Το «κατηγορώ» μιας μητέρας για τη λειτουργία των ιδρυμάτων και την εγκατάλειψη των γονιών ΑμεΑ

Η Αναστασία Κανελλοπούλου, μητέρα τεσσάρων παιδιών, εκ των οποίων δύο είναι στο φάσμα του αυτισμού, από την Καλαμάτα, εκφράζει την αγανάκτησή της, στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα στην υπουργό Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας, Σοφία Ζαχαράκη. Η κα Κανελλοπούλου καταγγέλλει την απαράδεκτη κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι γονείς παιδιών με αναπηρίες, καταγγέλλοντας τη λειτουργία ιδρυμάτων, την έλλειψη ουσιαστικής στήριξης και την άνιση μεταχείριση που αντιμετωπίζουν οι γονείς που αποφασίζουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους στο σπίτι.

Η μητέρα εκφράζει την απορία της για την «αγορά» της αγάπης ενός παιδιού ΑμεΑ από ανάδοχες οικογένειες, καταγγέλλοντας ότι το κράτος προσφέρει 1.850 ευρώ μηνιαίως σε αυτούς τους ανάδοχους, μαζί με το προνοιακό επίδομα του παιδιού, ενώ οι γονείς που φροντίζουν τα παιδιά τους στο σπίτι δεν έχουν καμία αντίστοιχη υποστήριξη. Ρωτάει, μάλιστα, γιατί η Πολιτεία δεν αναγνωρίζει την οικογένεια ως θεμελιώδη μονάδα για τη φροντίδα των παιδιών με αναπηρία και δεν παρέχει τις απαραίτητες ενισχύσεις για να μπορούν οι γονείς να εργαστούν ή να έχουν έστω κάποια οικονομική στήριξη ή δυνατότητα συνταξιοδότησης.

Η κ. Κανελλοπούλου αναφέρεται επίσης στην ανυπαρξία ουσιαστικής βοήθειας για την εκπαίδευση ή υποστήριξη των παιδιών, όπως για παράδειγμα στην πόλη της, όπου πραγματοποιήθηκε κλήρωση για προσωπικό βοηθό μόνο για τρεις οικογένειες, με την επόμενη να προγραμματίζεται για το τέλος του έτους. Ταυτόχρονα, επικρίνει την Πολιτεία που προτιμά να στηρίζει ιδρύματα και αναδόχους, αντί να βοηθά τις οικογένειες να αναλάβουν οι ίδιες τη φροντίδα των παιδιών τους.

Η μητέρα καταγγέλλει την απαράδεκτη λειτουργία των ιδρυμάτων, όπως οι «οικοτροφεία» και «στέγες», επισημαίνοντας τις συνθήκες που επικρατούν εκεί, όπου συχνά τα παιδιά με αναπηρία αντιμετωπίζονται με σκληρότητα και αδιαφορία για τις ανάγκες τους. Μεταξύ άλλων, αναφέρεται σε περιπτώσεις όπου τα παιδιά, κατά την περίοδο ενός θυμού ή μιας έκρηξης, ακινητοποιούνται και αντιμετωπίζονται με ηρεμιστικά φάρμακα, χωρίς να υπάρχει η σωστή αντιμετώπιση των συναισθημάτων τους.

Αναφέρει επίσης την προσωπική της εμπειρία, όταν εκπαιδεύτηκε ως νοσηλεύτρια σε ίδρυμα, και καταγγέλλει τη χορήγηση αντισυλληπτικών σε γυναίκες με αναπηρίες για να αποφευχθούν εγκυμοσύνες, μια πρακτική που την προσέβαλε και την εξόργισε. Η ίδια επεσήμανε την απαράδεκτη αδιαφορία για τη σεξουαλική ζωή των ατόμων με αναπηρίες και τονίζει πως αυτή η πολιτική καταπατά τα δικαιώματά τους.

Η κ. Κανελλοπούλου κατακρίνει και τους γονείς που επιλέγουν να στείλουν τα παιδιά τους σε ιδρύματα, θεωρώντας ότι συμβάλλουν στην εδραίωση ενός συστήματος που δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες των παιδιών. Τονίζει ότι πολλά από αυτά τα ιδρύματα λειτουργούν με επαγγελματίες που δεν είναι επαρκώς εκπαιδευμένοι και ότι οι συνθήκες ζωής των παιδιών συχνά δεν εξασφαλίζουν την ευημερία τους.

Η μητέρα, με συγκίνηση και απογοήτευση, απευθύνει τη διαμαρτυρία της και στους ανθρώπους που κατέχουν θέσεις σε συλλόγους ή φορείς, καταγγέλλοντας ότι πολλοί από αυτούς χρησιμοποιούν την αναπηρία για να εξυπηρετήσουν προσωπικά συμφέροντα, χωρίς να ενδιαφέρονται πραγματικά για τη βελτίωση της ζωής των παιδιών και των οικογενειών τους.

Η επιστολή της Αναστασίας Κανελλοπούλου αποτελεί μια κραυγή αγωνίας για τη διαχείριση της φροντίδας των παιδιών με αναπηρία στη χώρα, επισημαίνοντας την ανάγκη για πραγματική στήριξη στις οικογένειες και τη δημιουργία ενός συστήματος που να θέτει στο επίκεντρο την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τις ανάγκες των παιδιών ΑμεΑ.