Ασφυξία χιλιάδων δανειοληπτών στον Βόλο – Επικίνδυνη κλιμάκωση της κοινωνικής κρίσης από τις απαιτήσεις των Funds

Σε βαθιά οικονομική ασφυξία βρίσκονται πλέον χιλιάδες δανειολήπτες στον Βόλο και την ευρύτερη περιοχή της Μαγνησίας, καθώς η διαχείριση των «κόκκινων» δανείων από εταιρείες διαχείρισης απαιτήσεων, γνωστές ως servicers, έχει αρχίσει να προσλαμβάνει χαρακτηριστικά μείζονος κοινωνικής κρίσης. Οι πολίτες, που ήδη παλεύουν να σταθούν οικονομικά σε μια εποχή έντονης αβεβαιότητας, έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με νέες, ασφυκτικές πιέσεις, με πιο πρόσφατο εμπόδιο τις δυσβάσταχτες προκαταβολές που απαιτούνται από τις εταιρείες για την έναρξη οποιασδήποτε διαδικασίας ρύθμισης του χρέους τους.

Όπως προκύπτει από σωρεία καταγγελιών που καταφθάνουν σε νομικούς και φορείς καταναλωτών της περιοχής, οι προκαταβολές που ζητούνται δεν είναι απλώς υψηλές, αλλά συχνά ξεπερνούν ακόμη και το μηνιαίο εισόδημα των οφειλετών. Αυτό το γεγονός καθιστά πρακτικά αδύνατη την είσοδο των πολιτών σε οποιοδήποτε σχήμα ρύθμισης, καθώς, αν δεν καταβληθεί το απαιτούμενο ποσό εξ αρχής, οι δανειολήπτες αποκλείονται αυτομάτως από τη διαδικασία. Η συνέπεια αυτής της πρακτικής είναι η άμεση ενεργοποίηση πλειστηριασμών και η απώλεια περιουσιακών στοιχείων, χωρίς ουσιαστικά να έχει δοθεί στον οφειλέτη η δυνατότητα να διαπραγματευτεί ή να αποδείξει καλή πρόθεση αποπληρωμής.

Η κατάσταση αυτή περιγράφεται από πολλούς ως μια μορφή «οικονομικής ομηρίας». Η δικηγόρος Χριστίνα Γλυκού, με πολυετή εμπειρία στην υποστήριξη υπερχρεωμένων νοικοκυριών, τονίζει την ανάγκη για άμεση νομοθετική παρέμβαση, προκειμένου να τεθεί ανώτατο όριο στο ύψος των προκαταβολών που απαιτούνται για τη σύναψη ρυθμίσεων. Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά, οι δανειολήπτες συχνά βρίσκονται «βορά στα χέρια εισπρακτικών εταιρειών» και κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους ή άλλες περιουσίες, χωρίς δική τους υπαιτιότητα, αλλά λόγω των οικονομικών συνθηκών που έχουν επιδεινωθεί δραματικά τα τελευταία χρόνια.

Από την πλευρά του, ο πρόεδρος της Ένωσης Καταναλωτών Βόλου και Θεσσαλίας, Κωνσταντίνος Λυχναρόπουλος, επιβεβαιώνει την τραγική αυτή πραγματικότητα. Όπως δηλώνει στο taxydromos.gr, αν και η νομοθεσία προβλέπει προκαταβολή της τάξης του 10% για την αναστολή πλειστηριασμών, στην πράξη τα funds ανεβάζουν το απαιτούμενο ποσό ακόμη και στο 30% ή 40% κατά το στάδιο της διαπραγμάτευσης, γεγονός που καθιστά την ικανοποίησή τους σχεδόν αδύνατη για τους περισσότερους οφειλέτες. «Η πίεση που δέχονται οι δανειολήπτες είναι τεράστια και υπερβαίνει πλέον κατά πολύ τα όρια της ψυχικής και οικονομικής αντοχής τους», υπογραμμίζει με έμφαση.

Σε αυτό το πνιγηρό περιβάλλον, οι δανειολήπτες καλούνται να αναζητήσουν λύσεις και διέξοδο, οι οποίες, ωστόσο, δεν είναι πάντα προσβάσιμες ή κατάλληλες για όλους. Μία επιλογή είναι η υποβολή αίτησης για χαρακτηρισμό ως «ευάλωτου οφειλέτη», που μπορεί να επιφέρει προσωρινή αναστολή πλειστηριασμών. Παράλληλα, υπάρχει η δυνατότητα προσφυγής στην πλατφόρμα του εξωδικαστικού μηχανισμού ρύθμισης οφειλών, η οποία όμως απαιτεί χρονοβόρες διαδικασίες και πλήρη συνεργασία με τους πιστωτές. Άλλοι δανειολήπτες επιλέγουν τη δικαστική οδό, είτε μέσω τραπεζικής διαμεσολάβησης είτε με αγωγές που αμφισβητούν τις χρεώσεις ή τους όρους των δανείων. Τέλος, υπάρχει η ακραία αλλά υπαρκτή επιλογή της υπαγωγής στον νέο Πτωχευτικό Νόμο, ο οποίος μπορεί να διαγράψει όλα τα χρέη, με το βαρύ τίμημα της απώλειας κάθε περιουσιακού στοιχείου.

Παρά τις υπάρχουσες διαδικασίες, είναι φανερό ότι οι προτεινόμενες λύσεις δεν καλύπτουν ικανοποιητικά όλους τους δανειολήπτες. Πολλοί πολίτες δεν πληρούν τα κριτήρια για να ενταχθούν σε κάποιο από τα υφιστάμενα προγράμματα, ενώ άλλοι απλώς δεν προλαβαίνουν να ολοκληρώσουν τις διαδικασίες, καθώς τα funds κινούνται ταχύτατα προς εκποιήσεις. Έτσι, μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αγροτικά νοικοκυριά και οικογένειες με χαμηλά εισοδήματα βρίσκονται πλέον σε πραγματικό οικονομικό αδιέξοδο, με απειλή όχι μόνο την απώλεια της στέγης αλλά και της αξιοπρέπειας.

Η κοινωνική διάσταση του προβλήματος δεν μπορεί πλέον να αγνοηθεί. Η επέκταση του φαινομένου προκαλεί σοβαρές επιπτώσεις στον κοινωνικό ιστό, με αυξανόμενα φαινόμενα φτώχειας, ψυχολογικής πίεσης και απομόνωσης. Η άμεση και αποφασιστική παρέμβαση της Πολιτείας θεωρείται επιβεβλημένη, τόσο για την προστασία της πρώτης κατοικίας όσο και για την ανάσχεση της αυθαιρεσίας των funds, που λειτουργούν χωρίς επαρκή έλεγχο, επιβάλλοντας εξωπραγματικούς όρους σε πολίτες που προσπαθούν να επιβιώσουν.