Άσυλο στην αδιαφορία, παιδί στη θάλασσα, μητέρα υπότροπη – κράτος απών

Ένα νέο σοκαριστικό περιστατικό έρχεται να καταδείξει, για ακόμη μια φορά, την επικίνδυνη αδράνεια και τη χαλαρότητα με την οποία αντιμετωπίζονται σοβαρές υποθέσεις που σχετίζονται με την προστασία ανηλίκων και την τήρηση της νομιμότητας από αιτούντες άσυλο. Αυτή τη φορά, ένα μικρό παιδί βρέθηκε στη θάλασσα υπό αδιευκρίνιστες –προς το παρόν– συνθήκες, με τη μητέρα του, υπήκοο Αλγερίας και ήδη γνωστή στις Αρχές, να κρατείται ως κατηγορούμενη.

Η ίδια γυναίκα είχε αιτηθεί άσυλο στην Ελλάδα, με το αίτημά της να απορρίπτεται οριστικά από το 2022. Τι έκανε η Πολιτεία από τότε; Τίποτα. Παρά το γεγονός ότι το ελληνικό κράτος έκρινε ότι δεν συντρέχει λόγος παραμονής της στη χώρα, η γυναίκα συνέχισε να διαμένει στην ελληνική επικράτεια ανενόχλητη. Το 2022, έπειτα από περιστατικό όπου το μόλις δύο ετών παιδί της βρέθηκε μόνο του στην είσοδο πολυκατοικίας, σχηματίστηκε δικογραφία εις βάρος της για έκθεση ανηλίκου σε κίνδυνο. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Αφέθηκε ελεύθερη, με μία… προφορική εντολή εισαγγελέα.

Το αποτέλεσμα αυτής της εγκληματικής αμέλειας αποκαλύπτεται σήμερα, με τον ανήλικο να πέφτει –ή να ρίχνεται;– στη θάλασσα. Πόσες ακόμα “δεύτερες ευκαιρίες” θα δίνουμε σε ανθρώπους που αποδεδειγμένα αγνοούν νόμους, κανόνες και κάθε έννοια υπευθυνότητας; Πόσες φορές πρέπει να κινδυνέψει ένα παιδί για να κινηθούν σοβαρά οι μηχανισμοί του κράτους;

Και δεν είναι μόνο η μητέρα. Ο πατέρας του παιδιού, επίσης Αλγερινός υπήκοος, έχει πλούσιο ποινικό παρελθόν – ενδοοικογενειακή βία, όπλα, ναρκωτικά, ακόμα και ληστεία. Και όμως, αντί να απελαθεί, κυκλοφορούσε ελεύθερος. Αν αυτό δεν είναι θεσμική αποτυχία, τότε τι είναι;

Η υπόθεση εγείρει εύλογα ερωτήματα για τη συνεργασία και την επάρκεια των αρμοδίων φορέων – εισαγγελικών, αστυνομικών και διοικητικών. Πώς γίνεται ένας άνθρωπος με απορριφθέν αίτημα ασύλου και σοβαρές καταγγελίες εις βάρος του να παραμένει στη χώρα ανεξέλεγκτα; Πού είναι οι υπηρεσίες πρόνοιας, πού είναι η προστασία των ανηλίκων; Ή μήπως λειτουργούμε μόνο όταν γίνει το κακό – και τότε απλώς “ερευνούμε”;

Όσο αυτή η υπόθεση βρίσκεται σε εξέλιξη, ένα πράγμα είναι σαφές: η Ελλάδα δεν μπορεί άλλο να κρύβεται πίσω από τη ρητορική των “ευάλωτων ομάδων” όταν αυτές απειλούν την ασφάλεια και τη ζωή των πιο ανυπεράσπιστων – των παιδιών. Το σύστημα είναι τυφλό, ανίκανο ή απλώς αδιάφορο;

Αναμένονται επίσημες ανακοινώσεις. Μα το ερώτημα παραμένει: Πόσες ακόμα ευκαιρίες θα δοθούν, μέχρι να πάψουμε να μετράμε θύματα;