«Τραγωδία σε νεογνική μονάδα: Βρέφος πέθανε ασιτισμένο και αφύλακτο μέσα σε χαοτική υποστελέχωση»

Σοκ προκαλούν τα ευρήματα της ιατροδικαστικής έρευνας για τον θάνατο ενός νεογέννητου αγοριού στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Ουαλίας, το οποίο άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία μόλις τεσσάρων εβδομάδων, τα ξημερώματα της 11ης Μαΐου 2024. Το βρέφος, όπως διαπιστώθηκε, δεν είχε τραφεί επαρκώς, ενώ η μονάδα νεογνών λειτουργούσε με τόσο σοβαρή και επίμονη υποστελέχωση, ώστε το «ευάλωτο» παιδί έμεινε χωρίς σίτιση για τέσσερις ολόκληρες ώρες και χωρίς ουσιαστική επίβλεψη, με αποτέλεσμα να μη γίνει έγκαιρα αντιληπτή ούτε η λοίμωξη που εμφάνισε ούτε το γεγονός ότι βρισκόταν πάνω σε κρύα, υγρά σεντόνια.

Η ιατροδικαστής Ρέιτσελ Νάιτ αποκάλυψε ότι η νοσηλεύτρια Πασκουαλίνα Μόλο αποσύνδεσε τον σωλήνα σίτισης για να μπορέσουν οι γονείς να κρατήσουν το μωρό στην αγκαλιά τους, παρά το ότι είχε συνταγογραφηθεί συνεχής τροφοδοσία. Μόλις αφαιρέθηκε ο σωλήνας, διαπιστώθηκε ότι στη μεγαλύτερη μονάδα νεογνών της Ουαλίας… δεν υπήρχε ούτε ένας διαθέσιμος σωλήνας σίτισης, εξαιτίας χαοτικής διαχείρισης υλικών και καθυστέρησης παραλαβών. Η νοσηλεύτρια χρειάστηκε να ζητήσει σωλήνες από άλλη πτέρυγα, πέντε λεπτά μακριά, οι οποίοι όμως έφτασαν μετά από μιάμιση ώρα, ενώ όταν τους τοποθέτησε φέρεται να έκανε λάθος επειδή πιεζόταν να βοηθήσει σε άλλη γέννα.

Η Μόλο δεν ενημέρωσε κανέναν για τις χαμένες ώρες σίτισης ούτε προχώρησε στις απαραίτητες αιματολογικές εξετάσεις, αφήνοντας ουσιαστικά το μωρό χωρίς έλεγχο και χωρίς ενέργεια να αντισταθεί στη λοίμωξη που το κατέβαλλε. Το δικαστήριο του Πόντιπριντ ενημερώθηκε ότι οι γονείς είδαν τη ζωή τους να γκρεμίζεται, ενώ η έρευνα αποκάλυψε ότι οι νοσηλευτές είχαν αναλάβει διπλάσιο αριθμό περιστατικών από το επιτρεπτό, προσπαθώντας να αντεπεξέλθουν σε ένα αδύνατο φορτίο.

Η αλυσίδα λαθών συνεχίστηκε και με ελλιπείς καταγραφές στα έγγραφα του βρέφους, με κρίσιμες παρατηρήσεις να λείπουν εντελώς. Όταν το προσωπικό εντόπισε στις 18:00 ότι το μωρό δεν είχε συνδεδεμένη σίτιση επί τέσσερις ώρες, βρήκε τον σωλήνα να στάζει και το βρέφος να κείτεται σε υγρά, παγωμένα σεντόνια. Η παρατεταμένη ασιτία αποδυνάμωσε ολοκληρωτικά έναν οργανισμό που ήδη πάλευε με υπογλυκαιμία, μεταβολική και αναπνευστική οξέωση, καθώς και δύο ακόμη παθήσεις.

Με ποσοστά επιβίωσης της σήψης στα πρόωρα βρέφη να μην ξεπερνούν το 25%–30%, οι πιθανότητες ήταν ήδη περιορισμένες· η αδιανόητη αλυσίδα παραλείψεων όμως έκανε την κατάσταση μη αναστρέψιμη. Η Νάιτ χαρακτήρισε τη φροντίδα «εντελώς ανεπαρκή», επισημαίνοντας ότι οι χαμένες ώρες σίτισης ήταν καθοριστικές. Κατέληξε ότι η υπόθεση άγγιξε τα όρια της παραμέλησης, αλλά δεν μπορούσε νομικά να χαρακτηριστεί έτσι εξαιτίας λεπτών διαδικαστικών ορίων — αφήνοντας ωστόσο βαρύτατες σκιές για τη λειτουργία της μονάδας.