεις έως τέσσερις μήνες κυκλοφορούν επίμονες φήμες ότι ο Δημητριάδης θα επιστρέψει στο Μαξίμου αθόρυβα, με τη συγκυρία να ευνοεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο καθώς από τον Σεπτέμβριο οι εκλογές θα απέχουν μόλις ενάμιση χρόνο και όλα τα κόμματα εισέρχονται στην τελική ευθεία με αναδιατάξεις επιτελείων και στρατηγικών.
Ένα ισχυρό γρανάζι στην κυβερνητική μηχανή, ικανό να λύνει καθημερινά τα μικρά και αφανή προβλήματα που ζητούν άμεση αντιμετώπιση, μπορεί να μεταμορφώσει «ανεπαισθήτως» την εικόνα της διακυβέρνησης ενόψει της κάλπης, προσδίδοντας αέρα εύρυθμης λειτουργίας και σταθερού βηματισμού που δύσκολα επιτυγχάνεται χωρίς εκείνον τον αθέατο εργάτη της πολιτικής οργάνωσης.