Μ’ αυτά και μ’ αυτά τα «ωραία» και τα «σπουδαία», η χώρα διανύει «αισίως» το έβδομο έτος της ηγεμονίας του ανεκδιήγητου Κυριάκου Μητσοτάκη, σε τούτο το πολύπαθο αλλά στρατηγικά κρίσιμο κομμάτι γης. Επτά χρόνια στα οποία τα σκάνδαλα και οι αποκαλύψεις διαδέχονται το ένα το άλλο, χωρίς όμως να κλονίζεται το αδηφάγο σύστημα εξουσίας που έχει στήσει το Μαξίμου.
Από τις υποκλοπές και το θεσμικό ξεχαρβάλωμα, μέχρι την τραγωδία των Τεμπών, όπου η ελλιπής λειτουργία του κράτους αποδείχτηκε με τον πιο φρικτό τρόπο, το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται: εγκληματικές παραλείψεις, έλλειψη ευθύνης και προσπάθεια συγκάλυψης. Το έγκλημα των Τεμπών, με την ανείπωτη απώλεια δεκάδων οικογενειών, ήταν η αποκάλυψη μιας κατάστασης που δεν αφορά μόνο τις σιδηροδρομικές υποδομές αλλά ολόκληρη τη λειτουργία του κράτους.
Η μαύρη λίστα της αποτυχημένης διακυβέρνησης Μητσοτάκη δεν σταματά εκεί. Αντίθετα, μεγαλώνει και απλώνεται σαν σκοτεινό παζλ, που σε κάθε του κομμάτι κρύβει τη διαφθορά, την κοινωνική αδιαφορία και την πολιτική αναλγησία. Σκάνδαλα όπως αυτό του ΟΠΕΚΕΠΕ έδειξαν πώς οι κομματικοί μηχανισμοί νέμονται δημόσιο χρήμα, αποκλείοντας τους πραγματικούς αγρότες και κτηνοτρόφους από τη στήριξη που έχουν ανάγκη. Ο κόσμος έβλεπε ποσά να εξαφανίζονται σε σκοτεινές διαδρομές, ενώ την ίδια ώρα δυσκολευόταν να ψωνίσει τα απαραίτητα για την οικογένεια.
Μέσα σε αυτό το τοπίο γεννιέται και το ερώτημα: ποιο είναι αυτό το 20% που, σε όλες τις κρυφές και φανερές μετρήσεις, στηρίζει αταλάντευτα τη χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης; Δεν αντιλαμβάνονται αυτοί οι εγκλωβισμένοι σε προσωπικά οφέλη ότι στο τέλος ο λογαριασμός θα μοιραστεί σε όλους; Η χώρα βυθίζεται σε ένα ανεξέλεγκτο πλιάτσικο, ενώ παράλληλα εγκαθιδρύεται μια επικίνδυνη μονοκρατορία που δεν διστάζει να υπερβεί τις κόκκινες γραμμές του Συντάγματος για να προστατεύσει τις παρανομίες της.
Οι εργασιακές σχέσεις διαλύονται, το κοινωνικό συμβόλαιο ανάμεσα στο κράτος και τον πολίτη σπάει. Κάθε εργαζόμενος που δεν υπηρετεί το αφήγημα του καθεστώτος στοχοποιείται, είτε είναι ένας απλός υπάλληλος είτε ένας ανώτατος δικαστικός λειτουργός. Η πολιτική του Μαξίμου να τοποθετεί «χρήσιμους ηλίθιους» σε νευραλγικά πόστα, ιδίως σε θέσεις που διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα, έχει φτάσει σε πρωτοφανή επίπεδα. Όσοι είναι πρόθυμοι να γίνουν μπροστινοί, ανταμείβονται με ασυλία και προνόμια.
Αυτή η νοοτροπία του επιτελικού κράτους δεν περιορίζεται στην κεντρική πολιτική σκηνή. Έχει διαποτίσει και την τοπική αυτοδιοίκηση. Με την κάλυψη των κοινωνικών δικτύων, παρατηρείται πρωτοφανής αυταρχικότητα από δημάρχους χωρίς έργο, από περιφερειάρχες που θα έπρεπε να λογοδοτούν στη Δικαιοσύνη, από δημοτικούς συμβούλους που χωρίς τις ψήφους συγγενών τους δεν θα τους ήξερε ούτε η γειτονιά τους.
Η Ελλάδα δεν καταρρέει μόνο στην κορυφή της πολιτικής ιεραρχίας αλλά και στη βάση της διοίκησης. Τα ανύπαρκτα έργα των σημερινών περιφερειαρχών και δημάρχων είναι απόδειξη μιας γενικευμένης αποτυχίας. Όταν οι πολίτες αντιληφθούν ότι δεν χρωστούν σε κανέναν Μητσοτάκη, ούτε στους τοπικούς δημαρχίσκους, ίσως να είναι ήδη αργά για να ανατραπεί η ζημιά.
Και όλα αυτά ενώ το πολιτικό προσωπικό, εθισμένο στην εξουσία, ζει σε μια κατάσταση παρακρούσεων. Οι αυλοκόλακες και οι λακέδες τους οδηγούν σε ακόμη μεγαλύτερα σφάλματα, καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση ότι η χώρα τους ανήκει. Με τη νοοτροπία του μεγαλοτσιφλικά, λειτουργούν εις βάρος της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Σαν τυφλοί που οδηγούν τυφλούς, σπρώχνουν την πατρίδα σε αδιέξοδο.
Και μετά βρίσκουν πρόχειρες δικαιολογίες. Γιατί πάντα, κατά τη δική τους αφήγηση, «φταίει το Νεπάλ».
