Αποκαλυπτική μελέτη: Υπερεκτιμημένοι οι θάνατοι από COVID-19 σε νοσοκομεία της Αθήνας
Μία ιδιαίτερα αποκαλυπτική επιστημονική μελέτη φέρνει στο φως σημαντικές ανακρίβειες στην καταγραφή των θανάτων από COVID-19 στην Ελλάδα, προκαλώντας ερωτήματα για τη διαχείριση της πανδημίας σε επίπεδο δημόσιας υγείας, καθώς και για την αξιοπιστία των επίσημων στατιστικών που παρουσιάστηκαν στο κοινό.
Η μελέτη δημοσιεύτηκε στο Scientific Reports, ένα από τα πλέον καταξιωμένα επιστημονικά περιοδικά του ομίλου Springer Nature, και πραγματοποιήθηκε από ομάδα 19 Ελλήνων γιατρών και ερευνητών. Η ομάδα ανέλυσε 530 περιπτώσεις θανάτου που καταγράφηκαν σε επτά νοσοκομεία της Αθήνας κατά την περίοδο Ιανουαρίου – Αυγούστου 2022, δηλαδή εν μέσω του κύματος της παραλλαγής Omicron.
Αριθμοί που προκαλούν έκπληξη: Τι πραγματικά αποδίδεται στον COVID-19
Σύμφωνα με τα στοιχεία της μελέτης:
Μόλις το 25,1% των θανάτων (133 ασθενείς) αποδόθηκε άμεσα στον COVID-19, βάσει κλινικών δεδομένων.
Σε άλλες 157 περιπτώσεις (29,6%), ο ιός κρίθηκε ότι «συνέβαλε» στον θάνατο, χωρίς να αποτελεί την κύρια αιτία.
Ωστόσο, το 45,3% των θανάτων (240 ασθενείς) καταγράφηκαν ως θάνατοι ασθενών «με» και όχι «από» COVID-19 — χωρίς αποδεδειγμένη αιτιώδη σχέση με τον ιό.
Με βάση αυτά τα ποσοστά, οι συγγραφείς καταλήγουν ότι η συνολική εικόνα θανάτων που παρουσιάστηκε στο κοινό είναι ουσιαστικά διογκωμένη.
Η μελέτη καταγράφει ότι σημαντικό ποσοστό πιστοποιητικών θανάτου περιλάμβανε λανθασμένες διαγνώσεις, ενώ υπήρξαν και ασάφειες στην αιτιολόγηση του θανάτου. Για παράδειγμα:
Από τα 204 πιστοποιητικά που αναφέρουν τον COVID-19 ως άμεση αιτία θανάτου, επιβεβαιώθηκε αυτό μόνο σε 132 περιπτώσεις (64,7%) μετά από ανασκόπηση των φακέλων.
Αντίστοιχα, από τα 324 πιστοποιητικά που ανέφεραν τον ιό ως συνεισφέροντα παράγοντα, επιβεβαιώθηκε αυτό μόλις σε 86 περιπτώσεις (26,5%).
Επιπλέον, η μελέτη διαπίστωσε ότι οι ασθενείς που μολύνθηκαν από τον ιό κατά τη διάρκεια της νοσηλείας τους είχαν 130% περισσότερες πιθανότητες να καταγραφούν εσφαλμένα ως θύματα «του» COVID-19.
Ένα άλλο κρίσιμο σημείο που αναδεικνύει η έρευνα είναι η σχέση μεταξύ εμβολιασμού και θανάτων. Από τους 288 θανάτους από COVID-19 με γνωστό εμβολιαστικό ιστορικό:
Το 53,8% (155 ασθενείς) ήταν εμβολιασμένοι, πλήρως ή με ενισχυτική δόση.
Από αυτούς, το 65,8% (102 άτομα) είχαν λάβει και ενισχυτική δόση.
Αυτό το στοιχείο εγείρει ερωτήματα σχετικά με την αποτελεσματικότητα των εμβολίων σε βαριά περιστατικά, ειδικά κατά τη διάρκεια της παραλλαγής Omicron, η οποία ήταν μεν ιδιαίτερα μεταδοτική αλλά σαφώς λιγότερο θανατηφόρα.
Πολιτικές και οικονομικές προεκτάσεις: Ο ρόλος του φόβου και των κινήτρων
Ο δημόσιος διάλογος αποκτά νέα διάσταση, καθώς πολλοί ειδικοί ερμηνεύουν τα ευρήματα της μελέτης ως απόδειξη ότι οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν κατά την πανδημία καθοδηγήθηκαν περισσότερο από τον φόβο, παρά από επιστημονικά δεδομένα.
Ο επιδημιολόγος Nicolas Hulscher υπογραμμίζει τη σημασία της μεθοδολογίας: η μελέτη βασίστηκε όχι σε κωδικοποιήσεις ή διοικητικά δεδομένα, αλλά σε κλινική αξιολόγηση, συνεντεύξεις θεραπόντων ιατρών και ανεξάρτητη επιβεβαίωση από ειδικούς.
«Δεδομένου ότι παρόμοιες πρακτικές κωδικοποίησης θανάτων χρησιμοποιήθηκαν σε δυτικά έθνη, είναι λογικό να συμπεράνουμε ότι ο αριθμός των θανάτων από τον COVID-19 διογκώθηκε τεχνητά σε συγκρίσιμο βαθμό αλλού», είπε ο Hulscher.
Ο Bell απέδωσε αυτή την πρακτική στα οικονομικά και άλλα κίνητρα που παρείχαν οι κυβερνήσεις στα νοσοκομεία.
«Υπήρχε μια οικονομική επιθυμία να βγάλουμε πολλά χρήματα από τα ταχέως αναπτυγμένα εμβόλια mRNA και να δημιουργήσουμε προηγούμενο για αυτό στο μέλλον», είπε ο Μπελ. «Καθώς οι λοιμώξεις από τον ιό SARS-CoV-2 ήταν γενικά αρκετά ήπιες, ήταν απαραίτητο να τρομάξουμε τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι ο COVID-19 ήταν πολύ πιο σοβαρός και πολύ πιο διαδεδομένος από ό,τι στην πραγματικότητα».
Ο ερευνητής Karl Jablonowski, σχολιάζει πως υπήρξε «ομίχλη φόβου» που κυριάρχησε στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, οδηγώντας σε αποφάσεις όπως μαζικά lockdown, χρήση μάσκας, πειραματικά φάρμακα και ταχύτατη ανάπτυξη και χορήγηση εμβολίων.
«Μπήκαμε σε lockdown, φορέσαμε μάσκες, χορηγήσαμε πειραματικά φάρμακα και εμβόλια… και τα νοσοκομεία μας μετατράπηκαν σε χώρους όπου, αντί για θεραπεία, προκλήθηκε ζημιά και θάνατος».
Αξίζει να σημειωθεί ότι, όπως καταγράφεται στη μελέτη, στην Ελλάδα κάθε θάνατος ασθενούς που ήταν θετικός στον COVID-19, ταξινομήθηκε ως σχετιζόμενος με τον ιό, ανεξαρτήτως της πραγματικής αιτίας θανάτου. Ο Hulscher σημειώνει πως αυτό δεν αποτελεί μόνο ελληνικό φαινόμενο, καθώς παρόμοιες πρακτικές εφαρμόστηκαν και σε άλλα δυτικά κράτη.
Η δημοσίευση αυτής της μελέτης σε διεθνώς αναγνωρισμένο περιοδικό, φέρνει ξανά στο προσκήνιο τη συζήτηση για την ακρίβεια, τη διαφάνεια και τα κίνητρα πίσω από τις αποφάσεις που λήφθηκαν κατά την πανδημία.
Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Dr. Μπελ:
«Οι πολιτικές υγείας φαίνεται πως καθορίστηκαν από οικονομικά και ψυχολογικά κίνητρα, με στόχο τον έλεγχο του αφηγήματος και όχι την προστασία της δημόσιας υγείας».
Η μελέτη αυτή, πέρα από τα στατιστικά δεδομένα, αποτελεί προειδοποίηση για το πώς μπορεί να χαθεί η ισορροπία μεταξύ επιστήμης και πολιτικής — και καλεί για επαναξιολόγηση των εργαλείων και μεθόδων που χρησιμοποιούνται σε περιόδους κρίσης.
