Ο Τραμπ θέλει πυρηνικό αντιδραστήρα στη Σελήνη μέχρι το 2030 – Νέα «κούρσα» με φόντο το διάστημα

Φαίνεται πως οι φιλοδοξίες του Ντόναλντ Τραμπ δεν περιορίζονται στον πλανήτη Γη. Μετά από μια θητεία γεμάτη πολιτικές προκλήσεις, αντιπαραθέσεις και δηλώσεις που συχνά έμοιαζαν βγαλμένες από πολιτική σάτιρα, ο πρόεδρος των ΗΠΑ επιχειρεί τώρα να χαράξει τροχιά… σεληνιακή.

Σύμφωνα με διαρροή εσωτερικού εγγράφου του Sean Duffy – υπηρεσιακού επικεφαλής της NASA και Υπουργού Μεταφορών – η κυβέρνηση Τραμπ επιδιώκει να εγκαταστήσει έναν πυρηνικό αντιδραστήρα ισχύος 100 κιλοβάτ στην επιφάνεια της Σελήνης, έως το 2030. Πρόκειται για ένα σχέδιο που παραπέμπει περισσότερο σε σελίδες επιστημονικής φαντασίας, αλλά προωθείται με πολιτική αποφασιστικότητα και στρατηγική σκοπιμότητα.

Η φιλοδοξία του εγχειρήματος είναι αδιαμφισβήτητη: η δημιουργία ενός σταθερού, πυρηνικά τροφοδοτούμενου ενεργειακού κόμβου, ικανού να υποστηρίξει μόνιμες εγκαταστάσεις, αποστολές εξερεύνησης και ενδεχομένως ένα προγεφύρωμα για την επόμενη μεγάλη αμερικανική αποστολή προς τον Άρη. Η επιτάχυνση του σχεδίου, σύμφωνα με το έγγραφο, προϋποθέτει τον διορισμό διαχειριστή έργου εντός 60 ημερών, τη συστράτευση ιδιωτικών επενδυτών και την άμεση έναρξη της φάσης ανάπτυξης.

Ο Ντάφι παρουσίασε τους φιλόδοξους στόχους της NASA — να πραγματοποιήσει τροχιά γύρω από τη Σελήνη, να προσεδαφιστεί ξανά και τελικά να δημιουργήσει μόνιμη βάση στην επιφάνειά της — σε πρόσφατη συνέντευξή του στον παρουσιαστή του Fox News, Σον Χάνιτι.

«Θα επιστρέψουμε στη Σελήνη κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Ντόναλντ Τραμπ», δήλωσε ο Ντάφι στον Hannity.

«Του χρόνου, στις αρχές του έτους, θα επιστρέψουμε στη Σελήνη. Δεν θα προσεληνωθούμε ακόμα — θα κάνουμε τον γύρο της. Και περίπου έναν χρόνο αργότερα, θα προσεδαφιστούμε ξανά», εξήγησε.

«Μετά απ’ αυτό, θα στήσουμε μια βάση. Θα παραμείνουμε στη Σελήνη. Και όσα μάθουμε εκεί, θα είναι ο καταλύτης για να φτάσουμε στον Άρη».

Η αμερικανική κυβέρνηση, ωστόσο, δεν βλέπει μόνο το επιστημονικό πεδίο, αλλά και τη γεωπολιτική σκακιέρα. Η πιθανότητα να προλάβει κάποια άλλη χώρα – και κυρίως η Κίνα ή η Ρωσία – να εγκαταστήσει πρώτη πυρηνικές μονάδες στη Σελήνη, θεωρείται από το επιτελείο Τραμπ απειλή υψίστης σημασίας. Σε περίπτωση που η Μόσχα ή το Πεκίνο προηγηθούν, θα μπορούσαν να δημιουργήσουν «απαγορευμένες ζώνες», κατοχυρώνοντας στρατηγικά πλεονεκτήματα μόνιμου χαρακτήρα στον φυσικό δορυφόρο της Γης.

Έτσι, η «σεληνιακή κυριαρχία» μετατρέπεται σε νέο μέτωπο ανταγωνισμού, ανασύροντας μνήμες από τη διαστημική αναμέτρηση ΗΠΑ–ΕΣΣΔ της δεκαετίας του ’60. Η Ουάσινγκτον, με φόντο μια ανερχόμενη Κίνα που αυξάνει τις διαστημικές της δυνατότητες, φαίνεται αποφασισμένη να διεκδικήσει την «πρωτοκαθεδρία του φεγγαριού». Ο Sean Duffy μιλά ανοιχτά για τη «δεύτερη Κούρσα του Διαστήματος», διαφοροποιώντας την από την ιστορική μεν, αλλά μονοδιάστατη αναμέτρηση των Apollo. Αυτή τη φορά, το ζητούμενο δεν είναι απλώς η συμβολική προσελήνωση, αλλά η διαρκής παρουσία, η αξιοποίηση φυσικών πόρων και, τελικά, η στρατηγική κατοχύρωση ενός νέου εδάφους.

Πίσω όμως από τα τεχνικά σχέδια και τις διπλωματικές ανησυχίες, κρύβεται ένας εσωτερικός αμερικανικός πονοκέφαλος: το όνομα αυτού, Elon Musk. Η SpaceX, βασικός συνεργάτης της NASA, διαθέτει την υποδομή, την τεχνογνωσία και την εμπειρία για να στηρίξει τέτοιου είδους αποστολές. Όμως, οι σχέσεις του Τραμπ με τον Musk παραμένουν το λιγότερο… παγωμένες. Με πολιτικές διαφορές, δημόσιες αιχμές και συγκρουόμενες φιλοδοξίες, η προοπτική να εξαρτάται ο Λευκός Οίκος από τον CEO της SpaceX για την επίτευξη του σεληνιακού του ονείρου, φαντάζει τουλάχιστον προβληματική. Εάν η συνεργασία αυτή ρηγματωθεί λόγω προσωπικών ή ιδεολογικών διαφορών, τότε το σχέδιο κινδυνεύει να μείνει καθηλωμένο — όχι λόγω τεχνολογίας, αλλά λόγω πολιτικής.

Αν και η NASA έχει εξετάσει επί σειρά ετών τη χρήση πυρηνικής ενέργειας για διαστημικές αποστολές, η υλοποίηση ενός τέτοιου project στη Σελήνη εντός της επόμενης πενταετίας μοιάζει περισσότερο με πολιτική διακήρυξη παρά με ρεαλιστικό πλάνο. Οι τεχνικές δυσκολίες, οι διεθνείς συνθήκες, τα κόστη και η εύθραυστη ισορροπία με ιδιωτικούς παίκτες καθιστούν το χρονοδιάγραμμα του 2030 εξαιρετικά φιλόδοξο – για να μην πούμε υπεραισιόδοξο.

Ωστόσο, σε έναν κόσμο όπου η τεχνολογία συναντά τη γεωστρατηγική, τα μεγάλα διακυβεύματα δεν κρύβονται πίσω από επιστημονικά σχέδια, αλλά προβάλλονται ως πολιτικά εργαλεία και σύμβολα ισχύος. Για τον Τραμπ, το φεγγάρι δεν είναι απλώς ο επόμενος προορισμός – είναι το νέο μέτωπο επιρροής, το επόμενο πεδίο ισχύος, και ίσως η επόμενη ψήφος στον πολιτικό του «σεληνιασμό».